Eerst was er Joods Actueel die de vakbondssecretaris van ACOD Cultuur ten onrechte van antisemitisme beschuldigde. Dat gebeurde op basis van een tekst van een paar maand geleden, niet toevallig nadat we als cultuurvakbond begin deze maand een solidariteitscampagne ondertekenden: samen met 20 andere Europese vakbonden roepen we het Europese parlement op om het lobbywerk te weerstaan dat de definitie van antisemitisme wil uitbreiden zodat de kritiek op de staat Israël er ook onder valt. (meer info vind je hier).

Slechts één dag later springt André Gantman (N-VA), tevens voorzitter van de raad van bestuur van Opera en Ballet Vlaanderen – toch het grootste en het meest prestigieuze cultuurhuis van Vlaanderen – op de kar. Hij noemt mij net geen nazi.

Nadat Joods Actueel beseft dat Gantman zich met deze eerroof in de nesten heeft gewerkt, disten ze gisteren een familie-epos op en schiet partijgenoot Ludo Van Campenhout – ‘een van de Schild & Vrienden’ zoals Bart De Wever het grappend noemde op de verkiezingsavond – hem ter hulp.

Ik zou simpelweg een onversneden fascist zijn en mij diep moeten schamen. Door N-VA als extreemrechts weggezet worden vanwege een collaboratieverleden in de familie, dat is trolsurrealisme troef. Zelfs Vlaams Belang maakt het zo bont niet. Wie biedt er meer?

Tactiek

Als afleidingsmanoeuvre is het erg leerrijk. De maskers van N-VA en Joods Actueel vallen af. Wat is de tactiek?

1_Door iemand te beledigen hoopt men op verwijtende reacties die dan zouden bewijzen dat de persoon in kwestie ‘Israël zou haten’.

2_Door deze moddercatch wil men mensen bang maken zodat ze de sociale strijd en de BDS-campagne niet zouden steunen. Blijven wegkijken, dat is de boodschap.

3_De aanval op de vakbond met alle middelen verder zetten. Door in te zetten op imagoschade – de socialistische vakbond zou vol fascisten zitten – hoopt men dat andere leidinggevenden ACOD cultuur eventueel onder druk zouden zetten om gas terug te nemen in hun internationale solidariteit met de Palestijnse werkende mensen. Zo proberen ze ook andere vakbonden af te schrikken. (Nochtans weten de collega’s natuurlijk ook wel dat internationale solidariteit, naast al ons syndicaal werk, evengoed een onderdeel is van de sociale strijd die we voeren. De aanvallen van Joods Actueel kennen we al.)

4_De aandacht afleiden van de misdaden begaan door de staat Israël die de Palestijnen elke dag moeten ondergaan. Gantman en Van Campenhout praten deze schendingen van de mensenrechten goed. De dader zou volgens hun retoriek nu een slachtoffer zijn van antisemieten.

(‘Er stinkt iets in Vlaanderen’, riep Gantman uit in een toespraak op een evenement van de vrienden van Israël in Antwerpen. Hij had het niet over Schild & Vrienden. Tenzij ik volgens hem nu ook bij die club zou behoren. Ik omschrijf mezelf nochtans als een marxist, je weet wel, dat zijn dan weer die mensen die baby’s opeten.)

5_Door Van Campenhout naar voor te schuiven probeert N-VA hun fractieleider Gantman uit de wind te zetten nu dat zijn mandaat als voorzitter door deze eerroof in het gedrang komt. Door deze lastercampagne hoopt men dat ik aan dit conflict verder niet te veel aandacht zou willen geven. Helaas, pindakaas. Het is wel een opluchting dat wijlen mijn ouders deze laster niet meer moeten meemaken.

Dank u wel 

Niettegenstaande wil ik Joods Actueel bedanken. Niet zozeer omdat ze me promoveerden tot een professor aan de VUB of omdat ze me willen toevoegen aan de eregalerij van activisten, academici en kunstenaars – Ken Loach! Lucas Catherine! – die vanwege hun verzet tegen onrecht valselijk beschuldigd zijn van antisemitisme. Maar wel omdat er door hun vuile praktijken heel wat maskers afvallen.

Laten we niet vergeten dat Gantman als voorzitter van de raad van bestuur van Opera en Ballet Vlaanderen ook de werkgever is. Het was te verwachten dat hij inzake Israël vroeg of laat een rel zou beginnen tegen de “zelfverklaarde progressieve elite” die volgens hem de kunstensector in een greep heeft.

Dat hij die oorlog nu al tegen de vakbond voert, eerder dan tegen kunstenaars die plots de volle laag krijgen omdat ze kritisch werk maken of zich als burger engageren, en die daardoor hun job of subsidies kunnen verliezen, dat is een goeie zaak.

Hopelijk beseft de kunstwereld nu heel goed wat de stijl kan zijn van de N-VA-mandatarissen die vorige legislatuur neerdaalden in hun raden van bestuur, en waar ze zich aan kunnen verwachten mocht N-VA na een volgende verkiezingen de cultuurminister opeisen.

Kortom, ook al was ik een blauwe smurf, de misdaden die Israël elke dag blijft begaan, zijn daarom niet minder pijnlijk en waar. Wegkijken is schuldig verzuim. Deze lastercampagne tegen de vakbond is natuurlijk niets in vergelijking met het onrecht dat de Palestijnen elke dag moeten ondergaan.

Tot slot herhaal ik nog even de oproep aan kunstenaars en culturele organisaties om de boycotactie Eurosong 2019 mee te ondersteunen. Er kwamen al heel wat nieuwe namen bij, met dank aan Freilich & co.

 Robrecht Vanderbeeken, recent ook ontvoerd door een Ufo, aldus N-VA.