Een jaar Michel, een jaar van harde besparingen.

“De werkloosheid is gedaald!” roepen de regeringspartijen in koor. Ja, de werkloosheidcijfers zijn lichtjes naar beneden gegaan. De daling is gebeurd op de kap van de zwaksten in onze samenleving, want ze zijn botweg uit de statistieken geschrapt. Jongeren zonder middelbaar diploma of jongeren die langer gestudeerd hebben, zijn hun recht op werkloosheid kwijt. De enige plaats waar ze nog terechtkunnen is het OCMW of Hotel Mama.

“Jobs, jobs jobs!” schreeuwt de regering. Ondertussen is er nog altijd maar 1 job voor 17 werkloze jongeren. Maar de oplossing is in zicht: de zogenaamde flexi-jobs in de horeca. Nul-urencontracten waarbij werknemers de ene dag een uur en de volgende dag twee of drie uur kunnen opgeroepen worden door hun baas, met een vast loon van rond de acht euro, drie euro onder de normale barema’s in de sector. Als je dan de minister van pensioenen hoort zeggen dat dit een testcase is en dat ze misschien kan uitgebreid worden naar andere sectoren ga ik toch op mijn achterste poten staan.

Ondertussen is het inschrijvingsgeld gestegen en wat kwam er in de plaats? Een rationalisering van mijn opleiding. Een aantal vakken waar aan sociaal werkers geleerd werd om kritische burgers te zijn werden geschrapt. Kritische burgers die hebben geen extra economische meerwaarde.

De taxshift waarin de sociale organisaties duidelijk een alternatief formuleerden werd door de ministers op creatieve manier aangewend om nieuwe belastingen op te leggen aan de werknemers en de zwakste groepen in onze samenleving. De ongelijkheid neemt verder toe zonder dat er perspectief geboden wordt. De taxshift veranderde in taxshit. Doel bereikt, tijd om de vluchtelingen te bashen, dachten Franken en Co.

Ik betoog op 7 oktober omdat ik weiger om tot een verloren generatie te behoren. Ik betoog omdat ik weiger mij langs de kant te laten zetten zonder uitzicht op een toekomst. Op 7 oktober kom ik op straat omdat er wel een alternatief is.