Het niet onaardig bijverdienen van bepaalde
euro-parlementsleden stond breed uitgesmeerd in de traditionele pers. Nochtans was
dit een publiek geheim. Maar toch goed dat Transparency International het aantal bijjobs en de maandelijkse
vergoedingen overzichtelijk in kaart heeft gebracht en dit voor de 750 parlementsleden.
Deze studie legt vooral de zwakte van Europa bloot wanneer het gaat over het adequaat
bestrijden van belangenvermenging. Daarom nog even in
herinnering brengen: de financiële
sector besteedt in Brussel jaarlijks ongeveer 120 miljoen euro aan lobbyactiviteiten.

Terwijl junior De Croo – gepamperd in
de weelde van thuis uit – zich bezondigt aan een lineaire uitspraak “Op een
economische kerkhof kan men geen sociaal paradijs bouwen”, zijn er
partijgenoten die voor zichzelf een geldelijk paradijsje creëren.

Het
liberale trio Verhofstadt, Louis Michel en Annemie Neyts spant voor ons land de kroon
qua bijverdiensten (samen met Gerolf Annemans). Daarmee verpersoonlijken ze m.i. het egoïstisch bezitsindividualisme.
Ergo: ze scheppen rond hun persoon een ethisch probleem. Dergelijke
extra-vergoedingen boven op een riante parlementaire wedde is niet billijk, onrechtvaardig
en maatschappelijk onverantwoord in de tijden van crisis en armoede. Hoogstwaarschijnlijk
raakt dat hun koude kleren niet.

Nu
kan ik me best indenken, dat ze van de daken schreeuwen dat hun zitjes en
mandaten in bedrijven en financiële
groepen geen gevaar vormen voor belangenvermenging met het parlementaire werk.

Maar
wie gelooft deze politici nog?

Ze staan bovendien mijlenver af van de dagelijkse
realiteit, waarmee mensen geconfronteerd worden. Anders geformuleerd: ze kunnen en willen geen
abstractie maken van hun bevoorrechte positie.

Daarom hebben ze geen recht
van spreken, wanneer het over besparingen en saneringen gaat op de kap van de gewone
vrouw/man!