De Israëlische overheid beroept zich op het recht op
zelfverdediging om de Palestijnse Gazastrook te bombarderen. Dit is een
legitiem recht van een staat om zich tegen agressie te verdedigen. Dit
geldt echter enkel wanneer alle vredelievende middelen zijn uitgeput.
Dit is allerminst het geval.

De teller staat intussen om ruim 750. Ruim zevenhonderdvijftig (!) Palestijnen vonden de dood sinds het oplaaien van het geweld tussen het Israëlische leger en de Palestijnen in de Gazastrook.
Van die 750 zijn de overgrote meerderheid onschuldige burgers, en geen
“Hamas-strijders”, zoals Israëlische diplomaten ons willen laten
geloven. Onschuldige burgers, moeders, vaders, kinderen, vrienden en
vriendinnen, burgers die al jarenlang opgesloten leven op een miezerig
stukje grond tegen de Middellandse Zee.

Zelfverdediging

Als een grondgebied bezet wordt door een buitenlandse macht, heeft de bevolking van dat grondgebied het recht om zich hiertegen te verzetten.
Onmiddellijk rijst de vraag: wat moet er precies stoppen? De raketten
vanuit de Gazastrook die zelden slachtoffers maken? Of de blokkade van
een strook land, dagelijkse ontvoeringen, opsluitingen van Palestijnen
die vervolgens zonder proces worden vastgehouden, het schieten met
scherp op kinderen die stenen gooien naar Israëlische tanks, het willekeuring neerschieten van Palestijnse burgers?

Israël beroept zich op het recht op zelfverdediging. Dit is een
legitiem recht. Er is echter een bijkomende voorwaarde. Het recht om met
geweld terug te slaan geldt enkel wanneer alle vredelievende middelen zijn uitgeput. Dit is hier allerminst het geval.

De vredelievende middelen liggen nochtans voor de hand. Het volstaat
de hele reeks VN-resoluties over het conflict door te nemen. De
internationale gemeenschap is unaniem voorstander van een tweestatenoplossing,
met uitzondering van Israël en de VS, die wel zeggen voorstander te
zijn, maar van wie uit het stemgedrag blijkt dat ze net het tegendeel
willen.

De oplossing is als volgt samen te vatten:
– Israël trekt zich terug tot aan de grenzen van 1967
– Israël stopt de bezetting van (delen van) de Westelijke Jordaanoever en de blokkade van Gaza
– Israël erkent de Palestijnse staat als één en ondeelbaar
– de Palestijnen erkennen het bestaansrecht van Israël en staken het geweld
– alle burgers krijgen gelijke rechten

Daarbij komt de verwezenlijking van een kernwapenvrije zone in het hele Midden-Oosten,
waardoor Israël zich opnieuw kan integreren in de regio. Een Joodse
staat zonder kernwapens zal ook omringende landen de
bewapeningsmotivatie ontnemen.

Het zijn net de Verenigde Staten en Israël die een
tweestatenoplossing in de weg staan. De Israëlische eerste minister,
Benjamin Netanyahu, zegt zelf dat er “geen Palestijnse staat komt.” Zolang de VS geen duidelijk standpunt innemen voor een Palestijnse staat, zal die er ook nooit komen.

Oorzaken

In tijdens van supersnelle, moderne mediaberichtgeving
is het moeilijk om een duidelijke kijk te krijgen op de oorzaken van
het geweld. Een reportage van anderhalve minuut op het televisiejournaal
zal de kijker weinig bijleren over de echte oorzaken van het probleem.

Een citaat van auteur David Cromwell is hier op zijn plaats:
“Trying to understand the tangled web of Israel and Palestine from
mainstream media reports is a bit like trying to grasp climate dynamics
by watching daily weather forecasts. Superficially, there is often lots
of action to report; but little knowledge is conveyed about the
underlying forces or relevant background.”
(uit Why Are We The Good Guys?, 2012)

Nu gaat het immers zo: “Hamas schiet raketten af op burgerdoelen in
Israël, ze doen dit willekeurig, Israël heeft het recht zich te
verdedigen en slaat hard terug. Hamas moet eerst het geweld stoppen,
daarna zien we wel weer.”

Daarbij komt de moord op de drie Joodse jongeren, die aangeduid wordt als oorzaak van het oplaaiende geweld. Zo schreef Elsevier
vorige week: “De ellende begon toen drie Joodse kinderen door
Palestijnse strijders werden ontvoerd en op een brute wijze werden
vermoord.”

Een beschamende aanfluiting van de werkelijkheid. De
ellende is helemaal niet begonnen bij de ontvoering van en de moord op
de drie Joodse jongeren. Het geweld sleept al decennia aan en de huidige
opflakkering is slechts een symptoom van een veel dieper liggend
probleem.

Chronologie

Misbruik van de chronologie van de gebeurtenissen is een vaak toegepaste
techniek om het publiek te bespelen. Hetzelfde gebeurde in Ex-Joegoslavië
op het einde van de jaren ’90, toen de NAVO besloot om burgerdoelen in
Belgrado te bombarderen in wat in het Westen bekend is als een ‘humanitaire interventie’.

Etnische zuiveringen van de Kosovaren door de Serviërs werden toen aangegrepen als rechtvaardiging van de bombardementen op Belgrado, de Servische hoofdstad, om Slobodan Milosevic, de Servische leider, tot overgave te dwingen.

Later bleek echter dat de etnische zuiveringen van Kosovaren pas
volop op gang kwamen toen de bombardementen al begonnen waren,
bombardementen die de NAVO organiseerde als
‘geloofwaardigheidsoperatie’. Na de dreigementen van de NAVO aan het
adres van Milosevic, die wel te vinden was voor een vredesakkoord, maar
niet voor de onvoorwaardelijke overname van zijn land door NAVO-troepen,
zag de NAVO zich genoodzaakt om burgerdoelen in Belgrado te
bombarderen.

Dit alles om de geloofwaardigheid van de militaire alliantie te vrijwaren en de burgerbevolking te terroriseren. Resultaat: duizenden doden. De techniek werd duidelijk omschreven door Lt. Gen. Michael Short van de Amerikaanse luchtmacht:

“If you wake up in the morning and you have no power to your
house and no gas to your stove and the bridge you take to work is down
and will be lying in the Danube for the next 20 years, I think you begin
to ask, ‘Hey, Slobo [Milosevic], what’s this all about? How much more
of this do we have to withstand?’”www.uberhaupt.be