Addendum: mijn spannende avonturen bij de Turkse politie

Addendum: mijn spannende avonturen bij de Turkse politie

woensdag 27 juni 2018 00:31
Spread the love

Vandaag werd iemand met wie ik meeliftte er op de weg naar ??stanbul uitgepikt voor een routinecontrole door de politie. Toen ze merkten dat ik een buitenlander ben mocht ik direct mijn rugzak uit de auto nemen en meegaan met hen. Een verhoor volgde. Wat kwam ik in Turkije doen? Wat was mijn job? Waar was ik geweest? Wie had ik ontmoet? Waar haalde ik het geld vandaan om op reis te gaan als ik werkloos was? En zo voort…

Ik hield het eerst bij ‘toerist’, maar toen ze wat verder doorvroegen besloot ik open kaart te spelen en beantwoordde ik alle vragen eerlijk. Dat ik in politiek geïnteresseerd ben en Turkije een mooi land vind, en dat ik daarom een blog over de verkiezingen schrijf, dat ging er bij hen echter niet in. Ik moest mijn rugzak leegmaken, gsm en laptop afgeven en ontgrendelen, …

Ze vonden het blijkbaar erg verdacht dat ik naar Van geweest ben en bleven maar vragen wie ik daar ontmoet had, wat ik daar was gaan doen en waarom ik net Van had uitgekozen als startpunt voor mijn project. Ze vroegen me zelfs wat ik wist over Selahattin Demirta?? (HDP), Meral Ak??ener (??Y? Parti), Abdullah Öcalan (de al meer dan tien jaar in de cel zittende leider van de verboden Koerdische arbeiderspartij PKK die zowel in Turkije, de EU als de VS op de lijst van terroristische organisaties staat) en nog een vierde (mij onbekende) naam. Eén agent ging daarbij zover te beweren dat België de PKK steunt en mij te vragen waarom. Ik antwoordde zeer beslist dat dat absoluut niet het geval was want dat de PKK ook in België als een terroristische organisatie beschouwd wordt.

Even later werd ik bovendien ook nog geïntimideerd door één van hen, een agent in burger: hij vroeg me op kwade toon iets in het Turks, greep me met een hand bij de kin vast en duwde mijn gezicht tegen de muur. Net alsof ik hem dan beter zou begrijpen. Ik wist dat mij niets te verwijten viel, dat ik niets illegaals gedaan had en dat ze mij dus niets konden maken. Ik bleef dan ook stoïcijns kalm en maakte opnieuw duidelijk dat ik nog niet voldoende Turks spreek om alle vragen die ze stelden volledig te kunnen begrijpen en accuraat te beantwoorden. Ik moest op een stoel blijven zitten en wachten, wachten, wachten…

Dan was het blijkbaar aflossing van de wacht, want de agenten die me ondervraagd hadden liepen ineens in burger rond en werden vervangen door een andere ploeg. Een tijd later werd me door een agent duidelijk gemaakt dat ik moest meekomen. Ik moest mijn rugzak in de koffer van een politiewagen leggen en instappen. Ze brachten me naar een politiekantoor ergens in een buitenwijk van ??stanbul. Ik moest eerst even in een stoel gaan zitten, maar wat later nam een agent me mee naar een soort van isoleercel. Er hing een zwaar hangslot aan de buitenkant. De muren aan de binnenkant waren bekleed met een soort zachte mousse van kunststof. Er zaten nog twee jongemannen op de eveneens met mousse beklede bank, het enige meubel in het groezelige hok van amper twee bij drie meter. Ik moest bij hen gaan zitten en de deur ging weer op slot.

Het begon me stilaan wel serieus te enerveren dat ze me nog steeds niet lieten gaan. Ik had volledig meegewerkt, alle vragen beantwoord, alles getoond wat ze wilden zien… Ik begreep niet goed wat verder nog het probleem was, maar ik besloot me niet bang te laten maken. Misschien waren die twee anderen wel gewoon agenten in burger die moesten nagaan of ik me niet van den domme hield. Ik leunde tegen de zachte muur en wachtte af. Na een tijdje werd er nog een vierde kerel binnengebracht. Ik wisselde een paar woorden met hem, over waar ik vandaan kwam en dergelijke, maar bleef verder gewoon tegen de muur leunen.

Even later, ik schat dat ik ongeveer een half uur in de isoleercel gezeten had, kwamen ze me halen. Ik ging ervan uit dat ik opnieuw verhoord zou worden, maar ze duwden me mijn gsm, laptop, identiteitskaart en visum in de handen. Nadat ik die had weggestoken maakten ze me op onbeschofte wijze duidelijk dat ik moest maken dat ik wegkwam. Niks excuses, niks uitleg over wat, hoe of waarom, gewoon wegwezen! En al helemaal geen lift terug naar de plek waar ze me opgepakt hadden. Ophoepelen, en snel ook wat!

Zo, daar stond ik dus, te voet ergens in de buitenwijken van ??stanbul. Ik had al mijn spullen terug, maar ik was drie uur tijd kwijt en een onaangename ervaring rijker. En dat allemaal net op het moment dat ik een ideale lift te pakken had, die man ging me helemaal tot in centrum ??stanbul brengen. Tja…

Gezien het late uur waarop ze me aan de deur gezet hadden (21u) en de plek waar ik me bevond kon er van liften geen sprake meer zijn. Als ik nog op tijd een hotel en iets te eten wilde vinden kon ik me maar beter haasten. Om met mensen te gaan praten voor een nieuwe blogtekst was er vandaag helaas geen tijd meer… Hopelijk hebben mijn spannende avonturen dat gemis enigszins kunnen compenseren. Morgen schrijf ik nog een afsluitende blogtekst over de politieke sfeer in het Aziatische deel van ??stanbul. En dan zit dit project er alweer op…

take down
the paywall
steun ons nu!