Transitkampen, geen nieuw fenomeen.

Transitkampen, geen nieuw fenomeen.

vrijdag 31 augustus 2018 10:16
Spread the love

Het jaar is 2009. Ondanks de eerste herfstdag bleef de zomer nog even aan. Dit aangenaam nazinderen weerhield de Franse autoriteiten niet om een eerste maal de transitkampen rond het Franse Calais volledig plat te walsen. Deze precaire micro-gemeenschappen, in de volksmond ‘jungles’ genoemd naar het Afghaanse ‘dzhangal’ wat ‘bos’ betekent, kenden op dat moment al een langdurige geschiedenis. Clandestiene reizigers hielden noodgedwongen halt op deze populaire transitplaats op weg naar hun eindmeet, het Verenigd Koninkrijk. Het nauw van Calais was een laatste hindernis.

Exact een decennium eerder, in 1999, had Frankrijk het over een andere boeg gegooid en opende het een humanitaire hub in Sangatte, een dorp nabij de ingang van de kanaaltunnel aan Franse zijde. Men was het erover eens dat er iets moest ondernomen worden gezien de vele mensen die doorheen de straten van Calais doolden en rond de terminals werden gesignaleerd. Ondanks de gigantische doorstroom die de noodopvang kende, werd ze drie jaar later onder politieke druk gesloten en ontstonden alweer transitkampen in Calais. Zeven jaar later werden ze onverbiddelijk met de grond gelijk gemaakt. ‘De jungle is onze thuis’ luidde het toen, ‘Vernietig haar alsjeblieft niet. En als je het doet, waar moeten we dan wonen?’

Waar moeten mensen blijven na zo’n ontmanteling? Wat gebeurt er wanneer mensen niet over de juiste papieren beschikken van het land waarin ze zich bevinden en weggejaagd worden met het nodige machtsvertoon. Interventies, zij het door de Franse politie of op Belgische bodem, blijven halsstarrig onveranderlijk: oppakken, vasthouden en vrijlaten met een document in handen met daarop de administratieve eis het grondgebied te verlaten. In die tijd kende men de gevolgen van zo’n ontmanteling en aanhoudende repressie uiterst precies te omschrijven: ‘Mensenhandelaren zullen meer risico’s nemen en de perimeter waarin deze criminele netwerken de plak zwaaien zal alleen maar verder uitdijen.’

Vandaag is men verontwaardigd dat ook Jabbeke transitverkeer kent. Het uitdijen van het terrein waar mensenhandelaren hun praktijken ontrollen kent geen grenzen zoals wij die kennen. Pierre Henry, directeur van de Franse solidariteitsvereniging ‘France terre d’asile’ liet zich tijdens de eerste ontmanteling van de jungle in Calais ontvallen: ‘De ontmanteling van jungles is een poging om migranten te laten verdwijnen. Als een munt in de gekende goocheltruc onder drie bekers. Het zal hen verplaatsen naar buurlanden België en Nederland.’

Staar je niet blind op louter de befaamde jungle van Calais die definitief gesloopt werd in oktober 2016. ‘Het probleem’ is niet opgelost. Mensen lossen namelijk niet zo makkelijk op. Angres, Norrent-Fontes, Steenvoorde, Tatinghem, Parijs, Cherbourg, Grande-Synthe, Calais, Hazebrouck, Brussel, Zeebrugge,Groot-Bijgaarden, Moerdijk,… allemaal transitkampen waar mensen in barre omstandigheden trachten te overleven.

Pogingen dit fenomeen aan te pakken is een aaneenrijgen van repressieve maatregelen, humanitaire oplossingen en in het slechtste geval ontmantelen en opdoeken van gevestigde nederzettingen. Geen enkele lidstaat komt met een oplossing op de proppen dat sluimerende migratiebewegingen die nota bene sinds mensenheugenis bestaan zal doen stoppen. Mensen vertrekken bijvoorbeeld uit Irak om nooit meer terug te keren. De overgrote meerderheid slaagt erin zich in het land van bestemming te vestigen. Het is absurd te denken iets te kunnen ondernemen zolang deze slaagkansen reëel zijn. Ook al vertellen statistieken en percentages die positieve en negatieve beslissingen rond asielaanvragen in kaart brengen een ander verhaal. Mensen weten dat de kans realistisch is dat een toekomst hen opwacht in het Verenigd Koninkrijk.

We bezochten afgelopen weekend de jungle van Grande-Synthe. Dat konden we omdat heel wat mensen af en aan reden met grote hoeveelheden voeding en kledij om te doneren. Zo hadden we heel wat noodrantsoen, luiers en melk voor borelingen en peuters. Wat hoognodig bleek. Overal waar we keken zagen we gezinnen met jonge kinderen. Drie baby’s, waarvan de jongste amper drie maanden. Moeders smeekten om melkpoeder omdat ze zelf geen melk meer produceerden. Stress, vermoeidheid, angst, niet regelmatig genoeg zelf een maaltijd nuttigen,… De moeders van de jungles hebben het zwaar te verduren. Het was dan ook hartverscheurend dat we één moeder hebben moeten teleurstellen omdat we haar geen melkpoeder konden geven.

Het ziet er op het eerst zicht lief en gelaten uit, vrolijke kinderen, eindeloze gastvrijheid maar het breekt je hart. We konden één moeder geen melk geven voor haar boreling.










take down
the paywall
steun ons nu!