Stel je even voor dat er ook een Jan Mulder bestond om vakkundig
commentaar te geven bij het WK duurzame ontwikkeling, bv. volgend jaar, als in
New York in het najaar een erg belangrijke post-2015 meeting plaatsvindt, waarbij
de opvolgers van de MDGs – hopelijk – geselecteerd gaan worden. Zouden we dan
met zijn allen ook vastgekluisterd zijn aan het scherm? Zouden er ook traantjes
rollen op en naast het scherm? Hoe zou een en ander in zijn werk gaan? Fast forward naar het programma SDG-bo op Canvas, ergens in september
2015.

Mulder, met obligaat wit hemd en stijlvol jasje, zou
met de deur in huis vliegen, als de finale Sustainable Development Goals draft niet
ambitieus genoeg zou lijken. “Fuck the
system, Carl – dit gelijkt echt nergens naar! Dit krijg je nou als je
diplomaten en toppolitici loslaat op ambitieuze doelen, dit willen we met zijn
allen toch niet zién, Carl!  Laat die
wetenschappers en het middenveld nu toch eens gewoon hun zin doén! Am-bi-tie, en
spel-vreugde, dat willen we zien. De-planéét-redden. Een so-ciaal rechtvaardige
wereld. Piketty-Piketta!”

De gastheer in de studio, Carl Vannieuwkerke – en in New
York de snedige commentator van dienst, Filip Joos – probeerden nog even op te
werpen, “welcome to the real world, Jan,
politieke haalbaarheid, weet je wel, dit is gewoon efficiëntie anno 2015”, maar
Mulder zou ostentatief snuiven en gewoon verder inhakken op “het systeem”. “Die
Ban Ki Moon en zijn hele staf moeten gewoon integraal op de schop. Looplijnen
van de diplomaten, tactische instructies om het minimum minimorum toch maar door
de post-2015 onderhandelingen te krijgen, … nàààh! Ach man! Geef toch gewoon alle
macht aan ‘Hét Volk’! Als analist moet
ik pleiten voor een beetje anarchie!”

De domme blondjes in de studio vielen alvast in katzwijm bij
het aanhoren van zoveel analytische wijsheid van boven de Moerdijk. Wesley
Sonck, de spitsvondige Vlaamse analist, ook aanwezig in de studio, had het daarentegen
even niet meer helemaal. “Maar Jan, we leven toch niet meer in de jaren 1970. Romantisch
doen over samenleven in solidariteit op onze planeet, en respect voor
planetaire grenzen, dat is toch to-tààl voorbijgestreefd! Efficiëntiewinsten,
dààr gaat het over. Liefst met een killerspits zoals Carlos Brito, die van een
halve kans een hele maakt, en ze gewoon binnentrapt, en met ijzeren verdedigers
die professionele fouten maken als het moet, desnoods met een venijnig duwtje
in de onderrug. Allemaal lekker gefinancierd door een paar oliesjeiks van het
Midden-Oosten!”

Jan Mulder zuchtte nog eens diep, en trok wat fronsende gelaatsuitdrukkingen
die op de gemiddelde vrouwelijke kijker een onweerstaanbare aantrekkingskracht
uitoefenden. Jan Boskamp begon effen van “Jantje, noumoejeooknieoverdrijven… “

Maar Mulder was niet te houden en ging gewoon verder op zijn elan. “Nou, dat
ben ik met je eens, Wesley – die oliesjeiks, dat kunnen we inderdaad niet meer
terugdraaien. Maar kijk me die Christine Lagarde en dat bataljon van Europese
Commissie technocraten van Ecofin nu toch eens klooien, die hebben me het SDG potstampen
echt verheven tot een kunst, David Luiz is er niks bij!  ‘Groene en inclusieve groei’, ‘Be-zui-nigingen
om daarna weer duur-zaam te groeien’, nou heb je me al ooit zo’n gezeik gehoord?
 Beetje dommig toch!

De – uitsluitend  mannelijke – commentatoren in de studio
begonnen alvast te grinniken om wat komen zou, maar Mulder was zijn
onvoorspelbare zelf, en liet zich deze keer niet verleiden tot een seksistische
opmerking. Hij keek nog even recht in de camera, en nu werd het de vrouwelijke
kijkers helemaal week in de knieën: “Ze maken het spelletje gewoon kapot, daar
in New York, met hun politiek haalbare voorstellen! En dat heet dan ge-ni-aal !”

Hugo Camps, ook in de studio aanwezig, begon goedkeurend te kreunen bij zoveel ouderwetse
romantiek, “Geld, geld, geld, bezuinigen, bezuinigen, … we horen nooit iets
anders. Dit hoort over e-mo-tie te gaan, niet over de platte marketing van een
stel SDGs dat lekker bekt! Kijk me die
CEO van de SDGs nu toch eens aan, Bill Gates, met zijn gezeur over een professioneel
‘value for money’ marketingplan om de SDGs aan de man en vrouw te brengen – wat
is me dit overigens voor een belachelijke timing, net nu het hele volk
schreeuwt om ambitieuze doelstellingen en om HOOP vraagt…”

Carl vond het stilaan tijd om de avond af te ronden, de
kijkcijfers begonnen immers wat af te kalven, nu de herfstige Hugo Camps het
van Jan Mulder leek over te nemen. “Afspraak morgen, bij de halve finale. Dan
krijgen we de Duitse efficiëntie tegen de Braziliaanse loopwonders, al of niet on speed.  En – (gniffelend), Jan, mét David Luiz!”