Herinnert u zich nog de heisa rond Aleppo over het (inderdaad) brutale regeringsoffensief en het hoge aantal burgerslachtoffers in Oost-Aleppo als gevolg van Syrisch-Russische luchtaanvallen? Er kwamen heel wat persoonlijke verhalen naar buiten. Het menselijke leed in dit stadsdeel was elke dag te volgen via beelden van TV-stations en mediawebsites. Plots werd het behoorlijk stil. Geen persoonlijke verhalen meer over het wedervaren van de burgers die toen door geweld werden omringd. Geen interviews met een of enkelen van de vele tienduizenden vluchtelingen die hun toevlucht hebben gezocht in het westen van de stad en van de duizenden die nu terug naar hun huizen keren. Wie verifieert de Russische claim dat er een, massagraf is gevonden met mensen die sporen van foltering vertonen? Waren de rebellen nu effectief gewone bewoners die vochten tegen een dictatuur of kloppen andere berichten dat het gros van de rebellen bestond uit extremisten die hun eigen terreurbewind in Oost-Aleppo installeerden.
Media en politieke elite benadrukken graag het verhaal dat goed past binnen de eigen politieke context die op dit ogenblik een soort van koude oorlog 2.0 is. De Russen als boeman dus, de VS (ook onder Trump) als grote bondgenoot. De NAVO en het Europees defensiebeleid die garant zouden staan voor stabiliteit en veiligheid (en niet voor onveiligheid en instabiliteit, zoals die in Libië, Irak en Afghanistan is georganiseerd). Ho ja, we slikken dat, journalisten conformeren zich wat te makkelijk aan dat beeld. Er is op zich nochtans geen groot verschil met de leugens en grootsprakerigheid van Trump waarover we collectief vallen. Met de selecties die hij maakt die een bepaalde verhaallijn moeten ondersteunen. We zullen zelden horen dat België OORLOG voert. Dat er vele tientallen doden vallen in die oorlog. Past niet binnen het heersende nieuwsframe zoals dat in het vakjargon heet.
Daarbij hoort een vijandbeeld en een vriendschapsbeeld. En zo komt het dat het ene nieuwsfeit wordt benadrukt en het andere uit het beeld wordt gehouden. Daarover gaat de klacht van Airwars. Sinds 17/10 vindt een groot offensief plaats om de Islamitische Staat uit Mosoel te verdrijven. Inmiddels is het oosten van de stad volledig veroverd en staan de troepen klaar om de Tigris over te steken. Net als in Aleppo gaat dit gepaard met luchtsteun. En ja, ook hier vallen heel wat burgerdoden. Op basis van de informatie over luchtaanvallen en slachtoffers op het terrein schat Airwars het aantal doden door luchtaanvallen tussen 294 en 350 doden in en rond Mosoel sinds de start van het offensief. Airwars: “In total, 450 or more civilians appear to have been killed in intense Coalition actions across Iraq and Syria since October – yet their deaths have largely been ignored.” Dat is ongeveer vijf doden per dag die amper aandacht krijgen. Geen persoonlijke verhalen, niets over de 11 gedode gezinsleden die na een bombardement wekenlang onder het puin zijn blijven liggen. Dat is nog eigenaardiger, gezien België een van de leden is van de internationale coalitie die in Irak en Syrië luchtoperaties uitvoert. Waar blijft het nieuws? Waarom wordt onze regering niet aan de tand gevoeld?
