Het contrast is wel erg groot dezer dagen. Mensen doen wat lacherig over het nieuwe “salaris” van Kevin De Bruyne bij Manchester City (Marc Coucke op kop), anderzijds zie je op Twitter een kleine Syrische jongen aanspoelen op een Turks strand. Uitwassen van een doorgeslagen systeem.
In beide gevallen kunnen we er niet bij met ons verstand. We reageren er emotioneel helemaal anders op, maar beide zetten ze de fundamentele onrechtvaardigheid van het huidige economische systeem op scherp, en de politieke onmacht (of beter gezegd onwil) om daar wat aan te doen. Het is overigens meer dan een beetje wrang om “mama Merkel “ nu het voortouw te zien nemen om de “morele waarden” van de EU te verdedigen, gezien de recente eurozone-geschiedenis.
De Bruyne – aardige voetballer, én eentje met een sociaal hart, dat heeft hij al meermaals bewezen –is uiteraard in zekere zin ook “slachtoffer” van het voetbalsysteem. “Het hoort erbij”, zullen de mensen in het wereldje zeggen, en als Kevin naar een club als City wil waar hij met meer competitie zal worden geconfronteerd en titels kan winnen, blijkbaar zijn wens in deze fase van zijn carrière, zal die club een transferbedrag moeten ophoesten waar Wolfsburg het mee eens is, toch als hij wil vertrekken voor zijn contract ten einde loopt. Maar dat hij behoort tot de 0.01 % van het voetbalbestel (of de 0.0001 %), dat zal de Bruyne zelf niet ontkennen, lucide als hij is.
Terwijl de 21ste eeuw die van de “freelance economie” lijkt te worden – en we dat ook nog eens met zijn allen moeten toejuichen, “leve de professionele vrijheid, nietwaar Gwendolyn?” – krijg je dus in de meeste sectoren een erg beperkt aantal mensen aan de absolute top, en al de rest, die mag proberen de eindjes aan elkaar te knopen met de kruimels die overblijven.
We doen lacherig over de bedragen die omgaan in de Premier League, of over de ‘speeltjes’ van oliesjeiks uit het Midden-Oosten, want die zijn “buiten categorie” voor ons, gewone stervelingen. We kunnen er niet bij met ons verstand (zoals bij nog wel meer nieuwsitems dezer dagen). En De Bruyne zelf zal waarschijnlijk wel de een of andere contractuele clausule hebben moeten ondertekenen om vaag te blijven over de ‘root causes’ van dit soort ongelijkheden in de wereld. Je kunt het hem niet kwalijk nemen.
Maar of je dan nog moet supporteren voor het Belgische team als ze de zoveelste ‘match van de waarheid’ spelen tegen Bosnië-Herzegovina?
Als ik daar nu eens het antwoord op wist.
De twee apen, waarover ik las deze week in DS weekblad, uit het beroemde “cucumber/grapes experiment” van Frans De Wael, zouden het antwoord wel weten, me dunkt. Of toch die ene die zich misbedeeld voelde.
“Brood en spelen” zou bij chimpansees niet werken. Bij ons mensen werkte het al bij de Romeinen. En blijkbaar nog altijd.
