Beste Jambon,

We zijn het beu, die militairen in ons straatbeeld!

Ja, na de aanslagen moest u tonen dat u een man van daden bent. “Brussels lockdown”, we weten het nog! Militairen en gepantserde voertuigen zouden ons beschermen. Hoe, zonder de juiste opleiding, en met automatische geweren? Dat weet ik niet. Uitzonderlijke omstandigheden vereisen uitzonderlijke maatregelen, zegt u. Maar, mijn beste Jambon, is het nu niet welletjes geweest? Hoe lang wil u deze maskerade nog laten duren?

Beste Jambon, die militairen maken mijn stad niet veiliger. Op korte termijn doet de politie dat. En op lange termijn zijn dat gelijke kansen in het onderwijs en op de arbeidsmarkt, en sociaal werk en herverdeling. Dat weet u wel.

Beste Jambon, die militairen geven ons ook geen veiliger gevoel! In tegendeel, en ook dat weet u wel: “Als ze er staan, is het dat ze nodig zijn!”. Maar binnen een maand komen buitenlandse vrienden op bezoek. Hoe maak ik hen duidelijk dat Brussel een aangename stad is, dat er wel cohesie is en dat het hier goed leven is? Ik twijfel er zelf aan, als ik die soldaten zie patrouilleren. Beste Jambon, laat mij opnieuw genieten van mijn stad. Welvaart is: zorgeloos door de straten en publieke pleintjes wandelen.

Beste Jambon, ook de militairen zijn uw maatregel beu! Dat blijkt uit hun ‘autopech’-acties van deze week. Dat blijkt uit toevallige gesprekken die ik heb gehad. Ze hebben u al lang genoeg met soldaatjes laten spelen.

Beste Jambon, u toont geen daadkracht meer. We zijn de militairen moe en de militairen zijn uw maatregelen moe. Laat ze toch naar hun kazernes wederkeren! U zult geen gezichtsverlies lijden, dat weet u wel.

Met vriendelijke groeten,

Kewan