Waar ligt de rode lijn van de 99%?

Waar ligt de rode lijn van de 99%?

maandag 15 september 2014 14:59
Spread the love

IS heeft duidelijk de onzichtbare ‘rode lijn’ van Obama,
Cameron en bij uitbreiding  “de
internationale gemeenschap” overtreden. Je vraagt je soms af waar die lijn ligt
– wel, één element is alvast essentieel:  het herhaaldelijk en publiek uitdagen
van het Westen
doe je als jihadi op eigen risico. Of het veel gaat
opleveren, dat weet je nooit bij dergelijke interventies, en al zeker niet in
de “New World Disorder” die we elke dag live op ons flatscreen-scherm mogen
aanschouwen, maar mijn zegen hebben Obama en co alvast. Wat IS uitvreet is erover.
Net zoals Assad, Rwanda in 1994, Saddam Hoessein tegen de Koerden, etc…

Daar wil ik het echter niet over hebben vandaag. Ik stel me
een gelijkaardige vraag: waar ligt de rode lijn eigenlijk voor de “99 %”? Wat
gaan we nog allemaal pikken van de 1 of 0,01% voor we er met zijn allen écht de
beuk inzetten?

Een willekeurige greep uit de morgenkranten en online content
om een en ander te illustreren: Naomi Klein heeft een nieuw boek uit, “This changes everything, capitalism vs the
climate
” waarin ze onder meer stelt
dat de “corporate-friendly” aanpak van de klimaatuitdaging van het laatste
decennium niet bijster veel effect heeft gehad.  “Been there, done that”, zou je denken.
Anders en beter dus, inclusief het echt bevragen en organiseren van ons
kapitalistisch systeem. Maar zo werkt het dus helaas niet. Pijnlijke
illustratie: ipv een vooruitbeschouwing op het nieuwe boek van Klein vanmorgen
in De Standaard, bood de krant ons gewoon het zoveelste stuk van Pieter
Timmermans op de laatste pagina – Pieter was uiteraard zijn voorspelbare zelf,
hij kan het zelf ook niet helpen. Er
zijn nog zekerheden op maandagmorgen. Ik wil de baseline van De Standaard er hier
niet meer bijhalen, er staan ook elke dag een hoop interessante stukken in –
maar ze verzuipen in al de rest.  

Ander voorbeeld: Owen Jones klaagde in The Guardian nog maar
eens de TTIP
aan. Wij denken met zijn allen dat multinationals in deze wereld al meer dan
genoeg te zeggen hebben, maar nee, de ‘trade & investment’-akkoorden die op
stapel staan (met ook TISA, TTP, …) willen daar nog eens een hele schep bovenop
doen. De 99% moet dat gewoon maar slikken, voor zover we er al van op de
hoogte zijn. En als we er een beetje misbaar van maken, dan heet het al snel
dat we ‘populistisch’ en vooral weinig ‘factueel en rationeel’ bezig zijn.  En met een burgerinitiatief over TTIP weet de
Commissie ook wel raad,
zagen we vorige week.

Het Europese Budgettaire
pact
dan, dat ook onze “Zweedse coalitie”  in een keurslijf dwingt, en waarvan je kunt
stellen dat misschien de begroting wel uiteindelijk in orde zal geraken als dat
pact mordicus wordt gevolgd – ook al hebben veel economen, en niet de minste,
zelfs daar fundamentele bedenkingen bij. Het nettoresultaat zal echter, quasi
zeker, verdere privatisering zal zijn van diensten die nu nog door de overheid
verschaft worden. De lekkerste brokken eerst, uiteraard. Snoeien om de privé te
laten bloeien en de rest te laten bloeden. Wat dergelijke privatisering gaat
inhouden voor de 99%? Harder “mogen” werken in geprivatiseerde jobs, tegen een
lager loon. Bv in de zorg – waar het water veel mensen nu al aan de lippen
staat. En uiteraard een verder toenemende ‘kloof’ tussen de haves en have-nots
in onze Europese samenlevingen. Collateral damage, allicht. Moet kunnen (al
denken ze daar in het echte Zweden blijkbaar anders over, ondertussen).

Als er dan toch eens voorstellen worden geformuleerd die
echt durven ingaan tegen de ‘pensée unique’, en nadenken over een wezenlijk ander
sociaal-economisch systeem – zoals een basisinkomen voor iedereen of 15 (of 21)
uur werken per week (Rutger Bregman vorige week), voeren we het liefst van al
een Hollander op (“die Vlaamse linkse stemmen zijn toch maar ouwe zeuren, en ze
blijven maar doordrammen over Gaza en de ecologische apocalyps”) en wordt een
en ander in de kranten gebracht als zijnde het ‘intellectuele toetje van de
week’. Een jonge Nederlander met lef en branie, hoera, en dan nog eentje die
nog durft geloven in vooruitgang (!) en niet denkt in ‘verroeste links-rechts
termen’ (driewerf hoera). Al snel vallen dan de termen ‘bevlogen beeldenstormer
en een interessante stem in het debat’ (terecht overigens). Applaus op alle
banken dus, maar laat ons na het obligate weekendinterview toch maar vooral
snel terug overgaan naar de orde van de dag ( ik kijk nu even in het brein van
de gemiddelde hoofdredacteur). Utopisten zijn goed voor bladvulling op
opiniepagina’s en in weekendkaternen, zoiets.

Wat me dus doet belanden bij de openingszin van dit stukje.
Wanneer gaan wij met zijn allen vinden dat onze ‘rode lijn’ is overschreden? Voorlopig
blijven de meesten onder ons alles braaf slikken, zo lijkt het, net zoals trash
tv ’s avonds (Boer zkt vrouw,   The Voice for Kids, Singles, Thuis, ….)  – zelf leg ik de grens bij Komen Eten. We
worden alleen nog wat cynischer, wat ook niet echt een duurzame optie is. Maar
ooit zal ook onze rode lijn overschreden zijn.

Vrijdaglaatst was het al bijna zover bij mij, toen onze
nieuwe minister-president in zijn beleidsboodschap nav Monumentendag het
blijkbaar nodig achtte om op de achtergrond wat figuranten het ‘Zwaard van Ardoewaan’ te laten
heruitbeelden. 

take down
the paywall
steun ons nu!