En ja, het
moet ons van het hart, in de (Europese) show van elkaar in bezuinigingen
overtreffende regeringen deed de ploeg van Di Rupo het al bij al niet zo
slecht.  Wablieft, een standpunt in het
blad van een zichzelf kritisch noemende vereniging dat deze regering prijst?
Lees vooral niet wat er niet staat. We spreken niet over een spetterend en
inspirerend beleid, laat staan over een progressieve koers. Maar geef toe: het
had veel erger gekund. En het zal in elk geval veel slechter gaan als we ons
laten meeslepen door de waan van de dag, 
want het risico op een regering die het werkelijk slecht gaat doen, is
groot, heel groot, veel te groot.

We spreken dan niet over de splitsing van dit land. Het is
niet onze optie, maar ach wat. Koninkrijken komen, koninkrijken vergaan. Dat de
vorst in zijn blootje staat, laat ons koud, zolang zijn onderdanen er maar warmpjes
inzitten.  Maar laat dat laatste nu net
wel de keuze zijn waar het bij de komende verkiezingen om gaat.

Want wat onthouden we uit het unisono geblaat van de ons
opgedrongen opiniemakers en de krantenkoppen? Dit land leeft boven zijn stand.
De lonen zijn veel te hoog.  De staat
moet ontvetten. De ondernemers wordt het leven zuur gemaakt.  Europa zal ons op de vingers tikken als we de
index behouden…  We stoppen met op te
sommen, u krijgt het al genoeg om de oren geslingerd.

Maar wat u niet of te weinig leest, en dan nog meestal in
alternatieve media – uiteraard gekleurd, volgens hen die beweren de publieke
opinie te vertolken –  is dat de armoede
in dit land toeneemt.  Gelukkig minder
snel dan in de ons omringende landen omdat er vooralsnog nog sterk genoeg
verzet is tegen  de volledige kaalslag
van onze sociale zekerheid. Zo kunnen onze werklozen bijvoorbeeld rekenen op
steun die nog onbeperkt in tijd is, maar  helaas te schraal om een echt leven mogelijk
te maken.. Bovendien zijn we zowat het enige land waar de koopkracht beschermd
wordt door een weliswaar uitgeholde indexkoppeling. Hoezeer die al bij al
krakkemikkige indexkoppeling ook verketterd werd door de Europese Commissie en
het VBO, ze heeft er voor gezorgd dat ons land de crisis vrij behoorlijk heeft
doorstaan.  

Bij de jongeren heerst een ratrace.  Ze vinden amper werk tenzij in uitzendbaantjes
en zwaar gesubsidieerde activaplannen.             Zelfs de afgestudeerden met een hoger
diploma – tot voor kort een garantie tegen werkloosheid – sukkelen van
afwijzing naar nepcontract. En dan de plusvijftigers die geblameerd worden
omdat ze te vroeg zijn gestopt met werken. 
Wie kan er nog een baan vinden als zijn baas hem of haar de keien op schopt?  We moeten langer werken, omdat we langer
leven. Maar wie geeft er nog werk aan de vijftigplussers? Wat met de ouderen onder
ons die zo grondig uitgeperst zijn geworden, dat ze na al die jaren gewoon niet
meer meekunnen?

U hoeft niet eens de alternatieve media te lezen om te
beseffen dat onze overheid niet boven haar stand leeft.  De titels van de massapers zeggen genoeg. Die
hebben het over het tekort aan middelen en mensen in het onderwijs. Men schuift
publiek-private samenwerking als alternatief naar voor, een eufemisme voor een
strategie die vooral private financiers doet verdienen aan publieke noden.  Het is algemeen geweten hoe slecht onze
overheid is uitgerust om te controleren of iedereen zijn deel van de
belastingen betaalt.  En voor wie vindt dat
er wat meer blauw op straat nodig is: hoe moet dat met een politiecorps dat het
moet stellen met auto’s die onderweg hun wielen verliezen?  Is dat de overheid die ontvet moet
worden?  Zouden we niet beter spreken van
een te stropen kei?

Ach ja, laten we even het lot van de  lijdende ondernemer bekijken.  Die arme ondernemer die kreunt onder de administratieve
last en een teveel aan overheidsbeslag. 
Over die administratieve last spreek ik me niet uit, als werknemer bij
een gesubsidieerde organisatie heb ik met de tijd de administratieve last
explosief weten toenemen. Maar dat overheidsbeslag? Best mogelijk dat een
eenzame middenstander met een slechte boekhouder vloekt als zijn belastingbrief
in de bus valt.  Maar kijk maar eens naar
de lange lijsten van de grote ondernemingen die nauwelijks of helemaal geen
belasting betalen. Reken daarbij de talloze aftrekposten. Om nog niet te
spreken van de notionele intrestaftrek.

Maakt de loonlast ondernemen in dit land werkelijk
onmogelijk? Ik hoor het graag poneren door de vele heren en de enkele dames die
in één jaar zoveel binnenhalen als een gewone arbeider gedurende zijn hele
leven – als die laatste tenminste niet voortijdig zijn baan kwijt speelt.  Vooral omdat de bazen elders in Europa
hetzelfde vertellen aan hun werknemers. Maar wie zal de producten van al die
bedrijven nog kopen, als men overal in Europa in naam van de heilige koe
concurrentie genaamd, in de lonen snijdt van de werkmens? Het zal niet de derde
villa of vierde Maseratti van de soberheid prekende manager zijn, die de afzet
garandeert. Akkoord, met dergelijke taal word je gemakkelijk afgeschilderd als
populist.  Is een pleidooi voor eerlijke
verloning en tegen graaicultuur dan zo schandalig?

Kortom, laat ons goed beseffen waar het bij de komende verkiezingen
om gaat. Niet het voortbestaan van ons land staat op spel. Het gaat wel om het
redden van ons sociaal stelsel, het handhaven van solidariteit, het herwinnen
van democratische controle op egoïstische eigenbelang, het terugdringen van
armoede, het investeren in goede en algemene publieke dienstverlening enz.

Bij mij zal het – wellicht zoals bij u – weer knarsetanden
zijn op 25 mei. Niet weten wie te kiezen, om dan tenslotte maar een stem te
geven aan diegenen van wie ik de illusie koester dat ze nog iets goeds zullen
presteren.  Maar laat ons wel zijn,
kiezen alleen zal niet volstaan.  Zelfs
als de minst slechten van de kandidaten en partijen het halen, zullen we nood
hebben aan actieve NGO’s, vakbonden en burgerbewegingen om een neoliberale,
dogmatische politiek te keren. Maar als we vrij spel geven aan de herauten van
bezuiniging en afslanking – en helaas vind je ze in flink wat partijen – zal
het pas echt knokken worden na 25 mei. 

Standpunt geschreven door Bernard Desmet, nationaal coördinator Masereelfonds vzw (verschenen in Aktief, ledenblad van het Masereelfonds, jrg 3, 2014)