Het Regeerakkoord: Krachtdadig Verbinden

Het Regeerakkoord: Krachtdadig Verbinden

vrijdag 25 juli 2014 13:24
Spread the love

Met z’n Allen Tous Ensemble (pour les Patrons)

“We
zullen met z’n allen inspanningen moeten leveren.”
De taalfout in deze zin op de eerste bladzijde van het regeerakkoord is veelzeggend. ‘We’ kunnen moeilijk met ‘z’n’
allen zijn. Wij en zij zijn namelijk verschillende groepen mensen. En zoveel is
wel duidelijk. Wij zullen het voelen. Zij zullen het doen voelen.

“Vertrouwen begint bij
duidelijkheid. En dus zeggen we waar het op staat. We zullen met z’n
allen inspanningen moeten leveren. Zeker de eerste twee jaar zal
iedereen dat voelen. Maar we snoeien om te groeien, zodat we over
enkele jaren de vruchten kunnen plukken.

Zo kunnen we onze
economie én onze zorg een stevige boost geven. Onze ondernemingen
geven we vertrouwen door hen maximaal te bevrijden van
administratieve en andere lasten. (…)” (Blz. 2)

Ik heb verschillende
mensen zich al horen afvragen waar die lastenverlaging blijft. Wees
gerust, als de Voka’s van deze wereld dit akkoord een grote
onderscheiding geven, dan is dat onder andere voor de onderliggende betekenis van
dit sluikse zinnetje in de inleiding van dit pareltje van een akkoord. Zonder het in klare taal van de daken te schreeuwen, verbindt onze
‘nieuwe’ Vlaamse regering zich tot ‘maximale’ (!) lastenverlaging voor ondernemers. Op alle vlakken.

Vertrouwen

We zullen met z’n
allen inspanningen moeten leveren, heet het dan. Het vertrouwen van
de burger wordt gevraagd, ‘gratis’ wordt afgeschaft, sociaal krijgt
een nieuwe definitie. Die ‘inspanningen’ die we ‘met z’n allen moeten
leveren’, meneer de politieker, meneer de ondernemer, hoe vertaalt
zich dat in uw leefwereld? Welke ‘inspanningen’ gaat u leveren,
meneer de politieker? Gaat u inleveren op loon en privileges? En u, meneer de grootondernemer, gaat u inspanningen leveren om meer en betere jobs te creëren met de nieuwe cadeau’s, of toch maar liever verder inzetten op winstmaximalisitie? Is er een ‘culturele omslag’ te voorzien in het kapitalistisch denken? Een spannend en moeilijk te voorspellen vraagstuk…

Wanneer de transfers nog rijkelijker richting
bedrijfsleven zullen vloeien, wordt daar een ‘resultaatverbintenis’
aan gekoppeld, meneer de politieker, zoals u voorstelt in het
regeerakkoord voor immigranten? “Voor inburgeraars
waarvoor de verplichte deelname aan inburgering van toepassing is,
voeren we de vervanging van de bestaande inspanningsverplichting door
een resultaatverbintenis, zoals opgenomen in het nieuwe decreet,
zodra het Agentschap Integratie en Inburgering operationeel is.”
(Blz.
130)

Deze
zin heeft een dreigende toon en een
heel duidelijke
boodschap, ook al is hij
taalkundig fout en nodeloos verwarrend. De
inspanningsverplichting wordt vervangen door een
resultaatverbintenis. Duidelijk. Waar verbinden, vertrouwen, ‘boost’ en deregularisatie de woorden zijn waarop de vetten worden getrakteerd, zijn remediëring, controle, sanctionering en krachtdadigheid de zwaarden van Damocles boven de mageren…

Snoeien om te Groeien

Met
z’n allen inspanningen leveren. Onze energiekosten zullen stijgen,
cadeau’s mogen we niet verwachten, het gaat wat pijn doen, maar
vertrouw op ons, binnen een paar jaar hebben we de tanker gekeerd.
Daarom moeten we nu een boost geven aan de ondernemers. Dat wordt
onder ‘snoeien om te groeien’ gecatalogiseerd in de tuin van ‘centrum’
rechts. Een half miljard in de grote bedrijven pompen, en hen
‘vertrouwen’ geven door hen
maximaal te bevrijden van administratieve en andere lasten. Dat
vertrouwen is zo groot dat er geen resultaatverbintenis moet
afgesloten worden. Alle ondernemers zijn blind te vertrouwen, dat is
dagelijks vast te stellen. Wat komt er van deze onfeilbare wezens
terug, waar is hun resultaatverbintenis? Moeten ze ‘rechtszekere’ werkgelegenheid creëren in ruil voor de miljoenen euro’s steun en subsidies?

Moeten zij ‘onze taal leren’, zoals de inburgeraars? Of zullen wij hun taal moeten
leren, een taal waar het begrip ‘gratis’ niet bestaat, er geen
minderwaardige jobs zijn, enkel minderwaardige mensen, waar socialist
en links scheldwoorden zijn, minimumloon wordt
geschrapt en mini-job wordt
toegevoegd, waar oud nieuw is en fascisten hun
plannen sociaal-economische vooruitgang noemen. Onder het moto ‘snoeien om te groeien’. Eén
stap achteruit, twee vooruit. Ik vermoed dat de stappen vooruit enkel
voor de voorste rijen zullen zijn.

Krachtdadig
Verbinden voor de Toekomst

“ Schooluitval en jeugdwerkloosheid
pakken we krachtdadig met opleiding aan.”
(blz. 25)

Het vertrouwen dat we moeten geven aan de regering en hun
ondernemersvrienden, mogen we blijkbaar niet aan iedereen geven.
Immigranten zijn niet te vertrouwen en moeten een contract met
resultaatverbintenis aangaan. Schoolverlaters en jonge werklozen (die
sowieso geen uitkering hebben) moeten we ‘krachtdadig’ opleiden. 

“ In overleg met het beleidsdomein onderwijs zetten we verder in op een betere aansluiting onderwijs-arbeidsmarkt
en op het remediëren van vroegtijdig schoolverlaten.” (blz. 34)

Krachtdadig
zullen ze optreden tegen de schoolverlaters. Waarom krachtdadig?
Waarom niet begeleidend of vrijblijvend? Waarom hier geen ‘vertrouwen’ en ‘vrijheid’ geven?  Denken
ze het wereldbeeld van
schoolzieke kinderen te kunnen remediëren door middel van krachtdadige
opleidingen? Wie gaan ze
daarvoor inzetten? Het leger? Of, misschien eenvoudiger nog, de legerdienst terug invoeren?

De jonge werkloze heeft geen recht op vertrouwen of ondernemingszin. Hij zal werken of krachtdadig geremedieerd worden… Klinkt griezelig.

Nog
meer Krachtdadige Verbinding 

Als onderdeel
van dit nieuwe tijdelijke werkervaringsprogramma wordt het
PWA-stelsel drastisch hervormd. De
focus ligt hierbij op het activeren van langdurig werkzoekenden door
het aanbieden van
tijdelijke werkervaring op lokaal niveau.”
(blz.33)

Dat doet
me denken aan Harry, de Haagse straatveger die na tientallen jaren na
een besparingsronde zijn werk verloor. Na enkele jaren wordt de man
opnieuw aangesteld in een soortgelijk activeringsplan, als…
straatveger. De man mocht ‘ervaring’ gaan opdoen in een job die hij
jarenlang had uitgeoefend en enkele jaren ervoor wegbezuinigd was,
z’n eigen oude job moest Harry opnieuw gaan doen, voor een fractie
van zijn oude loon (behoud van uitkering). Dat is reactivering. Jobs
schrappen en ze verplicht door werklozen laten uitvoeren, tegen
uitkering van een ‘loon’ dat onder de armoedegrens van Europa ligt.
Fraai.

Het
is duidelijk dat onze vlaamse regering veel vertrouwen heeft in zijn
burgers en alles eraan doet om – in alle vrijheid, dat spreekt –
te ‘verbinden’. Er wordt ruim
aandacht besteed aan het ‘verbinden’ van de werkloze onderdaan met de
Vlaamse gemeenschap op blz. 35:

  • We voorzien één
    systeem van tijdelijke werkervaring dat openstaat voor alle
    werkgevers met als doel competenties en
    werkervaring op te bouwen binnen een reële arbeidsomgeving.
  • We breiden de
    activering uit van oudere werkzoekenden tot de leeftijd van 65 jaar
  • We versterken de
    opvolging en controle van de beschikbaarheid van de werklozen.
  • De VDAB die de
    werkzoekende begeleidt, wordt ook bevoegd om het zoekgedrag te
    controleren.

Armoede

De Vlaamse
Regering gaat in tegen mechanismen die armoede veroorzaken en
stimuleert dat mensen
zelfredzaam worden.”
(blz. 124)

De
vraag is dan; welke zijn deze mechanismen? Is het misschien mogelijk
dat een samenleving waar banken moeten ‘gered’ worden en kuisvrouwen
1100 euro verdienen zélf zo’n mechanisme is? Is het mogelijk dat u,
heren en dames politiekers, de radars bent die het mechanisme doen
draaien? Trek de juiste conclusie en ga gerust in tegen ‘mechanismen die
armoede veroorzaken’. Ik ben alvast benieuwd…

Voor de rest zijn onze
nieuwe leiders zo mogelijk nog vager over armoedebestrijding in de
pagina (1!) die volgt. Wél goei nieuws voor de ‘mensen in
armoede’ op pagina 132: “We maken de UiTpas beschikbaar in heel
Vlaanderen, zodat we de veelheid aan kortings-, voordeel-, klanten-
en kansenpassen terugbrengen tot één geautomatiseerd systeem.
Mensen in armoede kunnen zo op een niet-stigmatiserende manier
participeren.”
Ik denk dat er sinds de invoering van het
leefloon geen beter plan is geweest om armoede te bestrijden. Ik zou
me concentreren op ‘mechanismen die armoede veroorzaken’ mocht ik een
Vlaams minister zijn. Maar dat ben ik dus niet.

Aangezien de
‘gratis stroom’ de oorspronkelijk bedoelde sociale en ecologische
doelstellingen niet haalt, schaffen we de maatregel af. We maken
daarentegen de maatregelen die energiearmoede tegengaan efficiënter.
We versterken het sociaal dakisolatieprogramma en starten een sociaal
programma voor hoogrendementsglas en spouwmuurisolatie op.” (blz.
19)

Op welke manier haalt gratis stroom niet de bedoelde sociale doelstelling? In
de ogen van onze nieuwe regering hebben ‘mensen in armoede’ nood aan
een geïntegreerde UiTpas en gesubsidieerd isolatieschuim. Ze krijgen
niet het ‘vertrouwen’ om een menswaardig leefloon te beheren, mensen
in armoede worden niet verbonden met lastenverlagingen ten belope van
een half miljard. Neen, mensen in armoede wordt hun beetje gratis
water en stroom afgenomen, hun gratis of goedkoper abonnement, ze
worden verplicht geactiveerd of anderszins lastig gevallen. En wat
krijgen ze? Een niet-stigmatiserende UiTpas en geïsoleerde
spouwmuren.

Iedereen
aan het werk

Iedereen
aan het werk dus. “Iedereen die kan participeren op de
arbeidsmarkt, participeert, elk binnen zijn of haar mogelijkheden. In
principe werkt iedereen die kan, op de reguliere arbeidsmarkt, met of
zonder ondersteuning.”
Ook op blz. 33 heel duidelijke taal.
Stel dat je het werkwoord ‘participeren’ niet begrijpt, dan is daar
de volgende zin. Heel erg duidelijk opnieuw. Dit hoofdstuk, hoofdstuk
zes, ‘Werk en Sociale Economie’, volgt op een lange lofzang op
ondernemerschap waar Ayn Rand fier op zou zijn – hoofdstuk 5,
‘Economie en Innovatie’.

Het
is uiteraard onmogelijk om iedereen aan het werk te zetten, althans
toch op een menswaardige manier. De enige mogelijkheid om iedereen
een menswaardig bestaan te geven met deugdzame jobs, is om een halte
toe te roepen aan hebzucht en ongelijkheid in de wereld. Een lange weg te gaan dan… Ik stel voor
dat we beginnen met te snoeien in overheidsuitgaven, maar dan de
echte wildgroei, niet de struik eronder. Snoei in aantal parlementen en hun leden,
in hoge lonen en forfaitaire onkostenvergoedingen, etcetera etcetera.

Pay peanuts, get monkeys,
zegt de kapitalist. Wel, ik ken veel bekwame mensen die voor pakweg
2000 euro netto in het parlement willen komen zetelen. Intelligente,
integere mensen voor wie corruptie, omkoping en fraude geen
juridische, maar morele problemen zijn. Maar ze zijn niet machtsgeil
of megalomaan, dus niet geschikt voor een politieke loopbaan. Het
zijn misschien apen, maar daarom geen circusdieren…

take down
the paywall
steun ons nu!