Beste psychiatrisch ziekenhuis te Gent!
Jessica r. n

Beste psychiatrisch ziekenhuis te Gent!

Ik schrijf u in deze brief over het relaas van de zelfdoding van mijn echtgenoot. Ik ben boos en teleurgesteld over de hulpverlening. En ik hoop dat de psychiatrische hulpverlening en ook de vrederechters iets zullen bijleren van mijn getuigenis.

vrijdag 13 oktober 2017 12:44
Spread the love

Mijn verhaal gaat over mijn man, 30 jaar, een knappe goedlachse intelligente man. Een man met veel gevoelens en een man met een depressie.  

Mijn mooie lieve man heeft in de nacht van 28 september zelfmoord gepleegd. Dit gebeurde niet zomaar, ook al is het steeds onwerkelijk en een schok, toch was dit voorspelbaar en te voorkomen. 

Afgelopen zomer ondernam hij een zoveelste poging tot zelfmoord, steeds halfslachtig, op momenten wanneer hij wist dat hij (op tijd) gevonden zou worden. Hij zei toen zelf dat hij niet dood wou, maar dat hij hulp nodig had. 

Op dat moment had hij ambulante psychologische begeleiding, hijzelf had met zijn psycholoog contact opgenomen, hij vroeg zelf om hulp. Zijn toenmalige psycholoog heeft correct gehandeld en het mobiele crisisteam gecontacteerd. Diezelfde avond waren zij bij ons thuis.

Maar mijn man werd niet opgenomen, hoewel hij drie pogingen had ondernomen in twee dagen. Twee dagen later ging het weer mis, ik contacteerde het crisisteam dan maar zelf. Zij namen toen de wijze beslissing hem te laten colloceren.

Zijn eerste nacht in gedwongen opname probeerde hij zichzelf op te hangen met zijn laken. Hij was dronken die nacht en wanneer hij dronken was, werd hij altijd agressief naar zichzelf toe. Zonder alcohol ondernam hij geen pogingen tot zelfdoding. 

Hij kwam terecht op een crisisafdeling, een afdeling waar iedereen terechtkomt, ongeacht de problematiek en waar de enige doelstelling ‘observatie’ is. Concreet wordt er van hulpverlening weinig aangeboden.

Mijn man werd geplaatst tussen mensen die leden aan een heel spectrum van aandoeningen: mensen die hele dagen aan het roepen waren, mensen die bonkten op de muren, mensen die hele dagen aan het zingen waren, een gevecht tussen patiënten was geen uitzondering, … geen plaats waar iemand met donkere gedachten tot rust kan komen.

Na tien dagen verscheen hij voor de vrederechter, zij nam de wijze beslissing om de collocatie te verlengen met dertig dagen. Ik werd uitgenodigd op de zitting en ik mocht mijn zorgen uiten, er werd naar mij geluisterd. 

Maar toen begon het, hij werd plots overgeplaatst naar een open afdeling. Hoe kan je iemand die gecolloceerd is bij wet, met een enorm groot risico op zelfdoding naar een open afdeling brengen? Dat betekent dat hij vrij was om weg te gaan van 16u tot 20u30. En op woensdagen nog eerder en in het weekend mocht hij gewoon naar huis.  

Overdag kreeg hij therapie, daar werd er diep op zijn problemen en donkere gedachten ingegaan. Iedereen die therapie volgt of gevolgd heeft weet dat deze gesprekken heel zwaar en confronterend kunnen zijn. Het gevolg was een enorm schuldgevoel, hij werd er nog meer van overtuigd dat ik en zijn familie beter af waren zonder hem. Deze gedachten deelde hij ook met zijn psycholoog van de opnamedienst.

Nog geen maand later vertelde hij me dat hij al maandag naar huis mocht komen. Ik viel uit de lucht, niemand had mij iets gevraagd, niemand had mij gecontacteerd. Ondanks de verschillende aanvragen die ik had ondernomen voor een gesprek met de psycholoog of psychiater. 

De collocatie liep blijkbaar af. Zomaar. De vrederechter heeft hij niet meer gezien. De vrederechter heeft mij of zijn familie niet meer gecontacteerd. Het was voldoende dat zijn psychiater vond dat een gedwongen opname niet meer nodig was. De bewuste psychiater had amper tijd voor mijn man en heeft amper met hem gesproken.

De vrijdag voor zijn ontslag kreeg ik een telefoontje van de psychiatrische instelling, hij mocht namelijk ook dat weekend thuis verblijven, ze vroegen me of ik wel zeker heel het weekend continue bij mijn man kon zijn, want de psychiatrisch verpleegkundige vertrouwde het niet helemaal.

Ik zei dat ik inderdaad heel het weekend bij hem kon zijn, maar ik herinnerde haar eraan dat hij de maandag daarop toestemming had gekregen om de instelling te verlaten. “Daar zijn we niet zo zeker van”, klonk het bij de verpleegkundige. “Dat zou nog moeten bekeken worden gezien de laatste ontwikkelingen”, voegde ze er nog aan toe.

Wat die ontwikkelingen waren kon ze niet met mij delen, beroepsgeheim klonk het. Terwijl ik de vertrouwenspersoon van mijn man was. Hij heeft zelf ook een document ondertekend dat alles met mij gedeeld mocht worden. Dat alles telde blijkbaar niet meer.

Dat weekend probeerde ik dag en nacht op hem te letten. Hij leek het goed te doen. Hij was opgewekter dan hij de laatste maanden was geweest. Uiteindelijk lieten ze hem maandag gaan. Overdag zou hij nog een week ambulant opgevolgd worden. Zo ver is het niet gekomen, drie dagen na zijn ontslag vond ik hem ’s morgens vroeg om 5 uur aan een boom in onze tuin … 

Later vernam ik dat hij de week voor zijn ontslag nog een touw had gekocht met de intentie zichzelf op te hangen in de psychiatrische instelling. Ook kwam ik te weten dat zijn psycholoog en psychiater die hem opvolgden buiten de psychiatrische instelling, de psychiater van de instelling hebben afgeraden om hem naar huis te sturen. Ik heb aan de psycholoog van de instelling nog de vraag gesteld waarom ze hem in godsnaam al naar huis lieten gaan. Zijn antwoord: “sommige mensen zijn niet te redden”.

Deze instelling vindt dus niet dat zij in fout zijn of een foute inschatting hebben gemaakt. 

Ik ben boos en teleurgesteld in de hulpverlening. Ze hebben bij mijn man diep gegraven, vele negatieve en pijnlijke emoties blootgelegd (wat natuurlijk nodig is voor het genezingsproces) maar op het diepste van zijn pijn, als alles open en rauw is, sturen ze hem naar huis. De vrijdag voordien besprak hij nog concrete plannen voor zelfdoding tijdens een sessie in de psychiatrie, maar toch lieten ze hem maandag gaan.  

De kans bestaat natuurlijk dat hij die finale daad sowieso gedaan zou hebben, maar de kans bestond ook dat hij, mits goede hulp, uit zijn depressie was geraakt. We hoopten op genezing en dat we samen oud konden worden. 

Mij is die kans ontnomen, ik hoop dat zijn verhaal een les kan zijn voor andere psychiatrische ziekenhuizen, voor vrederechters, opdat anderen wel die kans kunnen hebben. 

Ter ere van mijn man, H. Van Herreweghe, gestorven op 28 september 2017, in de hoop dat zijn dood niet voor niets was.

Mensen die vragen hebben over zelfdoding of nood hebben aan een gesprek kunnen bellen naar 1813 of www.zelfmoord1813.be

take down
the paywall
steun ons nu!