False
Flag
Er bestond
al twijfels over of het regime van Bashar al-Assad verantwoordelijk
was voor de dood van de ruim 1700 slachtoffers in Ghouta. Het
Massachusets Institute of Technology (2) constateerde dat
projectielen met gifgas onmogelijk konden zijn afgevuurd vanuit een
gebied dat in handen was van regeringstroepen.
Hersh ging
een stap verder. Volgens hem leverde Turkije chemicaliën en
instructies aan rebellen in Syrië. Om een false flag te plegen
stelde hij, met de achterliggende bedoeling de VS tot een massale
aanval op al-Assad te laten beslissen.
Hersh
heeft een prima reputatie als onderzoeksjournalist. Ik ken hem met
name van zijn uitstekende boek The Samson Option, waarin hij
hard maakte dat de staat Israël over een kernwapenarsenaal beschikt.
Door The red line and the rat line kwam zijn reputatie danig
onder druk te staan, omdat hij zich slechts baseerde op een anonieme
bron binnen het Amerikaanse inlichtingenwezen en een document waarvan
het bestaan alom werd ontkend. Een wankele basis voor zijn boute
beweringen.
Maar toch.
Waarom zette Hersh zijn reputatie op het spel als hij niet zeker van
zijn zaak was? Er spreekt ook het een en ander in zijn voordeel. Zo
stelt hij terecht dat de in Turkije regerende Gerechtigheids- en
Ontwikkelingspartij (AKP) serieus bereid was false flags te overwegen
om een oorlog met Syrië op gang te brengen. Hij noemt het kort voor
de verkiezingen op internet uitgelekte overleg tussen onder andere
buitenlandminister Ahmet Davutoglu en Hakan Fidan, de baas van de
Turkse inlichtingendienst MIT. Fidan wilde een raketaanval vanuit
Syrië op Turkije in scene te zetten om een oorlog met al-Assad uit
te lokken.
Zwarte
propaganda
Premier
Erdogan noemde The red line and the rat line ‘zwarte
‘propaganda’ en suggereerde dat Hersh het in opdracht zou hebben
geschreven. Maar van wie dan? Israël? Het is een bekend gegeven dat
kritiek op de AKP regelmatig naar dat land wordt herleid. Ervaar ik
als geen ander. Regelmatig beweren AKP-aanhangers in Nederland dat ik
voor de Israëlische Mossad werk (gezien mijn verleden als publicist
zullen ze zich daar bij het CIDI een bult om lachen…). In het geval
van Hersh is een link met Israël al even onwaarschijnlijk, gezien
The Samson Option, waar ze in de zionistische staat verre van
blij mee waren.
De VS dan?
Daar verwees men Hersh’ artikel naar het rijk der fabelen. Zegt
natuurlijk niet alles, want Erdogan wordt in toenemende mate door
Washington als pain in the ass beschouwd. Alleen kwam het
Witte Huis er zelf evenmin goed af bij Hersh met zijn constatering
dat Obama verdraaid goed wist dat de gifgasaanval niet door al-Assad
werd gepleegd.
Het
spreekt voor zich dat Erdogan de beschuldigende vinger naar zijn
aartsvijand Fethullah Gülen zou uitsteken als er ook maar een
centimeter bewijs was dat Hersh met de imam in verband brengt. Maar
zulk bewijs schittert door afwezigheid.
Kortom, er
is weinig voor te zeggen dat Hersh gezellig aan het samenzweren was
met vijanden van Erdogan. In plaats daarvan lijkt hij op eigen houtje
gehandeld te hebben, wat precies zijn stijl is. Horen we nog meer
over zijn bommetje? Wie weet. Als hij het bij het rechte eind had is
het zeker niet uitgesloten dat dit muisje nog een staartje krijgt.
Ook al omdat de man er wellicht alles aan zal willen doen om zijn
toch tamelijk bezoedelde reputatie op te krikken.
Vrachtwagens
De Turkse
inmenging in Syrië blijft ook om andere redenen de gemoederen
bezighouden. Erdogan toonde zich afgelopen week tot het uiterste
getergd door de beslissing van een rechter in Adana om zes
politieagenten en twee militairen vrij te laten, die op 1 januari jl.
drie vrachtwagens met verdachte lading op weg naar Syrië aanhielden.
Aan boord zaten medewerkers van de Turkse inlichtingendienst MIT.
Voor
Erdogan was de aanhouding een smerige streek van Gülen, wat niet
onmogelijk is gezien de dikke vinger van de imam in de Turkse
politiepap. Maar net als bij de telefoongesprekken die corruptie
binnen de AKP-gelederen aan het licht brachten kan Gülens
overduidelijke intentie om Erdogan onderuit te halen de verdenkingen
in diens richting niet wegnemen. Want wat zat er in die vrachtwagens
en wat was het afleveradres?
Het bleef
allemaal onduidelijk. Het zouden hulpgoederen zijn geweest voor
etnische Turken in Syrië, maar die ontkenden iets ontvangen te
hebben. Erdogan verborg zich achter termen als ‘verraad’ en
‘spionage’ om geen opening van zaken te hoeven geven. De
combinatie met de veronderstelde steun van Ankara aan de jihadisten
van al-Nusra in Syrië maakte het uiteraard niet minder verdacht.
MIT
Er
verschenen beelden van de drie vrachtwagens in de media en daar viel
me iets aan op. Omdat de opleggers geen afdekzeil hadden, waren in
totaal zes kisten zichtbaar. Die waren niet zo groot dat ze niet in
twee, of misschien wel een vrachtwagen hadden gepast. Waarom drie
vrachtwagens als het met een of twee had gekund? Met drie liep het
alleen maar meer in de gaten.
Was het
misschien de bedoeling dat het opviel? Het gerucht ging dat het hele
gedoe een opzetje was om er zo snel mogelijk een nieuwe wet over de
inlichtingendienst MIT doorheen te kunnen jassen. Die wet werd
afgelopen aangenomen in Ankara en deed de oppositie de rillingen over
het lijf lopen. Gezien Fidans bereidwilligheid tot false flags niet
geheel onbegrijpelijk. Oppositieleider Kilicdaroglu maakte zelfs een
vergelijking met de Gestapo.
MIT hoeft
voortaan niet meer te vrezen voor soortgelijke akkefietjes als met
die vrachtwagens, want alle veiligheidsdiensten worden via de nieuwe
wet ondergeschikt aan Fidans inlichtingendienst, die beschouwd kan
worden als Erdogans persoonlijke keurkorps. MIT is voortaan ook
volledig immuun tegen justitieonderzoeken, waardoor de
inlichtingendienst ongestoord kan rondneuzen in privégegevens zonder
dat een rechter of aanklager kan ingrijpen.
Een andere
clausule bepaalt dat MIT met ‘terroristische organisaties’ mag
onderhandelen. Dit toont dat Erdogan het overleg met Öcalan en de
PKK wil voortzetten. Hopelijk verandert de nu nog broze
wapenstilstand daardoor in een duurzame vrede. Een lichtpuntje, al is
het niet zonder dubbele agenda, want als Erdogan zich kandidaat stelt
bij de presidentsverkiezingen in augustus zal hij uiteraard op
Koerdische stemmen rekenen.
De
verregaande bevoegdheden voor MIT hebben verder alles te maken met
Erdogans streven Gülen het leven zuur te maken. Want om Gülen
draait het en blijft het draaien voor Erdogan. De nieuwe wet machtigt
MIT ook tot activiteiten in het buitenland. Hoe dat buitenland
daarover denkt is uiteraard de vraag, maar als ik in de Gülenclub
zat zou ik waar dan ook op deze aardkloot maar vaak over mijn
schouder kijken.
In de
beslissing van de rechter in Adana om de vrijlating van de dienders
en soldaten te gelasten die de verdachte vrachtwagens aanhielden
herkende Erdogan ook al de machtige hand van Gülen. Het bracht hem
ertoe zijn vergelijking tussen de Gülenbeweging en de middeleeuwse
orde der Assassijnen van stal te halen. Zijn bizarre bewering dat de
rechter ‘teveel hasjies had gerookt’ verwees daar eveneens naar.
Voor
Erdogan zijn rechters lastpakken. Toen het Constitutioneel Hof
onlangs oordeelde dat het blokkeren van Twitter in strijd was met de
vrijheid van meningsuiting en bepaalde dat deze website weer
toegankelijk moest worden gemaakt, zat hij direct op de kast. Hij
noemde het ‘onnationaal’. Tijdens een besloten ontmoeting met
journalisten suggereerde hij dat het Constitutioneel Hof ook al door
de Gülenbeweging wordt geïnfiltreerd. Lijkt onwaarschijnlijk, al
valt zoiets onmogelijk met honderd procent uit te sluiten.
Over enige
tijd doet zich een gelegenheid voor die hieromtrent voor meer
duidelijkheid kan zorgen. Ik bedoel het vonnis in het proces rond
Balyoz, de vermeende samenzwering van een groep militairen tegen de
AKP en de Gülenbeweging, waarbij Gülens aanklagers en media de
drijvende krachten waren. Het beroepshof bevestigde het vonnis,
waardoor de gang naar het Constitutioneel Hof overbleef.
Wanneer de
rechters daar integer zijn zullen ze gehakt maken van het vonnis,
aangezien het bewijsmateriaal in de Balyoz-zaak zo vals was als een
kunstgebit. In dat geval zal Erdogan met zijn mond vol tanden staan
over zijn bewering dat het Constitutioneel Hof door Gülens boys
geïnfiltreerd wordt.
Zal hij
zich daar veel van aantrekken? Waarschijnlijk niet. De kans is groter
dat hij doet of zijn neus bloedt en doorgaat met het in geding
brengen van de scheiding der machten, waar hij het al langer over
heeft. Onafhankelijke staatsorganen zoals het Constitutioneel Hof kan
de autocratische Erdogan missen als kiespijn. Die lopen alleen maar
in de weg.
Volg
Peter Edel op twitter
Peter
Edel is schrijver van De diepte van de Bosporus, een politieke
biografie van Turkije (2012, uitgeverij EPO, Antwerpen)
