Anti-hype, op zich een gezonde intellectuele neiging, is voor Brendan O’Neill van Spiked kennelijk een pavloviaanse reflex geworden. Ziet hij een ‘hype’, dan doorprikt hij de ballon. Zo hakte hij deze week genadeloos in op de (in zijn ogen) ‘morele hype’ van het moment: al dat hypocriete gedoe met de ‘Freedom Flotilla’ en de Rachel Corrie.
Zie zijn stuk ‘Gaza Flotilla: Invasion of the moral armada’, http://www.spiked-online.com/index.php/site/article/8947/
Het beeld dat O’Neill daarin schets van de internationale “anti-Israël”-campagne is een karikatuur. Meesterlijk geschreven, maar compleet uit de lucht. En hij maakt er een intentieproces van. Hij focust niet op de eisenvan de beweging, maar op de (onkenbare!) zogenaamd ‘zelfgenoegzame’, ‘hypocriete’ en ‘imperialistische’ innerlijke drijfveren van de activisten.
Ik zie eerlijk gezegd een heel andere beweging. Laten we focussen op haar Westerse component, die O’Neill in zijn stuk viseert.
1. Haar fundamentele intuitie lijkt mij eerder een gezonde dosis welbegrepen eigenbelang: niemand heeft er baat bij dat het internationaal recht en de VN worden ondermijnd – zoals nu systematisch gebeurt door Israël (en uiteraard ook, elders in de wereld, door de VS) – want het internationaal recht en de VN zijn onze enige garantie op een beetje beschaving in de internationale verhoudingen, die overigens stevig aan het kantelen zijn. Met ‘imperialisme’ heeft dat niks te maken, integendeel.
2. De Westerse solidariteitsbeweging vertrekt van een elementair moreel principe: ‘We zijn verantwoordelijk voor de dingen waar we invloed op hebben, in de mate dat we er invloed op hebben’.
Dat blijkt duidelijk uit haar programma: haar eisen stelt ze aan onszelf en aan onze eigen leiders. Het ‘weldenkende’ Europa dat O’Neill beschimpt wil gewoon een einde maken aan haar (verpletterende) medeplichtigheid, that’s all. Economisch (vandaar een boycot, want de EU is de grootste handelspartner van Israël) én politiek (vandaar de eis tot opschorting van de bevoorrechte relaties die we steeds meer aanknopen met Israël, vermits die door dat land kennelijk gezien worden als groen licht voor verdere schendingen van het internationaal recht).
Die twee uitgangspunten – ‘begin bij jezelf’ en ‘je verantwoordelijkheid is recht evenredig met je macht’ – zijn nu net het omgekeerde van hypocrisie (in tegenstelling tot wat het ondertussen klassieke verwijt “Waarom liggen jullie dan niet wakker van Darfour?” suggereert, want daar hebben we zo goed als geen invloed).
Ook dat nog…
In eigen land was er Jef Lambrecht, die in zijn stuk ‘Wie manipuleert wie voor de kust van Gaza?’ (DM, 3/6/2010) en in de studio van Phara pedant van leer trok tegen de ‘naïeve activisten’ (waaronder Eva Brems) die zich, niet gestoord door enige kennis van zaken over het Midden-Oosten, ‘voor de kar laten spannen van Hamas en Turkije’.
Zie: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/programmas/phara/2.10902/1.793231
Ik vrees dat Lambrechts afkeer voor Hamas, Hezbollah, Iran en voor het Turkije van Erdogan hem parten speelt. Hij wil onze ‘naïeve ogen’ openen voor de ‘politieke manipulatie’ achter onze emoties – dank u wel – maar hij sluit zelf de ogen voor de essentie van het verhaal: Israëls schendingen van het internationaal recht. Eerst en vooral door de blokkade van Gaza zelf, en vervolgens door de aanval op de schepen (om van de bezetting en de kolonies even te zwijgen).
Met andere woorden: Jef Lambrecht maakt het internationaal recht ondergeschikt aan zijn politieke (emotionele?) voorkeuren. Dat is zoals het recht op vrije meningsuiting enkel verdedigen voor mensen waarmee je het eens bent.
