Aan de kassa van de supermarkt (met kinderen)

Aan de kassa van de supermarkt (met kinderen)

maandag 22 augustus 2016 23:46
Spread the love

Ik herinner me nog een moment toen mijn dochter één jaar oud was: we waren op een festival. Een marktkramer verkocht allerlei speelgoed. Mijn dochter liet al snel haar oog vallen op een paar eenden die hij verkocht.

Mijn eerste neiging was om haar aandacht af te weren: nee, we zouden de eenden niet meenemen naar huis!

Pas in tweede instantie kwam het bewustzijn dat mijn dochter op haar leeftijd eigenlijk helemaal niet bezig was met “dingen kopen”. Nee, zij wou de wereld ontdekken. Niet gewoon vanop afstand bekijken, nee, zij wou dingen voelen, ruiken, proeven, beleven!

Het “kijken mag, aankomen niet”, het “overal afblijven”. Ze zijn zo’n diepgeworteld onderdeel van het leven in de stad dat we zelfs niet meer in vraag stellen hoe weinig de stedelijke context (en meer en meer ook andere contexten) eigenlijk nog tegemoet komt aan de noden van baby’s, peuters en kleuters.

Wat ik die dag besloot te doen, doe ik eigenlijk nog vaak. Ik liet mijn dochter de eend vastnemen. Ik liet haar even kennismaken. Vervolgens legden we de eend terug – in perfecte staat – en gingen we weer verder.

Zeker, mijn dochter wilt intussen wel soms iets “mee naar huis nemen” of kopen. Toch herhalen we dit ritueel nog vaak. Heel dikwijls is hiermee haar “drang” verdwenen. Soms nemen we wel eens iets mee naar huis. Soms wilt ze iets meenemen en vind ik het niet ok. Dat is voor mijn dochter dan weer soms ok en soms niet. Wanneer ze het niet ok vindt, dan help ik haar door haar verdriet heen te bewegen. Vooral door het toe te laten. Dat levert soms gekke blikken op van omstanders, maar zo komt ze er uiteindelijk wel zélf op uit dat ze eigenlijk ook zonder kan (en volgt er een authentieke beweging naar een volgend moment).

Hierbij hou ik absoluut rekening met de plaats waar we zijn. In sommige winkels kan aanraken, in andere niet. Sommige dingen zijn fragiel, of zouden beschadigd kunnen raken, andere niet. Als mama navigeer ik zo fijngevoelig mogelijk de context.

BEHALVE op één plaats. Eén van die plaatsen waar volgens mij de meeste conflicten tussen ouder en kind worden uitgevochten. Waar ouders onnoemelijk veel onmacht ervaren. Waar al eens gedreigd wordt; soms zie je wel eens dat er een klap wordt uitgedeeld. Waar?

Aan de kassa van de supermarkt.

 

 

Dààr kies ik hoe dan ook voor mijn dochter. Zij kan aanraken en tasten. Toch koop ik eigenlijk nooit iets.

In een tijd waar economisch psychologen nauwkeurig hebben uitgekiend hoe ze mijn kind kunnen bespelen. Waar ze in detail hebben bestudeerd hoe ik mij als mama voel wanneer mijn kind – natuurlijk – wordt afgeleid door al dat moois en lekkers. Waar ze hebben ingeschat dat ik me beschaamd en/of bekeken zal voelen. Waar ze hebben berekend dat dan de kans groot is dat ik – ergens tegen mijn zin – zal toegeven.

De kracht moet zo onnoemelijk groot zijn – want van de kracht van de afleiding van mijn kind en de onmacht die ik voel, daar hangen de verkoopcijfers van af. De keerzijde is dat ik mijn kind in te tomen heb, tegen een afleiding die in haar wereld onnoemelijk groot is. Willen ouders niet kopen, dan ervaren ze een drang om met evenveel kracht hun kind tegen te houden. Die strijd zie je aan de kassa van de supermarkt.

De drijfveer van die economisch psychologen is niet het welzijn van mijn kind, noch dat van mij, noch onze band. Integendeel, zowel mijn kind als ikzelf worden “uitgespeeld”. Ten koste van onze band.

In plaats van bedreigingen te formuleren of klappen uit te delen denk ik…

Dit is iets waar ze in de supermarkt maar mee om moeten kunnen – dat mijn dochter alles wilt vastgrijpen. Dat is precies waarom ze al die spullen daar hebben gezet.

Het gaat er mij niet om of je nu iets koopt aan de kassa of niet; of je je beschaamd voelt of niet. Weet gewoon, je kind is niet ‘stout’ (een woord waar ik sowieso niet voor sta). Je kind reageert zoals het in deze context ‘normaal’ reageert – anders zou het ‘trucje’ niet werken. 

Als ouder? ‘You’ve got an unfair burden placed on you’ zouden ze in het Engels zeggen. Wil je die ‘burden’ wel? Is het wel de jouwe?

take down
the paywall
steun ons nu!