Bij de gevangenisbewakers gaat het van kwaad naar erger. ACV-vrijgestelde Filip Dudal doet het verhaal: “Stembiljetten en zelfs de stembus werden vernietigd door de stakers. Ik ga de stemming niet erkennen. Het is genoeg geweest”, zegt Filip Dudal van de christelijke overheidsvakbond ACV, die getuigt dat de sfeer bij momenten zeer agressief was. “De stakers weigerden naar binnen te gaan om te stemmen en ik mocht buiten mijn uitleg niet doen. Nochtans heb ik gemerkt dat er heel wat cipiers verkeerd geïnformeerd zijn, bijvoorbeeld over de zware beroepen”, zegt Dudal. “Bovendien wilden ze niet dat de werkwilligen konden stemmen. Waarschijnlijk omdat ze vreesden dat het akkoord toch aanvaard zou worden.”

Extreem rechtsen hebben het blijkbaar overgenomen van de syndicalisten in Sint-Gillis en andere gevangenissen. De toepassing van de vakbondsdemocratie, zoals honderdduizenden militanten die kennen, wordt verhinderd: geen geheime stemming en vooral dat niet alle werknemers aan de stemming kunnen deelnemen.

Als dan nog de vakbondsvrijgestelde het woord niet mag nemen en de werknemers niet samen in het bedrijf bijeen kunnen zitten, enkel de stakers buiten mochten zich uitspreken, mag men zich afvragen of deze zogezegde vakbondsleden die het overnemen van de vakbond niet moeten geschorst worden tot de staking afgelopen is.

En of de algemene vakbondsleiding niet rechtstreeks moet tussenkomen en een geheime stemming van alle werknemers moet afdwingen en organiseren. Of schikken zij zich naar ‚fascistische’ methoden die de gevangen reeds weken in een toestand plaatsen die te vergelijken is met de toestand van politieke gevangen onder Duitse bezetting in de Belgische gevangenissen?

En laat dit klaar zijn, staken voor onbeperkte duur is een absolute noodzaak wil men eisen realiseren maar dan onder strikte voorwaarde van minimale zorg voor wie niet voor zichzelf kan of mag instaan, zoals zieken en gehandicapten, en gevangenen. Minimale zorgen laten is zichzelf te schande maken.

En als vooralsnog enkel een opvordering van de politie soelaas kan bieden dan dient die opvordering strikt te zijn en toelaten de minimale zorgen te waarborgen voor de gevangenen. En beter nog is noodploegen samen te stellen van syndicalisten, ondermeer uit de gezondheids- en welzijnssectoren om deze minimale zorgen op te nemen in de gevangenissen en zo de extreem rechtse en/of anti-syndicale claim van bepaalde individuen te breken. Ook omdat op die manier de minimale zorgen uit handen van politie of leger blijven.

Ik had graag morgenvroeg aan de poort van Sint-Gillis gestaan met een plakkaat: Minimale Zorg Nu, maar dat kan er met m’n gezondheid niet meer vanaf, vandaar deze foto.

Ik zou m’n solidariteit betuigd hebben met de eisen van de bewakers, en voor een staking van onbepaalde duur, maar onder de strikte voorwaarde van minimale zorg. Zo heb ik mede een staking geleid van 5 maanden en 8 dagen in een voorziening voor gehandicapten in 1988-1989, een van de langste, en door de vakbonden erkende stakingen ooit. Mét uitzonderlijke resultaten voor de ganse sector, en mét de steun van de publieke opinie.