Beste mevrouw De Cock,

U hebt een monstergoal gemaakt in 2016!
Ik wil u daar graag nog even mee feliciteren (een beetje laat misschien maar daarom niet minder oprecht).

Als directeur van de juridische dienst van de Verenigde Eigenaars (de belangengroep die sinds 40 jaar de belangen van vastgoedeigenaars verdedigt) hebt u met 1 welgemikte (zij het ietwat blonde) uitspraak zowel uzelf als de Verenigde Eigenaars op een memorabele manier op de kaart gezet.

U gaf mij en duizenden anderen een klap in het gezicht toen u mystery calls ter bestrijding van discriminatie op de woningmarkt vergeleek met een Tweede Wereldoorlog sfeer. Het deed u denken aan verklikken en dergelijke telefoontjes zouden ook wantrouwen scheppen.

Dat wantrouwen is alles behalve nieuw. Het bestaat al jaren en het is zo groot als de zee diep is. U weet dat heel goed, u bent er namelijk zelf het schoolvoorbeeld van.
Het is niet nieuw en het is tevens – hoe kan het ook anders – 200% wederzijds.
En ook daarvan bent u zich wel degelijk bewust. Laten we een koe vooral geen kat noemen mevrouw De Cock. Uw hypocrisie siert u niet en de slachtofferrol die u ambieert nog minder.

Ik heb persoonlijk kunnen vaststellen dat velen onderdak plots geen basisrecht meer vinden als het mensen uit “een specifiek segment” van onze samenleving betreft.
U bent duidelijk één van die ‘velen’. Los van het feit dat u vindt dat sommige mensen meer rechten hebben dan anderen, kruipt u ook nog op de kansel om op een bijzonder rabiate wijze het recht op discriminatie te verdedigen.
Il faut le faire…

Heeft niemand u tot nu toe geattendeerd op het feit dat discriminatie strafbaar is?
Het feit dat Liesbeth Homans er maar niet in slaagt om werk te maken van een fatsoenlijk antidiscriminatiebeleid voor de woningmarkt laat u toe om ongestoord de wet te overtreden en dat nog luidkeels te verdedigen op de koop toe.

Aangezien ik duidelijk in een andere wereld vertoef (links en verdraagzaam) begrijp ik uw denken en uw handelen niet al te best. Ik zou het dan ook erg appreciëren indien u uw (ongetwijfeld groot) licht op een paar zaken zou willen laten schijnen (u vindt mijn vragen verderop in de tekst).

Laat ik even mijn eigen situatie als praktijkvoorbeeld nemen: Na 20 jaar werken werd ik ziek en arbeidsonbekwaam. Door een sadistische speling van het lot belandde ik in het statuut van leefloner. Een OCMW uitkering en het bijhorende stigma dus. Ik heb altijd mijn best gedaan om dat stigma, de vooroordelen en de armoede met waardigheid te dragen maar de afgelopen maanden werd het echt loodzwaar. Een half jaar geleden begon ik namelijk mijn zoektocht naar een appartementje.”Leefloner met hond zoekt woonst.”  Laten we het maar “een interessante ervaring” noemen.

Immosites werden afgeschuimd en ik plaatste 2 betaalde online advertenties (te huur gezocht – inclusief gekleurde achtergrond, en vetgedrukte tekst), 500 flyers werden gebust in dorpen op het platteland, 31 mensen deelden een oproep op Facebook.

Ik schreef me in bij het sociaal verhuurkantoor en de sociale huisvestingsmaatschappij, stuurde een e-mail naar een klooster met de vraag of ze daar eens wilden polsen in hun lokaal netwerk, vroeg een attest op bij de Nationale Bank als bewijs dat ik geen lopend krediet heb (CKP/ENR) en contacteerde vroegere huisbazen om een schriftelijke verklaring te vragen van stipte betaling van de huur en goed beheer van hun eigendom.

En weet u wat? Het bracht allemaal geen zoden aan de dijk. Nul. Niks.
Leefloon? Probleem! Hond? Probleem! Leefloon + hond: dubbel probleem!!
(en het feit dat ik iets zoek op het platteland en geen auto heb om daar te gaan rond toeren bemoeilijkt alles, voor zover mogelijk, nog meer).

Ik kan me in allerlei bochten wringen maar ik kan niet bewijzen dat ik bonafide ben omdat mensen zoals u mij die kans niet gunnen. Het maakt helemaal niet uit met hoeveel documenten ik flapper, het is nooit goed genoeg.

Mijn 20 jaar vrijwilligerswerk telt niet, de tijd die ik geïnvesteerd heb in de opvoeding van mijn hond (waardoor hij binnen niet blaft en ook geen interieurs sloopt) telt niet, het feit dat ik 20 jaar heb bijgedragen als werkend lid van deze maatschappij telt niet en mijn geschiedenis of achtergrond al evenmin. IK tel gewoon niet. Tout court.

1) Ik had graag van u vernomen waarom iemand met een andere huidskleur of iemand met een uitkering volgens u – per definitie – zo onbetrouwbaar is dat hem/haar het recht op een woonst ontzegd mag worden….

2) Welke concrete zaken zorgen er voor dat u wel deugt en ik niet?
Wat precies maakt u “superieur”? (ik hoor het graag uit uw mond want zelf krijg ik de zotste fantasieën) 😀

3) Wat geeft u in godsnaam het recht EN de inspiratie om luidkeels te roepen dat het prima is dat ik op straat beland?
Het tegenhouden van antidiscriminatie maatregelen komt daar namelijk vaak op neer en het is ook wat mij te wachten staat. Als ik tegen eind januari geen stekje heb gevonden waar ik welkom ben met mijn sloeber dan rest mij “de winteropvang”.
Ik zal dat woord even voor u ondertitelen: o.p.v.a.n.g  v.o.o.r  d.a.k.l.o.z.e.n.

4) Beseft u eigenlijk wel dat u over mensen praat?
U lijkt namelijk niet stil te staan bij hoe vernederend bedelen om een onderdak wel is…

De duidelijk merkbare aversie, het onbehagen, het wantrouwen, de leugens (“het is net verhuurd”), de scheldpartijen, de goeie adviezen (“ga dan werken”), enz.?
Het is zoooo vernederend dat ik er de brui aan geef.

Ik heb het helemaal gehad. Ik ben het spuugzat om door het slijk te kruipen voor een dak boven mijn hoofd. Ik ben het spuugzat om me 10 keer meer te moeten bewijzen dan een ander omdat ik door een farce van de mutualiteit met een verkeerd statuut zit opgescheept. Ik heb hier absoluut niet om gevraagd en heel deze toestand is misselijkmakend. En neem dat maar letterlijk.

Maar indien ik niet op tijd een woonst vind zal ik met opgeheven hoofd naar de winteropvang gaan. En als zou blijken dat mijn hond ook daar niet welkom is dan zal ik met opgeheven hoofd op straat gaan zitten. Op een stoep bij u in de buurt.
Ik denk namelijk dat u wel een permanente confrontatie met de consequenties van uw harteloosheid kan gebruiken…

De laksheid van de politiek en het totaal gebrek aan een krachtig, strikt toegepast antidiscriminatiebeleid zorgt ervoor dat de politiek zelf daklozen creëert.
Ik ben maar een leefloner dus ik ga het niet doen maar het wordt echt HOOG TIJD dat iemand de kat de bel aan bindt EN dat politici hun verantwoordelijkheid opnemen.
Dat roepen we echter al jaren en ondertussen ettert de boel rustig verder.

Ik voorzie dan ook dat u, mevrouw De Cock, samen met uw “achterban” nog wel een poos volstrekt straffeloos de wet kan blijven overtreden en mensen kan blijven schofferen op een manier die alle verbeelding tart. Ik ben blij dat u zich niet bewust schijnt te zijn van de impact van uw uitspraak. Of tenminste, dat is wat ik graag wil geloven. Als u namelijk bij uw volle verstand en heel bewust uw tweede wereldoorlog parallel hebt getrokken dan zou ik pas echt over mijn nek gaan.

Ik kijk uit naar uw antwoord op mijn vragen.
U kan me bereiken in de publieke arena of via e-mail.

Ik wens iedereen (ja, ook u) een gelukkig, warm en geborgen 2017.
Marie.

PS aan de lezers:  wie een woonst weet waar ik wél welkom ben kan me bereiken op kerststalgezocht@gmail.com.

Want laten we wel wezen: dit is niet enkel een open brief aan mevrouw De Cock en een uitnodiging aan iedereen om even stil te staan bij het demoraliserende en ontmenselijkend effect van systematische discriminatie maar tevens een verkapte allerlaatste, desperate oproep voor een klein stekje!