‘Scott Manyo mag blijven’ las ik dit weekend in de krant. De jarenlange lijdensweg van deze Kameroense vluchteling kent, na negen jaar verblijf in België, een happy end. ‘Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om die jongen het land uit te zetten’ verklaarde u in diezelfde krant.

En dan heb je D, 16 jaar oud, een goede schoolvriendin van mijn zoon, ook 16 jaar oud. Maar daar stopt elke vergelijking. Mijn zoon werd hier geboren, groeide hier op, gaat hier naar school, heeft hier zijn vrienden. Ook D groeide hier op, gaat hier naar school en heeft hier haar vrienden. Alleen: D werd niet hier geboren. Toen ze amper vier maanden oud was, ontvluchtte ze samen met haar ouders haar geboorteland Kosovo. Ondertussen woont ze al 16 jaar in België.16 jaar. Zij heeft Kosovo zelfs nooit bezocht, spreekt amper de taal …

Enkele dagen geleden is D alleen thuis. De bel gaat. Drie politie-agenten nemen haar mee. D is hier namelijk ‘illegaal’ zoals men dat noemt. Totaal ontredderd wordt ze, samen met haar vader die even later thuis komt, overgebracht naar een terugkeerhuis in Zulte. Ook haar broer wordt trouwens opgepakt. Hij heeft echter de ‘pech’ dat hij meerderjarig is en wordt opgesloten in een gesloten centrum, ver weg van zijn zus, ver weg van zijn vader.

Vorige week gingen we haar bezoeken. Heeft u dat ooit gedaan, mijnheer Francken? Heeft u ooit oog in oog gezeten met mensen die dreigen uitgewezen te worden? Dan had u het misschien ook gezien: de wanhoop in de ogen van de papa, de hoop in de ogen van D. D die maar één vraag heeft: ‘Wat heb ik misdaan?’ 16 jaar in België, hier volledig geïntegreerd, ten volle in onze samenleving genesteld en geworteld. Wat heeft ze misdaan? Ze begrijpt het niet. Mijn zoon begrijpt het niet. Wij begrijpen het niet. We begrijpen niet waarom een intelligent, gevoelig en getalenteerd meisje misschien het land uit moet. We begrijpen het niet. België zou trots moeten zijn om haar en haar familie te verwelkomen, om ze een definitieve thuis te bieden … na 16 jaar.

Kent u de cijfers van een onderzoek bij 164 teruggekeerde kinderen in Kosovo, mijnheer Francken? 70 % gaat er niet meer naar school, 44% is depressief, 55% zegt dat hun uitwijzing ‘de verschrikkelijkste ervaring van hun leven was’ …

Ik weet niet of u zelf kinderen heeft, mijnheer Francken. Misschien wel. Wat als het uw kind zou zijn? Zou u dan ook even gebroken zijn als de papa van D? Even ontdaan?

Mijnheer Francken, beste Theo. Misschien kan u het wel. Misschien kan u mijn zoon wel een antwoord geven. Misschien kan u D en haar familie een antwoord geven. Want ik kan het niet. Ik begrijp het niet.

Kan u ons uitleggen hoe een mens ooit ‘illegaal’ kan zijn?

Kan u ons uitleggen hoe het mogelijk is dat een familie na 16 jaar dreigt teruggestuurd te worden? 16 jaar … dat is nog zeven jaar langer dan Scott Manyo. Vindt u dit zelf nog humaan, mijnheer Francken?

Kan u ons uitleggen waarom het hen in deze extra moeilijke dagen zelfs niet toegestaan is als gezin samen te blijven?

Tot slot nog één vraag: slaapt u de laatste tijd goed? Mijn zoon niet. Mijn gezin niet. D en haar familie niet.

Hopelijk lees ik volgende week in de krant ‘Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om haar het land uit te zetten.’

Een bezorgde groet,

Dirk