De Standaard over de Griekse crisis en John Crombez’s Europese taak

De Standaard over de Griekse crisis en John Crombez’s Europese taak

zondag 5 juli 2015 08:24
Spread the love

Ere wie ere toekomt: de manier waarop De Standaard berichtte
over de Griekse ‘Endgame’ in de afgelopen weken vond ik vrij correct. Journalisten
gingen doorgaans grondig in op de crisis (wel,
met uitzondering dan van Jan Reyns, maar da’s niet echt een journalist, me
dunkt, meer een cheerleader van de beurzen
), invalshoeken, de protagonisten
in dit erg pijnlijke verhaal (“driebanden”), de meningsverschillen binnen
kampen (Schaüble – Merkel bv.),  én de grote
inhoudelijke meningsverschillen over wat nu eigenlijk een rechtvaardig akkoord
zou inhouden, die nu uiteindelijk ook tot een grote polarisatie hebben geleid
bij het Griekse volk zelf.  Ruud Goossens
stak er misschien nog wat bovenuit – erg knappe journalistiek. De (Nederlandse)
correspondenten ter plaatse waren dan weer misschien net iets minder
(objectief).

Ook qua opiniestukken vond ik het al bij al vrij evenwichtig,
met voor elk oliedom stuk  – met Peter Van Nuffelen als
de onbetwiste kampioen – ook een grondige reactie. Stiglitz
en Sachs passeerden nog de revue, deze week.   Uiteraard kun je altijd elders nog wat extra
informatie (Bruno Tersago, The Guardian) krijgen over de situatie ter plaatse,
en de emotionele impact van grijsaards die staan aan te schuiven voor wat miezerige
euro’s hakt er op tv  veel harder in. Maar
grosso modo deed de Standaard wat ik van die krant verwacht.

Ik wil het hier niet hebben over het gelijk van Syriza op
een aantal fundamentele punten. Dat een grens bereikt is voor het Griekse volk,
en allicht al lang overschreden, daar is iedereen het min of meer over eens –
of het zou moeten zijn onze Vlaamse politici van de rechterzijde, die nog een
tenenkrullend spektakel ten berde brachten afgelopen week in het parlement (Dewael
op kop). Moet toegeven dat ik de meerwaarde van dergelijk debat niet echt zie,
toch niet deze week. En sowieso zouden onze politici eerst een maand het leven
moeten leiden van mensen die staan aan te schuiven in Griekenland voor
voedselbedeling, of in vuilnisbakken nog wat eetbare restjes trachten te
vergaren, voor ze “retorische hoogstandjes” in ons parlement menen te moeten
plegen. Maar da’s duidelijk te veel gevraagd van onze tribunespelers.

Ik blijf het jammer vinden dat Syriza nooit echt overwoog om
uit de euro te stappen – al hadden ze daar het mandaat niet voor van de kiezer –
en dus een scenario B achter de hand te houden, een goed voorbereide uitstap
uit de Euro (voor zover dat mogelijk is). Daar is het nu te laat voor.

Het is ook duidelijk dat één van de cruciale factoren waarom
het lijkt alsof Syriza staat tegenover een verenigd front van regeringsleiders
en Ecofin-ministers bij de Europese sociaal-democraten ligt. Over Dijsselbloem en
Schulz (die laatste is ‘n griezelig sujet zonder meer) is al genoeg gezegd en
geschreven, maar ook Renzi, Hollande en Sigmar Gabriel hebben een cruciale rol
gespeeld bij het ‘isoleren’ van Syriza in de EU – toch op het niveau van
politici en technocraten (veel minder bij nogal wat economen, en de gewone
bevolking, is mijn aanvoelen – veel mensen beseffen dat Griekenland meer dan
hard genoeg is aangepakt de afgelopen jaren, en met desastreuze gevolgen).

Renzi, Hollande en Gabriel hebben daar ongetwijfeld
binnenlandse politieke motieven voor (o.m. de druk van radicale anti-austerity bewegingen
in eigen land, vrezen voor de impact op de euro en druk van “de markten” op
eigen land, in geval van een Syriza-getinte deal, en in het geval van Gabriel
ook de steun voor een Grexit bij grote delen van de Duitse bevolking), maar het
blijft bijzonder jammer.

Aan de linkerzijde gaan ondertussen af en toe stemmen op om
maar ineens de hele EU te begraven, aangezien “het Griekse endgame duidelijk aantoont
dat centrum-linkse regeringen in dit neoliberale en austerity-geobsedeerde EU
niet geduld worden – met alle implicaties vandien voor democratie in Europa”. “Regime
change” leek tot voor kort iets dat alleen Paul Wolfowitz en co aanhingen, maar
is nu ook in de EU een aanvaarde politieke strategie (of daar lijkt het in elk
geval sterk op).

Dat gaat te ver, vind ik. Ik blijf vinden dat de euro eraan
moet, in zijn huidige vorm – we krijgen net nog een lesje hier in het Noorden,
wat een hittegolf doet mbt onze veelgeroemde productiviteit. De mislukking van de euro
is overduidelijk, en we moeten naar een veel kleinere eurozone (het
alternatief, een (grote) eurozone waar ook sociaal beleid en belastingsbeleid
geharmoniseerd worden, daar is het te laat voor, vrees ik, in de huidige
politieke context). Maar in de EU blijf ik geloven, misschien tegen beter weten
in. Ook al slagen “de instellingen” er misschien nog één keer in om de Grieken
in het gelid te doen lopen in de volgende dagen, dit kansloze “austerity”
beleid is geen lang leven meer beschoren.

Om de EU echter fundamenteel een andere richting te doen
inslaan, ligt de sleutel bij de sociaal-democraten. Als het hen écht te doen is
om een rechtvaardiger Europa (en niet om de macht), moeten ze de handen in elkaar
slaan met radicaal-links in een aantal landen. Vertikken ze dat te doen, om
binnenlandse politieke redenen (bv. electoraal van de kaart geveegd te worden
door radicaal-links), dan ziet het er somber uit.  

Anders gezegd: enkel als Crombez zijn Europese collega’s kan
overtuigen, maken we een kans om van dit Europa weer een thuis te maken waar we
met zijn allen trots over kunnen zijn, ipv beschaamd. 

take down
the paywall
steun ons nu!