Als straks het TTIP-verdrag in werking treedt kunnen we er zeker van zijn dat onze drinkwatervoorziening wordt verkocht met een duurdere factuur als gevolg. Multinationals als Nestlé, Coca Cola en Suez staan namelijk te trappelen om het drinkwater van ons over te nemen.
Maar zover is het nog niet. De onderhandelingen over het Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP), het vrijhandelsverdrag tussen de Verenigde Staten en de Europese Unie, zijn nog in volle gang. Een ander verdrag dat wel kant en klaar op tafel ligt is het Comprehensive Economic and Trade Agreement (CETA). Deze overeenkomst regelt een vrije marktzone tussen de EU en Canada en wordt komende zomer voorgelegd aan de parlementen in Europa.
De onderhandelaars van de Europese Commissie hebben altijd volgehouden dat het drinkwater wordt ontzien. De productie en distributie hiervan is een zaak die in handen blijft van de lidstaten zelf. In het uiteindelijke verdrag is hierover een bijzonder vage tekst terug te vinden. Dit staat er:
“Het water is, in zijn natuurlijke staat, geen goed of een product en dus niet onderworpen aan de voorwaarden van dit verdrag… Maar wanneer een partij commercieel gebruik maakt van een specifieke waterbron, zal zij dit doen op een manier die in overeenstemming is met het verdrag.”
Is dat dubbel of niet? Het water dat dus uiteindelijk uit zijn natuurlijke bron is gehaald en commercieel wordt verhandeld is dus wèl onderworpen aan de voorwaarden van het CETA-verdrag. Verder staat er nergens omschreven wat precies bedoelt wordt met ‘specifieke waterbron’. Je mag gerust veronderstellen dat ons water op den duur verhandeld wordt als product. Landen die Nestlé of Suez de toegang tot de vrije watermarkt ontzeggen kunnen een dagvaarding op de mat verwachten. Eén maal raden wie er wint…
Mocht de privatisering tenslotte toch niet bevallen dan is het voor een overheid onmogelijk om terug te keren naar een openbaar waterbeheer. Dit is ook geregeld in het verdrag. Toen in Canada een private onderneming, die een vergunning had om water uit een bron te halen, failliet ging, was het voor de plaatselijke autoriteiten juridisch onmogelijk om de stilgevallen watervoorziening draaiende te houden. Er moest worden gewacht tot een andere onderneming bereid was de licentie over te nemen.
In de zomer van 2016, als de meeste parlementariërs op reces zijn, wordt CETA naar alle waarschijnlijkheid geratificeerd. Op het moment dat steeds meer mensen op de barricades klimmen tegen TTIP wordt een ander paard van Troje de EU binnen gereden. Lang leve de democratie.
