Alexander De Croo, minister van ontwikkelingssamenwerking en ook de min of meer officiële promotor van de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen ( SDGs) binnen onze (federale) regering, is de jongste dagen volop in de weer om het leveren van wapens aan Saoedi-Arabië aan te klagen. Volkomen terecht. Het is meer dan een beetje idioot om aan de ene kant te proberen om de ergste nood in Jemen (en elders) te helpen lenigen – zie bv. de mededeling dit weekend dat de federale regering alle bijdragen voor Hongersnood 12-12 zal verdubbelen – om dan met de andere hand (of het nu een Vlaamse/Waalse/… hand is, laat ik hier even in het midden), wapens te blijven leveren aan een middeleeuws regime als Saoedi-Arabië dat o.m. daarmee in Jemen huishoudt. Dat De Croo de twee issues met elkaar verbindt, valt dus alleen maar toe te juichen.
Wat me echter enigszins stoort bij De Croo’s demarche is zijn – toch minstens voor een buitenstaander als ik – nogal ideologisch geïnspireerde agenda bij het benadrukken van ‘beleidscoherentie voor ontwikkeling’ (en laat ons er ook maar ‘humanitaire hulp’ bij nemen, want het onderscheid tussen nood- en ontwikkelingshulp vervaagt meer en meer, zeker in een aantal settings) – al gebruikt hij de term in kwestie niet zo vaak.
Je hoort De Croo bijvoorbeeld bijna nooit over de nood aan duurzame productie en consumptie (toch ook een essentiële SDG), over Ryanair en andere Vuelings en hun belachelijk lage vliegprijzen idem dito, en tweeten over een rapport zoals dat van Oxfam begin deze week over Europese banken die nogal wat van hun winst lijken te “boeken” in belastings-vrijhavens, dat is duidelijk ook een brug te ver. Hetzelfde geldt voor het Financial Transactions Tax (FTT) debat, waarin België – met collega Van Overtvelt in een sleutelrol – volgens sommige bronnen als een soort paard van Troje fungeert.
Graag hetzelfde animo bij De Croo om ook dat soort beleidsincoherentie mbt duurzame ontwikkeling aan te kaarten. Het financieren van ‘globale publieke goederen’ en ook humanitaire hulp zou immers een stuk makkelijker worden, mocht kapitaal (progressief) belast worden zoals eigenlijk zou moeten, tenminste als we die hele SDG agenda een beetje serieus nemen. Aan de andere kant is De Croo dan weer erg gretig om Paul Magnette neer te sabelen ivm CETA – wat nochtans met het oog op de SDGs (en bv. toegang tot medicijnen) niet echt voor de hand ligt (of waar toch minstens erg kritische vragen bij gesteld moeten worden).
Maar eigenlijk kun je dat Alexander de Croo moeilijk aanwrijven. Vraag is immers of de SDG agenda niet veeleer op regeringsniveau aangepakt en gepromoot moet worden (bv. door het kabinet van Charles Michel, via een duidelijke en transparante overlegprocedure met alle betrokken partijen, stakeholders, civil society, … )? België staat immers achter die SDGs sinds de VN top in 2015, en net zoals bv. voor de klimaatagenda ( cfr. akkoord van Parijs), vormen de SDGs dus eigenlijk een regeringsverantwoordelijkheid. Een erg belangrijke zelfs, minstens even belangrijk als het ‘jobs, jobs, jobs’ mantra, me dunkt. Maar eigenlijk zijn die SDGs een verantwoordelijkheid van ons allemaal.
De duurzame ontwikkelingsdoelstellingen reiken immers veel verder dan de Millenniumdoelstellingen van weleer. Eindverantwoordelijkheid en ‘ownership’ zouden dus niet (uitsluitend) bij de minister van ontwikkelingssamenwerking (die ook maar één bepaalde politieke kleur vertegenwoordigt, aan het einde van de rit, wat je hem moeilijk kunt kwalijk nemen), of zelfs Buitenlandse Zaken mogen liggen. Als het over de SDG agenda gaat zijn we allemaal “ontwikkelingslanden”. Duurzaam ontwikkelen gaan we dus met zijn allen moeten doen.
Charles, wat denk je?
