Zoals het kolonialistisch regime in Israël oorlog voert tegen de Palestijnen, zo voert het ook oorlog in Europa, Noord-Amerika en de hele wereld. In Palestina worden protesterende Palestijnen, inclusief vrouwen en kinderen, gevangen gezet, veroordeeld door militaire rechtbanken of standrechtelijk op straat doodgeschoten. Het wapen dat Israël gebruikt buiten zijn grenzen is een hardnekkige propaganda-leugen die in talloze omstandigheden afgevuurd wordt: “Verzet tegen Israël en solidariteit met de Palestijnen is jodenhaat”, anders gezegd: “Anti-zionisme is de nieuwe vorm van anti-semitisme”. Dit wereldwijd wapen doodt schijnbaar niet, maar het verzwakt of hypothekeert de solidariteit met een volk dat vecht voor zijn bevrijding en laat het regime ongemoeid. Dus het doodt wel degelijk mensen, Palestijnse mensen.
De voorbije week was het Ken Loach die in het middelpunt van de Israël propaganda-leugen stond. De man die schittert met zijn sociale films en met zijn verzet tegen de Israëlische bezetting, moest aanhoren dat hij joden zou haten (anti-semitisme) en zelfs de holocaust, de uitroeiing van joden, zou ontkennen (negationisme). De aanklacht tegen Ken Loach klinkt absurd, maar dat is zonder de Israëlische propaganda-machine gerekend. En die propaganda vindt steeds volgers zoals Jacques Brotchi, de Franstalige professor die de aanval op Ken Loach lanceerde, en niemand minder dan de eersteminister Charles Michel. Met vurige stem zette Ken Loach de Belgische premier terecht op zijn plaats. Proficiat voor de ULB rector om eensgezind niet voor de politieke druk te zwichten en het ere-doctoraat aan Ken Loach toe te kennen.
Uitgerekend op de dag dat het ere-doctoraat werd toegekend, staat er een onthutsende opinie in De Morgen onder de titel “Tegen Israël, maar niet tegen de Joodse gemeenschap: hoe links verscheurd is door het eigen DNA”. Lieven Buysse, een docent Britse cultuur, draait de rollen om. Hij zwijgt over de propaganda-leugen van Israël, maar zegt dat de “genuanceerde boodschap” van Ken Loach en Jeremy Corbyn “niet aanslaat”. Hij vertrekt zelfs van de vanzelfsprekende houding van Israël “De staat Israël wordt nu eenmaal graag vereenzelvigd met de religie of het volk.”. De propaganda-leugen is dus eigenlijk een vanzelfsprekende vereenzelviging!
Lieven Buysse erkent dat Ken Loach zich engageert voor de Palestijnse zaak en zich tegelijkertijd uitspreekt tegen anti-semitisme en holocaust ontkenners. Maar hij voegt er aan toe “Alleen wringen ze zich niet zelden eerst in allerlei bochten om toch te vermijden dat hun woorden ongenuanceerd gelezen zouden kunnen worden als steun aan Israël”. Wat Buysse “bochten wringen” noemt is eigenlijk zeer eenvoudig. Israël kan zijn aanhoudende misdaden tegen Palestijnen niet verdedigen, de kolonisering van Palestina is onverdedigbaar. Daarom grijpt de propaganda voortdurend terug naar de jodenhaat van de jaren 30 en 40 en de holocaust. Het is dus geen moeilijke spreidstand van Ken Loach of Jeremy Corbyn, net als van zovelen die solidair zijn met de Palestijnse strijd. Het is de laffe verdediging van het Israëlisch regime. Wie de holocaust en jodenhaat veroordeelt, klaagt tegelijkertijd aan dat dit misbruikt wordt als bliksemafleider voor de kolonisering van Palestina.
Met het omkeren van de rollen staat Lieven Buysse erg genoeg niet alleen. Politieke leiders als premier Charles Michel, de Duitse bondskanselier Angela Merkel en de Franse president Emmanuel Macron nemen schaamteloos het woord “anti-semitisme” over van de Israëlische propaganda. Kritiek op Israël, anti-zionisme, is echter fundamenteel anti-racistisch, anti-kolonialistisch, anti-apartheid en is volledig tegengesteld aan jodenhaat. Dit is geen “genuanceerde boodschap” maar integendeel zeer eenvoudig en zeer helder.
Wie anti-semitisme in verband brengt met kritiek op Israël, collaboreert met het Israëlisch regime.
De tekst van Lieven Buysse is achter de betaalmuur te vinden op
demorgen.be/opinie/tegen-israel-maar-niet-tegen-de-joodse-gemeenschap-hoe-links-verscheurd-is-door-het-eigen-dna-b3cdae45/
