Er zijn al wat pogingen ondernomen om de federaal op stapel
staande coalitie te framen – de ‘Zweedse coalitie’ staat sinds een tijdje met
stip op nummer één, allicht voor Dimitri Verhulst het voor bekeken hield in
Zweden om redenen die hij elders toelichtte (was iets met ‘deprimerend, kil en
xenofoob’, geloof ik).

Maar wat met de Vlaamse coalitie? Nadat we eerder even dachten
aan een ‘Ambiorix’ coalitie, wegens het nogal vervaarlijk plegen te zwaaien met
de botte bijl en de stoere Vlaamse connotatie maar dat idee lieten varen omdat we
bij Bourgeois toch niet meteen denken aan een heldhaftige Eburoon, en we gisteren Wim
Vermeersch loepzuiver de Nieuwe Vlaamse (volgens mijn bescheiden mening nogal
perfide) Logica van de nieuwe Vlaamse economische elite uit de doeken zagen
doen in  De
Morgen, lijkt het stilaan tijd om ook deze regering te gaan framen. Door al
wie haar niet genegen is, tien.

After all, heette
het tijdens de vorige legislatuur in N-VA-kringen niet dat de – federale – regering
een ‘door de PS gedomineerde belastingregering’
was en dit een ‘herstelregering’ zou
worden? Tijd voor een koekje van eigen deeg. Te beginnen met het Vlaamse
niveau. Laten we Vermeersch’ betoog eens proberen te vertalen naar een taal die
mijn grootmoeder zaliger ook had moeten begrijpen. Het mens had geen geld om
naar Frankrijk te gaan, en in die tijd bestonden ‘péages’ op de Franse
snelwegen nog niet, dus Bart Van Malderen’s metafoor valt af, al heeft het wel
wat, de “péage-regering”.

Maar goed, laat ons proberen om de rijke Vlaamse taal te
bezigen die onze nieuwe Minister-President zo na aan het hart ligt. Welaan, dan
kun je Bourgeois I vooralsnog het best omschrijven als een coalitie waarbij je
het hardnekkige gevoel krijgt een kat in de zak gekocht te hebben. Toch de gewone
burger onder ons. Last time I checked
ging dat over de meesten onder ons. Bourgeois doet voorlopig nog een beetje
geruststellend over de concrete cijfers, en heeft het maar wat graag over ‘snoeien
om te groeien’ (allicht onder invloed van partijgenoot Marc ‘Groene Vingers’ Demesmaeker).
De Vlaming die voor een centrum-rechts beleid koos zal wellicht inderdaad zijn
belastingen niet (serieus) zien de hoogte in gaan, maar het mag duidelijk zijn:
veel gezinnen, verenigingen, studenten, mensen die willen huren, ouderen, en
wie al nog meer … zullen daarvoor ‘beloond’ worden met (vaak substantieel) hogere
eigen bijdragen. Nog afgezien van de neoliberale ballonnetjes die André
Oosterlinck en andere haantjes-de-voorsten van de Nieuwe Vlaamse Economische
elite oplaten.  

Veel van de lieden die in mei voor N-VA gestemd hebben omdat
ze dachten er goed bij te varen, want ‘minder belastingen, hoera!’, moeten zich
stilaan opgelicht voelen. De ‘Kracht van de Verandering’ ontpopt zich voor Jan
Modaal immers tot een vestzak-broekzak operatie om u tegen te zeggen. En dan
nog eentje van het soort dat helaas moeilijk terug te draaien valt (zie Vermeersch),
en een afbraak van de welvaartsstaat as
we know it inluidt, onder meer door het gestaag ondergraven van de steun
voor de welvaartsstaat bij de middenklasse. Sommigen – je weet wel wie – zullen
winnen bij de Kracht van de Verandering, maar het laat zich raden dat er veel
meer verliezers zullen zijn. Het argument dat ongetwijfeld het meest zal
gebruikt worden: “Elders in Europa doen ze dat toch ook?”   

Nou, grootmoe.