Kiai voor een vrije humane wereld!*

Kiai voor een vrije humane wereld!*

zondag 29 maart 2015 11:35
Spread the love

Revolutie is een doeltreffend instrument om een vernieuwing
te kunnen doorzetten. In een maatschappij zoals de onze vandaag, waar zoveel
verdeeldheid en vooral angst de boventoon neemt, is het een utopie om vanuit
een uitgedroogde massa genoeg kolkende energie te verzamelen om een uitbarsting
te veroorzaken die de grond opnieuw vruchtbaar kan maken.

De economische pijler is de enige waarop deze maatschappij nog
rust. Het is echter een fictieve luchtbel die zich uit noodzaak hardnekkig
heeft verankerd in een gedwongen materialisme. Onze zielen zijn lam gelegd. De
comfortzone heeft ons diepe verzadiging, vertroebeling van ons (in)zicht en
vernietiging van onze alertheid gegeven en maakt ons hierdoor week en kwetsbaar.
Wie is er nog bereid om een belangrijker deel van zijn persoonlijk bezit af te
staan? Is het nog mogelijk om mensen inzicht te geven en ze te overtuigen dat
het met minder ook kan? Het is misschien geen onterechte houding, want dat weggegeven
geld komt eigenlijk slechts in een andere zak terecht die deel is van hetzelfde
machtssysteem. Het is daarom eens te meer bewonderenswaardig dat enkele
organisaties en bewegingen zoveel moed tonen om telkens weer nieuwe bressen te slaan
in deze economische schijnwereld en valse ideologie, met de hoop dat er ooit
één ‘gat’ groot genoeg blijft om een vrije, nieuwe wereld te laten
binnenstromen.  

Vechten als enkeling tegen een gevestigde enge en gesloten
machtsstructuur leidt tot niets meer. Machteloosheid holt je steeds verder uit en
haalt je naar een laag trillende energie die uiteindelijk ook tot verlaagde
weerstand en fysieke uitputting leidt. Het is dweilen met de kraan open. Het
Grote Gelijk heeft géén oren en nog minder de moed om zijn eigen gebreken te
erkennen. Het enige wapen dat je binnen zo’n structuur nog hanteren kan om erin
overeind te blijven is onverschilligheid. Dat doet me geloven dat de mens inderdaad
van nature lui is en het hem aan wilskracht ontbreekt om verandering te brengen.
Dit besefte toen ik weer eens het meesterlijk verfilmde leven van Gandhi
bekeek: hoe krachtig iemand zich vandaag ook opstelt, de tijd dat eigen moed,
charisma en een sterke, consequente wilskracht anderen kunnen wakker maken
lijkt voorbij. Er wordt niet meer geluisterd, er wordt snel gehandeld en snel
vergeten. Wie wil nog daadwerkelijk zijn leven inzetten voor rechtvaardigheid
of verantwoordelijkheid opnemen voor de toekomstige generaties? Wie zou er
vandaag nog verbroederen om het leven van een hongerstaker te redden?

De enige vorm van ‘solidariteit’ gebeurt vanuit een
comfortabel warm nest via de sociale media, maar actie blijft uit. Herinner u
dat iedereen voor een week ‘Charlie’ op Facebook was, maar wat is er enkele
maanden later reëel veranderd? Wie heeft zich verder durven engageren? Wat was
het meer dan één geschrokken angstmoment dat als een kort onweer bleek over te
waaien? Dit – nochtans zo duidelijk – signaal betekende dus niet meer dan een
gedeelde prent of tijdelijke profielfoto. Wie heeft sindsdien ook iets in zijn
eigen leven veranderd of zich de moeite getoond om eens even ernstig kritisch
na te denken over wat de ware betekenis is van dit nog steeds doorzettend
terrorisme? Kortom: wie voelde zich écht verbonden met deze dreiging?

We zitten met z’n allen vastgebonden in dezelfde luxueuze
imaginaire ideologie. 

De enige optie om hieruit te ontsnappen is vanuit onszelf te
ageren en de eigen ziel terug alert te maken. Het is heus niet van belang of je
religieus bent of uitsluitend gelooft in wetenschappelijke waarheid. Zolang we ‘een’
geloof hebben kunnen we onszelf terug reanimeren. Het vraagt heel wat moed om
deze stap te zetten want het is uiterst comfortabel om mee te deinen op het
comateuze ritme van onwetendheid en ontkenning, maar onvermijdelijk leidt deze lethargische
toestand naar een gewisse dood. Laten we beginnen met te observeren en te
durven inzien in wat een onnodige uitbuiting we ons laten meeslepen.

De methode die hiervoor gebruikt wordt is steeds meer
geperfectioneerd. Onze gedachten worden geleid door (een vaak onbewuste) angst
die ons de illusie geeft dat we controle nodig hebben en die ons doet geloven
dat we slechts veilig zijn als we in de toegelaten beperkte ruimte denken en
handelen. Mensen blijven angstvallig hun verleden herinneren, maar leren niets
van hun geschiedenis. Zo werden we een jaar lang onderhouden met allerlei
prachtige commerciële projecten rond de Eerste Wereldoorlog, maar nergens wordt
een duidelijke boodschap geregistreerd. Ben ik een doemdenker als ik de
conclusie trek dat ook die oorlogsherdenking uitgebuit werd om de angst voor
zoveel afschuw aan te wakkeren en vooral geld in het laatje te brengen van musea
en organisaties? Wie durft er de link te leggen met het heden? Wie ziet er dat
we een eeuw later nog meer – onder het juk van de overheid – verplicht worden in
de loopgraven te liggen? Dat we gedwongen worden voor een falend systeem te
vechten? Wie durft openlijk te erkennen dat we ook vandaag verplicht worden te
strijden voor een ideaal dat slechts voor enkelen gouden eieren legt? De
pionnen zijn dan wel van kleur en vorm veranderd en de dimensie van het spel is
verschoven van een mechanisch menselijke realiteit naar een elektronisch besturingssysteem,
maar het spel is precies hetzelfde. Waar is het individu met zijn vrijheid,
zijn talent en zijn streven naar innerlijk kracht en geluk?

Is het geen tijd dat we ons de vraag stellen of deze
maatschappij het humane nog wel erkent? Terrorisme is een duidelijk signaal.
Het is uiteraard een moreel fout signaal want een vreedzame wereld kan
onmogelijk met geweld worden afgedwongen. Moord of wraak zijn meest gruwelijke
menselijke daden en dus onaanvaardbaar. Maar deze mannen tonen ònze zwakste
schakel en dat is heel pijnlijk om toe te geven. Hun heel diepe frustraties
ontstaan in onze maatschappij. Bovendien is een kanker als terrorisme maar één
aspect dat ons wijst op de verloedering van onze maatschappij en de teloorgang
van onze zielekracht. Recent nog laat een minister zich lafhartig omkopen door
een farmaceuticareus die weigert zijn know-how en medicatie vrij ter
beschikking te stellen van de humane samenleving. Het is misdaad om geen hulp te
bieden aan iemand in nood, om wetenschappelijke ontwikkelingen niet vrij ter
beschikking te stellen van de gemeenschap of om de overvloed (die er is!) nog
liever te vernietigen dan uit te delen…

Daarom slaak ik een kiai om je wakker te maken: waar is òns
innerlijk vuur, ònze integriteit, ònze eigenheid en òns ideaal naartoe? Bevinden
we ons niet al verder in het transhumanisme dan we durven vermoeden? Laten we
dus nù ingrijpen waar het nog kan: bij onszelf! Niet door ons angstig te laten
wijsmaken dat veiligheid belangrijker is dan vrijheid. Niet door angstig met de
vinger te wijzen naar zij die onze kwetsbaarste plekken tonen. Niet door te
geloven dat een levensbeschouwing oorzaak van alle geweld zou zijn, want
vandaag is het ‘de religie’ en morgen de ‘vrijdenker’. Niet door “quotes” te
delen op sociale media. Maar wél door daadwerkelijk te durven denken, te durven
beslissen, te durven ‘anders’ zijn. Door terug ons evenwicht te vinden. Door te
vertrouwen en moed te hebben om de vrije en innerlijk rijke humane wereld ter
beschikking te stellen voor àlle mensen. Dit is een universeel recht.

___________________________________________________

* Kiai is een
Japanse samoeraitechniek. Het is een korte kreet (
ya, ei of ho) die een
uiterste concentratie van alle inwendige energie bundelt:
ki (?),
betekent wil of geest en
ai (?, ??)
is een samentrekking van
awasu
(???), dat verenigen betekent. Deze
kreet komt vanuit de buik (krachtcentrum of hara). Hij maakt de geest alert en
vertroebelt de geest van de tegenstander omdat de kiai altijd onverwacht komt
en deze zich hierop nooit kan voorbereiden.

take down
the paywall
steun ons nu!