De auteur schenkt als
het ware een woordenschat waarmee jij je gedachte kan vormgeven in woorden, in
taal. Eindelijk kan je wat je wil zeggen ook effectief zeggen.

Iets
soortgelijks overkwam me toen ik het artikel ‘A Bit Rich’ las[1]. De auteurs,
Susan Steed en Helen Kersley, gaven me met hun artikel vier woorden om iets uit
te drukken wat me al langer in woordenloze gedachten bezighield . ‘Social
return on investment’. Voilà dat zijn de vier woorden. Hier is niet de plaats
om zich af te vragen hoe het komt dat ik niet van hun bestaan afwist, wel wat
ze betekenen.

Social
return on investment is een instrument waarmee je het maatschappelijke nut van iemands
werk kan berekenen. Hoeveel winst of verlies maakt de gemeenschap als geheel
wanneer iemand zijn bepaalde beroepsactiviteit uitoefent. Zou het kunnen dat bepaalde
beroepen veel te veel eer en loon opstrijken voor wat ze eigenlijk doen? Of kan het zijn dat iemand bij het
uitoefenen van zijn job de samenleving een grote dienst bewijst maar er toch een schamel loon aan overhoudt?  

In
hun onderzoek gaan de auteurs een zestal beroepen van korter bij analyseren. De
resultaten waren voor mij geen grote verrassing (ik was er al mee bezig hé,
maar zonder de juiste woorden om me uit te drukken). Maar ik deel ze graag met
de lezer.

Drie
zeer goed betaalde banen en drie veel minder goed betaalde banen werden door de
Britse auteurs onderzocht. Laten we met de eersten beginnen.

Een
Londens topbankier maakt jaarlijks
tussen de 500.000 £ en 10 miljoen £ buit. Daarbij komt nog eens dat zo iemand
door het publiek aanzien wordt als een zeer verdienstelijk lid van de
samenleving en met het hoofd rechtop de massa tegemoet kan treden. Maar als we
het beroep van topbankier op het social return on investment-rooster leggen,
komen we tot een heel andere vaststelling. Zo iemand brengt de samenleving als
geheel niets op! Integendeel, zo iemand kost ons, de samenleving, een heleboel
geld. Voor iedere pond dat hij binnenrijft, vernietigt hij 7 ponden. Iemand dat
dus 1 miljoen ponden verdient, kost ons als samenleving 7 miljoen ponden! De
reden. Topbankiers en de financiële elite hebben de samenleving in een enorme
financiële crisis geduwd die ze nu verplicht wordt af te betalen.   

Personeel
uit de reclame business met een jaarlijks salaris tussen de 50.000 £ en 12
miljoen £ kost de samenleving ongeveer 11 ponden per gemaakte pond. Door het
verkopen van artificiële verlangens zorgen ze voor massale vormen van overconsumptie,
vervuiling, obesitas, suikerziekte etc. Kosten die naar de samenleving
doorgeschoven worden. Maar zij die in het rijtje de kroon spannen, zijn de
fiscalisten. Om bedrijven te adviseren bij het vinden van ontsnappingswegen om
geen of minder belastingen te betalen krijgen bedrijfsfiscalisten een inkomen
van ergens tussen 75.000 en 200.000 ponden. Maar ze schaden de samenleving het
meest van al. Voor iedere verdiende pond verliest de samenleving 47 ponden!! De
niet ontvangen belastingen moeten we zelf betalen of worden bespaard en daar is
de samenleving in zijn geheel de dupe van.

Drie
andere beroepen bengelen onder aan de rij wanneer men naar hun salaris kijkt[2]. De
waardering die ze terugkrijgen van de samenleving, is dikwijls evenredig met het
loon dat ze maandelijks opstrijken. Veel te weinig dus!

Kinderverzorgers
brengen de maatschappij per verdiende pond tussen 7 en 9,5 ponden op. Ze hebben
dus in tegenstelling met de drie vorige beroepen een samenlevingsverbeterende
uitwerking. Dit komt onder andere omdat ze de ouders van de kinderen in staat stellen om te
gaan werken[3], en de kinderen bij hen
van alles leren. Ook ziekenhuisschoonmakers, 1 tegen 10 ponden, en mensen die
in de afvalrecyclerende business werken, 1 tegen 12 ponden, verbeteren ons
algemeen welzijn aanzienlijk. Door het verspreiden van infecties tegen te gaan
of door de afvalberg aanzienlijk te verminderen.

De
moraal van het verhaal is niet alleen dat we met de hele samenleving bepaalde
mensen met bepaalde beroepen zeer hoog achten, hoewel dit helemaal niet in
verhouding is met wat ze voor de samenleving doen, integendeel. Daarnaast krijgen mensen die
de samenleving een enorme dienst bewijzen er een zeer karig loon en weinig
respect voor terug. Het wordt dus hoog tijd (voor we onze kinderen bepaalde
studies voor de verkeerde redenen aanraden) dat we als samenleving herdenken
hoe we welk beroep vergoeden. Bovendien moet deze oefening ons aanzetten om na
te denken over onze eigen beroepskeuze en misschien moeten we in de toekomst wel
iets minder destructief gaan doen. Maatschappelijk gezien kunnen sommige
beroepen beter verdwijnen. Een betaalde werkloze is honderden misschien wel
duizenden keren minder destructief dan een topbankier.  

[1] Lees hier het volledige
artikel    http://www.neweconomics.org/publications/entry/a-bit-rich

[2] Vreemd genoeg wordt in het
oorspronkelijke artikel hun loon niet vernoemd.

[3] Wel opletten wat hun werk
precies is!