Waarom de Gentse groenen het best hun kartel behouden

Waarom de Gentse groenen het best hun kartel behouden

woensdag 15 februari 2017 15:21
Spread the love

Met het schandaal rond de NV PubliPart staat het Gentse stadhuis voor de tweede keer in nog geen jaar tijd op zijn kop. Dat kandidaat-burgemeester, Tom Balthazar, bijzonder snel een stap opzij deed, geeft aan iedereen beseft dat dit meer dan de druppel teveel is. Deze week beslissen de Gentse groenen of ze verder willen gaan met het rood-groene kartel. Spannend…

De juiste reactie van sp.a (dan toch nog)

Hoewel er heel wat reden is om boos te zijn, zijn er vooral veel goede argumenten om nu niet zomaar te breken met sp.a. Dat zou zeer onverantwoordelijk zijn in een jaar dat Groen nieuw leiderschap beloofde.

Wie het hele Optima-verhaal volgde en nu weer deze PubliPart-affaire ziet passeren, zou beginnen twijfelen aan het politieke verstand van de Gentse sp.a-top. De manier waarop Daniël Termont himself recent nog terugblikte op zijn Optima-jaar was veelzeggend. In de kleine wereld van de paarse bestuurder is het al lang goed als er geen juridische problemen aan samenwerkingen en mandaten vastkleven. Die prikballon is nu geknapt. Misschien is daarmee ook enig gezond verstand teruggekeerd.

Wat er ook van zij, op zeer korte tijd ruimde Tom Balthazar baan voor Rudy Coddens. Die beslissing is dubbel goed. De Gentse socialisten maken een breuk met het verleden (weliswaar onder grote druk), en schuiven met de huidige OCMW-voorzitter een bekwame en integere kandidaat-burgemeester naar voor.

Dat bollebozen zoals de Gentse politicoloog Nicolas Bouteca er niet in slaagden dit te voorspellen (Coddens is relatief onbekend voor de buitenwacht), doet niets af aan het feit dat dit de juiste man is voor de job. Zijn profiel is misschien wel sterker dan dat van Frank Beke in 1994.

Alle andere wegen leiden naar rechts

Wanneer je op het punt staat belangrijke beslissingen te nemen, is het aangewezen drie tellen vooruit te denken. Bijvoorbeeld: waar gaat Groen heen zonder kartel?

Eén ding is duidelijk: de partij wil besturen. Van lid tot lijsttrekker: aan de groene horizon is bestuursdeelname het summum – net zoals de meeste andere partijen. Toch zijn er niet veel mogelijkheden, zelfs als we er van uit gaan dat de partij het bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen behoorlijk tot goed blijft doen.

Eerste keus is natuurlijk de sp.a. Onfris of niet, het blijven partners op centrumlinks. Maar kan dat zomaar? Een partner laten vallen als een baksteen, om dan over twee jaar weer fijn handen te schudden en opnieuw samen in zee te gaan. Is een liefdevolle en verfrissende omhelzing, waarbij intern streng toegekeken wordt op politieke ethiek en partijvernieuwing, geen strategisch betere optie? Zeker gezien de impact van het al dan niet verbreken van het kartel op Vlaams vlak (te beginnen in Antwerpen).

Sommigen zijn het beu en zullen denken van niet: er zou een tweede keuze zijn. In Mechelen bestuurt Groen toch ook zonder sp.a. Inderdaad, maar ook mét Open VLD. Mochten er groenen zijn die zich geroepen voelen dat (hippe) scenario ook in Gent te verkopen, kunnen ze meteen eens stilstaan bij hoe ongeloofwaardig het is om nu in Gent een blauwgroen bestuur te ambiëren. Dan weten we al meteen dat de even aangebrande Christophe Peeters zijn post op financiën zal behouden. En dat alles onder de hoede van burgemeester Mathias De Clercq… (waar is die ‘kandidaat-burgemeester’ eigenlijk?) Om nog maar te zwijgen over de ravage die deze rechtse partij momenteel op Vlaams en federaal niveau aanricht. Het behoeft geen hogere wiskunde om in te zien dat deze optie absurd is.

De oefening kan nog één stap verder gemaakt worden. Groen en Open VLD halen in Gent samen nooit een meerderheid. Of ze zouden in kartel moeten gaan. Dus welke partij zou dan als derde wiel aan de wagen moeten depanneren? CD&V? N-VA? Dan toch maar sp.a?

Conclusie? Op het eerste zicht lijkt er geen keuze. In elk scenario is vandaag sp.a de rug toekeren een onverantwoordelijke cadeau voor de rechterzijde in gans Vlaanderen.

Op tafel kloppen of niet op tafel kloppen

Zoals ook hierboven aangegeven, is het niet bepaald verstandig het kartel op te blazen. Zoiets zullen alle groene schepenen en gemeenteraadsleden ook vertellen. Het zou toch niets veranderen. Maar dat wil niet zeggen dat de groene achterban geen belangrijke keuzes te maken heeft. De vraag voor of tegen het kartel verbergt een andere – veel belangrijkere – afweging. Namelijk: gaan we hier echts aan doen, of niet?

De vraag stelt zich welke garanties er zijn dat de handhaving van het rood-groene kartel wél iets zou veranderen. Die kwestie valt gemakkelijk te beantwoorden.

Rood-groen of groen-rood kan een progressieve kracht zijn en blijven, op voorwaarde dat paars eindigt. Het is de bestuurscultuur van het paarse politieke project die deze week als lijk uit de kast is gevallen.

Overigens, na er eerder dit jaar met Optima onhandig al weer eens opnieuw in geduwd te zijn (door sp.a, Open VLD en Groen samen).

De communicatie van de Gentse schepen van financiën, Christophe Peeters, tevens de meest blauwe stem in de Arteveldestad, geeft aan waar het schoentje knelt. Naar aanleiding van de speciale gemeenteraad van dinsdag slaagde hij er in om allereerst de doelstellingen rond ethisch bankiezen van de stad sterk te relativeren (door zowel de sweatshops van Zara als de witte fosfor van Rheinetal tussen haakjes te plaatsen). Daarna gaf hij op het VRT-journaal Bart De Wever gelijk in zijn verdediging van buitensporige vergoedingen voor politici, preekte hij nog wat extra privatiseringen als oplossing, om af te ronden dat het hier gaat over een “vechtscheiding met de Walen”.

Hoeft het veel uitleg dat je met zo mensen aan boord niets zal kunnen veranderen? De enige garantie op beterschap is dus het einde van paars. En dat zal beginnen met drie groene schepenen die echt op tafel kloppen, en deze keer hard. Zo betaamt het echte leiders.

Help ze, want ze kunnen het niet alleen

Het is hier dat de groene achterban een keuze heeft. Vier jaar lang hebben de drie groene schepenen intern op tafel geklopt, loyaal en principieel. Maar veel heeft dat blijkbaar niet opgebracht.

Het is het grootste geheim van veel bestuurders: eigenlijk kunnen ze het niet alleen. De rest van de partij kan kiezen om hen daar bij te helpen, door intern meer transparantie en democratie op te eisen.

De andere optie is het er zo bij laten. De groene achterban treft dus een ernstige verantwoordelijkheid, die gediscussieer over voor of tegen het kartel overstijgt.

En wat wil helpen dan zeggen? Ten eerste gaan voor vernieuwing en verbreding op de kartellijst. Oude rode krokodillen mogen gaan, jong rood bloed moet een kans krijgen. Hoe dociel de jonge generatie Gentse socialisten zich ook gedraagt, er is een faire kans op beterschap.

Ten tweede, door de positie van de partij scherp te stellen ten aanzien van schepen Peeters en kandidaat-burgemeester De Clercq. Eerder ontsprong Geert Versnick de dans. Wordt hun spel weer blauw-blauw gelaten? Is het echt beter zo?

Ten derde door de eigen verwezenlijken nu eens echt te gaan verdedigen, daar waar het uitmaakt, op straat. Mobiliteit is een kwestie van verkeer en openbare infrastructuur. Het is van uit zichzelf een moeilijk verhaal dat bol staat van de conflicten. Het was al niet verstandig om er grote aanpassingen van achter een bureau op het stadhuis door te willen duwen, visionair of niet. Dat vervolgens de eigen leden en militanten onvoldoende de boer op trokken om het plan te verdedigen, is een politieke misrekening van formaat gebleken. Groen (en haar hooggeschoolde, progressieve achterban) heeft een grote groep Gentenaars het gevoel gegeven de stad van onder hun autozetel weg te trekken. Onteigening is dat. Nu het alle hens aan dek is, wordt het tijd om dit anders en meer verbindend aan te pakken. En nogmaals: het vuile werk niet aan schepenen of stadsdiensten over te laten. Dat heet mobiliseren.

Ten vierde is er de CD&V. Die partij zoekt graag het midden op, maar recent lijkt de achterban eerder traditioneel bewegingsgezind en centrumlinks. De rechtse kiezers hebben het daar al lang laten afweten en zochten andere oorden op. Wil Groen groeien, of wil links groeien, dan is het zaak deze mensen en/of hun partij naar links te trekken, weg van De Wever.

Ten vijfde is het tijd om de nieuwe linkse kaper op de kust te aanvaarden. PVDA stelt zich andere doelen: het verlinksen van centrumlinks en het recupereren van de rechtse arbeidersstem. De partij stelde zich daarbij de afgelopen week best terughoudend op en viseerde eerder Siegfried Bracke dan iemand anders. Laat dit dus de laatste van alle zorgen zijn…

Als Groen er in Gent in slaag de kop koel te behouden en zich een offensieve progressieve weg te banen uit de heisa van de afgelopen dagen, dan spreken we binnenkort niet langer van een rood-groen, maar van een groen-rood kartel.

En belangrijker, dan heeft de afdeling en partij eindelijk blijk gegeven van het leiderschap waar de Antwerpse partijtop het zo graag over heeft.

take down
the paywall
steun ons nu!