Kamperen aan schoolpoort: Survival of the fittest
Ems Depreeuw

Kamperen aan schoolpoort: Survival of the fittest

Het relaas van een kamperende middenklasse ouder aan de schoolpoort. Ems is mondig, georganiseerd en bemachtigt haar plek op de school die ze wilde voor haar kind maar schaamt zich diep om het rot systeem van eerst is eerst. Velen kunnen niet zomaar enkele dagen verlof nemen of vinden opvang om aan de poorten van de betere scholen enkele dagen te kamperen.

maandag 13 maart 2017 16:09
Spread the love

Beste minister,

Beste witte-middenklasse ouder,

Afgelopen week moesten we inschrijven voor een school.  Dat is niet evident. Er zijn te weinig plaatsen in Antwerpen voor jongeren van twaalf. Dat was al zo toen ze 2.5 jaar waren, en dus nu we de kleuterschool en lagere school-zoektocht overwonnen hebben, volgt die middelbare school. En er zijn nog steeds te weinig scholen. Ik begrijp dat niet. Je kan de zwarte piet/verantwoordelijkheid doorschuiven, of je kan je engageren. 

Kamperen 

Doembeelden van kamperende ouders, vechtend voor een plaats vooraan in de rij, het werd afgelopen jaren realiteit. Met bang hart starten we, weliswaar rustig, de beurtrol (en een whatsapp-groep met tien ouders ) op woensdagochtend. Om de twee uur zal iemand voorbij de school fietsen en kijken of er al beweging is. De consensus is dat we niet starten, en niet blijven stilstaan. Als we mensen zien wachten, spreken we hen aan en vragen om niet te beginnen. Je weet immers dat het waanzin is. En niet haalbaar. Je neemt het erbij. Het is zo. 

Tot het op donderdagochtend snel gaat. De prospectie van 8u geeft 0 aan, om 8u15 is het zover laat een slapeloze ouder weten. Plots staan een tiental mensen voor de school. 

Je man fietst terug, de whatsapp-groep ontploft. Iedereen springt uit de douche, laat kinderen bij één ouder achter en haast zich naar de schoolpoort.

Na een uur hebben we met enkele ouders een reglement klaar. De ondertussen zeventig wachtende ouders zijn dankbaar. 

Daar sta je dan, als witte middenklasser, de boel noodgedwongen te organiseren. Je wil het goed en haalbaar voor iedereen. Om de vier uur aanmelden, ’s nachts enkel een permanentieploeg, een multi-linguaal ontvangstcomité voor zaterdag, en uitleg op papier zodat iedereen weet hoe het loopt, eventueel na vertaling thuis of bij familie.

We zorgen ervoor dat er dag en nacht permanentie is. Omdat we ons verantwoordelijk achten, omdat  we mee het reglement uitdachten, ook al zijn we niet gestart met aanschuiven.

Iedereen vindt dat we het goed doen. Omdat iedereen vindt dat om de vier uur aanmelden hoffelijk is, dat we erger vermeden hebben. Maar eerst is eerst, en dat blijft. En ik schaam me.

Het systeem is rot

Het systeem is rot, en wij plaatsen er een nieuw oneerlijk systeem naast. Omdat wij allemaal een plaatsje onder de honderd hebben. Omdat de meesten van ons met twee ouders per gezin zijn. Omdat we een netwerk hebben van mede-ouders, grootouders en familie die voor onze kinderen zorgen. Omdat we een goede job hebben en afspraken kunnen maken met onze baas. Omdat we geen materiële zorgen hebben en geen al te ingewikkelde planning moeten maken. We laten Deliveroo komen als we honger hebben, en vragen onze buurman om onze kampeerspullen met de auto na te brengen.

En het is super gezellig die dagen. Ik kijk echt uit naar de komende zes jaar. Het zijn leuke ouders die we leren kennen.

Echt, is dat het engagement dat we van alle ouders verwachten?

Dat is een fucking netwerk beste minister. En weet je, dat is een van de basisvoorwaarden om tot integratie, emancipatie en empowerment te komen.

Denken we echt dat het normaal is dat iedereen het 7-uur journaal bekijkt op de VRT, en weet hoe de gang van zaken is?

Een meisje van 12 dat zichzelf komt aanmelden met een moeder die om 22u terugkomt van haar werk en dus hopelijk het aanmelden van 23u haalt. De vader die al vijf keer op tijd zich kwam aanmelden, dan laat weten dat hij geen verlof meer krijgt en moet werken, vervolgens in de file geraakt en de aanmelding mist (en dus een plaats op de school). De alleenstaande moeder met kleine kinderen en geen familie die we vragen haar kinderen wakker te houden tot na de aanmelding van 23u. De vader die niet wist dat zijn zoon voorrang kreeg omdat ze al een oudere broer op dezelfde school hebben. De familie die nog geen Nederlands spreekt omdat ze nog maar net hier wonen. De mensen die net verhuisd zijn uit een klein dorp en rustig op zaterdagmiddag aankomen…, moet ik doorgaan? 

Mijn geweten knaagt

En natuurlijk sus ik op dat moment ook mijn geweten. Maar het knaagt een dag na de inschrijving des te harder. Weet je wat engagement is?  Op zaterdagmiddag alle nummers in een pot gooien en loterij houden. En niet weten of je eigen kind erbij is, ook al was je er snel bij. 

Dan hadden we de harira-soep om 1 uur ’s nachts verdiend van de gesluierde mama, de vijf Poolse vrienden die de nachtploeg kwamen versterken, de Marokkaanse vader die vier dagen lang overal hielp waar hij kon, enz.

Bovendien zou de loterij voor kwaadheid hebben gezorgd, ook bij de mondige tweeverdieners die op zondagavond tijd hebben om het systeem aan te klagen in een open brief, de boel te saboteren of te staken, wie weet.

Het besef dat het beleid zich enkel aan mondige, ‘rijk-van een netwerk-zijnde’ ouders aanpast, is pijnlijk. Heel pijnlijk. En zolang zulke wantoestanden er zijn, zijn we nog ver weg van gelijke onderwijskansen of allemaal ‘geëngageerde’ ouders. En wat doet u?

Spreek met ouders, kom af als we al kamperend de maatschappelijke kost de hoogte in werken door afwezig te zijn op onze job, vraag aan deskundigen hoe dat net zit met sociale klasse, armoede, migratie en eventuele verschillen of overlappen. Overtuig alle partners. Maar doe niet alsof we in een land leven met gelijke (onderwijs)kansen.

Groeten,

Ems Depreeuw, moeder van nummer 33 (gezegend met witte ouders met een goede job, grootouders twee straten verder, een netwerk van ouders, vrienden en familie binnen handbereik)

take down
the paywall
steun ons nu!