Francken twittert
Opinie, Politiek, België -

Francken twittert

zaterdag 6 mei 2017 20:57
Spread the love

In zijn opinie op deredactie.be veroordeelt schrijver Johan Op de Beeck de boycot door studenten van een lezing aan de VUB. De lezing van 2 mei, waar staatssecretaris Theo Francken zijn beleid kwam verdedigen, werd door de directie van de universiteit omwille van dat protest geannuleerd.

Als gewezen journalist schuwt Op de Beeck hierbij de grote woorden niet : censuur, spreekverbod, symptoom van groeiende samenlevingsintolerantie, aanval op de vrijheid van meningsuiting en vergadering.

Zeker, zo beweert hij, omdat dit nu gebeurt binnen een universitair kader, uitgerekend de plek waar alle meningen moeten kunnen worden geuit, bediscussieerd en onderzocht. Is men daar vergeten wat tolerantie en debat betekenen en hoe essentieel ze zijn voor onze weifelende democratie, vraagt hij zich af.

Grote idealen dus voor het universitair instituut als baken in onze samenleving voor vrijheid en verdraagzaamheid. Al doet de actualiteit ons vandaag ook al eens de wenkbrauwen fronsen als het over universiteiten en rectoren gaat. Het is in Gent en Leuven (lees ik vandaag nav de rectorverkiezingen) niet anders. 

Zo vreedzaam en idyllisch als in de tijd van Morse, en de statige, historische gebouwen doen vermoeden, lijkt het er dus niet altijd meer aan toe te gaan. Misschien zijn zij, zoals wel meerdere van onze eerbiedwaardige instituten, wel onderhevig aan een zekere erosie, of/en zoekend naar nieuw evenwicht (en kortere kleren).

Dit alles doet me denken aan een voorval dat ik als vakbondsmilitant in het Kristelijk Ziekenfonds meemaakte. Toen een hoofdafgevaardigde wegens zwaarwichtige reden was ontslagen op staande voet (zoals dat heet, wat betekende dat men met een kwalijke C4 en zonder opzeg op straat wordt gezet, en ook geen recht heeft op werkloosheidsvergoeding, of toch minstens een zware sanctie mag verwachten) besloten wij daartegen actie te voeren.

De actie bestond erin de deelnemers aan de Algemene Vergadering van het Kristelijk Ziekenfonds van Aalst (de verbondszetel en de werkgever van de hoofddelegee) de toegang tot de zaal te beletten, en de vergadering niet te laten doorgaan tot de directie op zijn beslissing was teruggekomen.  

Wij ondersteunden als nationale LBC en CNE militanten van het Kristelijk Ziekenfonds ook de actie van de afgevaardigden en de militanten van de verbondszetel, wat maakte dat wij met een respectabele actiegroep indruk maakten op de druppelsgewijs aankomende uitgenodigden, en de start van de vergadering met succes konden beletten.

Aan de ingang van de zaal ontstond enig gedrum en veel over en weer gepraat. Er werd ons verweten met deze vakbondsactie de vrijheid van vergadering van democratisch verkozen vrijwilligers te beletten. Wij verdedigden onze actie als een legitiem verzet tegen een onrechtmatig zware sanctie voor een bekwame en strijdbare vakbondsafgevaardigde.

De werkgever besloot de discussie niet op de spits te drijven : de aanwezigen bleven buiten op de parking (gelukkig was er die morgen mooi weer, de wachtenden praatten wat bij in de wagen, de cafés in de buurt waren open), er werd onderhandeld tussen directie en vakbondsleiding, en er werd geen politie bijgehaald om het vakbondspiket aan de ingang te verwijderen.

Uiteindelijk, na twee uur onderhandeling, was er witte rook.  Het compromis was dat het ontslag werd ingetrokken, een lichtere sanctie werd afgesproken en de Algemene Vergadering kon doorgaan. Het piket werd opgeheven en de vakbondssecretaris kon, met licht uitstel, vertrekken voor de fietsvakantie met zijn gezin naar Frankrijk (de campingwagen stond ook op de parking, de fietsen hingen, versgesmeerd, achteraan).

Nu, jaren later, blijf ik deze actie geslaagd vinden : het vakbondsverzet was legitiem en verantwoord als antwoord op de meedogenloze beslissing van de werkgever. Ook al was het ontslag misschien zelfs ‘wettelijk’ (dat zou de arbeidsrechtbank dan maar moeten uitmaken; het proces kon jaren duren, de hoofdafgevaardigde bleef ondertussen buiten en de vakbondssterkte zou in de onderneming een flinke knauw krijgen).

Zoals het organiseren van verzet zijn grenzen heeft, hebben ook zogenaamde grondwettelijke waarden als de vrijheid van meningsuiting en van vergadering hun grenzen. Eerder dan in het compromis ziet men vandaag immers nogal eens politici die het conflict en de confrontatie opzoeken.

Men hoeft daarvoor niet altijd naar Turkije te gaan want ook Trump is top. En is het overdreven te beweren dat (een twitterende) Francken van N-VA het conflictmodel nogal genegen is bij de uitoefening van zijn keihard, asociaal beleid (zijn deportatiewet) ? Of een kwakende Homans die ineens geen enkele moskee meer gaat erkennen ? Extreemrechts is synoniem voor conflict.

Politieke leiders beïnvloeden de publieke opinie, en hebben macht. Wetten en advocaten staan dikwijls vooral aan de kant van de machtigen (lees kapitaalkrachtigen). Daar kan ook Apache over meespreken nu zij het risico lopen een schadevergoeding van 250.000 euro aangesmeerd te krijgen. 

Ook hier komt N-VA terug in beeld. Joeri Dillen, die de nieuwssite voor de rechtbank daagt, is ex-kabinetschef van de Antwerpse burgemeester De Wever, die al lang een conflict heeft met Apache en hen beschuldigt “een lasterlijk medium” te zijn. In hun aanklacht herhalen de bouwpromotor Land Invest Group en Dillen deze beschuldiging aan Apache.

Als gewezen VRT journalist zou Johan Op de Beeck dus beter twee keer nadenken voor hij in de pen kruipt  voor zijn kruistocht naar de normen en waarden van vrijheid en tolerantie. Kritische journalisten worden immers graag als schietschijf gebruikt door beleidsmakers die liever geen pottenkijkers in hun buurt hebben. 

Of zou hij Martin Niemöller vergeten zijn die in 1937 beweerde dat er “niemand meer was die protesteerde” ?

take down
the paywall
steun ons nu!