Protesten in januari 2019 (flickr/cc)
Camille

Venezuela verdient nog steeds onze steun

We moeten blijven een standpunt innemen dat Guaidó en zijn kliek verloochent, om weerstand te bieden aan deze couppoging van de VS en zijn bondgenoten. Daarnaast moeten we steun geven aan de verdere ontwikkeling van de reeds bestaande lokale gemeenschappen en aan de socialistische transformatie van Venezuela in een volksfederatie van lokale gemeenschappen.

zondag 24 februari 2019 10:06
Spread the love

Sinds de laatste couppoging in Venezuela op 23 januari 2019 is de politieke en sociale situatie in Venezuela kritiek. De situatie was al complex en ging gepaard met een grote economische crisis. Alle internationale actoren herpositioneren zichzelf ter ondersteuning van Maduro of Guaidó. Er doemt een nieuw manicheïsme[1] op dat de echte democratische instelling vergeet: het volk en zijn lokale werking.

Internationaal reageren allerlei soorten politieke en sociale bewegingen, vaak op een duidelijke en ondubbelzinnige manier. Veel westerlingen positioneren zich tegen Maduro, met min of meer verschillende rationele redenen. Over het algemeen is de heersende boodschap die van de mainstream media: Maduro is een dictator die een ernstige humanitaire en “democratische” crisis heeft veroorzaakt.

Anderen positioneren zich tegen Guaidó, met zijn spelletje van zelfbenoeming tot interim-president, niet erg constitutioneel of democratisch. Hij werd onmiddellijk gesteund door de VS, Canada en een groep rechts-liberale Zuid-Amerikaanse landen: de groep van Lima. De EU gaf Guaidó een week later zijn steun en kondigde hem aan als een democratische redder.[2] Amen! Dit is nog steeds mogelijk in 2019, onder het wereldkapitalisme.

Linkse bewegingen! Laat ons niet vergeten wat er fundamenteel gebeurt: Venezuela heeft de grootste bewezen reserve aan ruwe aardolie en de tweede in goudvoorraden en heeft nog veel andere natuurlijke en minerale grondstoffen. Dankzij initiaitieven van de Chavista-revolutie speelde het land ook een rol in de ontwikkeling van een nieuw multipolair internationaal regime. Door zich af te scheiden van de VS en zich tot Rusland en China te wenden, poogt Venezuela een evenwichtsoefening tussen de kapitalistische economische machten die bestaan of opkomen.[3]

Zich positioneren voor of tegen Guaidó of Maduro is duidelijk niet genoeg! Guaidó is een marionet van de VS en de lokale elitaire sociale klasse. Deze jonge man, met Macron-stijl, die plotseling op de politieke voorgrond verschijnt via een immense massamedia-arsenaal, komt uit de kleine rechtse partij Voluntad popular (volskwil), die deel uitmaakt van de MUD, de rechtse meerderheidscoalitie in het parlement.

Guaidó werd op 5 januari 2019 voorzitter van het nationale parlement. Deze tactiek doet niet onder voor de meest recente strategieën die Michel Temer tot het presidentschap van Brazilië hebben gebracht. Guaidó’s ‘zachte’ couppoging is volledig gebaseerd op steun en hulp van de VS en hun internationale bondgenoten. Op 25 januari 2019, drie dagen na de ‘eedaflegging’ van Guaidó, benoemde Mike Pompeo, Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken, Eliott Abrams tot speciale VS-gezant voor Venezuela “voor de inspanningen van de VS om de democratie te herstellen.”

Vergeet niet dat Abrams direct verbonden is aan de meest smerige misdaden en tussenkomsten van de VS sinds de jaren 1980, van Nicaragua (1983) tot El Salvador, Panama, Guatemala (1989), Iran (2003), Palestina (2006) … Hij was waarschijnlijk ook betrokken bij de mislukte staatsgreep tegen president Chávez in 2002 in Venezuela.[4]

Voor zij die nog twijfelen of het hier om een staatsgreep gaat, bekijk de sancties die tegen deze linkse staat zijn opgelegd sinds 2015! Twee recente voorbeelden. Sinds augustus 2017 hebben de VS 7 miljard dollar van CITGO/PDVSA, het Venezolaanse nationale oliebedrijf, bevroren en daarbovenop heeft het bedrijf 11 miljard verloren ten gevolge van deze bevriezing.[5]

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken liet de FED, de Amerikaanse centrale bank, Guaidó als nieuwe eigenaar aanduiden. De Bank of England blokkeert 1,2 miljard dollar aan goud die aan de Venezolaanse centrale bank toebehoort.[6] Deze bedragen hadden kunnen worden gebruikt om de inflatie en tekorten tegen te gaan.[7],[8] De moordaanslagen op Maduro zijn ook een goede indicator[9], vooral omdat één van hen direct gelinkt is aan de rechtse oppositie … die Guaidó vandaag ondersteunt.

Maduro heeft een zeer slechte reputatie in het Westen. Dit zorgt ervoor dat bepaalde standpunten die hem zouden kunnen ondersteunen geblokkeerd worden door het risico geassocieerd te worden met een ‘communistische dictator’ die een humanitaire crisis veroorzaakt. Juist en fout. Als opvolger van Chávez, is hij een veel minder charismatisch president van een land dat zeer snel grote economische aanvallen van het Westen ondergaat.

Ondertussen bleef hij, op de manier van onze oude Europese staten, leiding geven aan een socialistisch microbeleid in het midden van een kapitalistische staat: gratis gezondheidszorg, gratis onderwijs, massale sociale woningbouw en toegang tot basisvoedsel voor iedereen. Deze systemen waren echter besmet door corruptie en vriendjespolitiek en werden sterk ontwricht door de westerse sancties.

Bijvoorbeeld, betalingen voor Venezuela kunnen niet langer via een bank gaan die handelt met de VS of Europa, de genationaliseerde aankoop van medicatie is een doolhof geworden. Zelfs de WHO heeft verkondigd dat het enkele maanden vertraging op haar leveringen aan Venezuela heeft als gevolg van de sancties. Over het algemeen was Maduro’s beleid via het staatsapparaat autoritair en gecentraliseerd door een burgerlijke en zeer corrupte staat. Vanuit een democratisch oogpunt moet hij daar evenveel voor veroordeeld worden als de regeringen van onze westerse staten.

Bovendien hebben andere politieke en mediabewegingen altijd moeite gehad om onafhankelijk van staatsrepressie te bestaan. Maduro is geen kind van een socialistische strekking die uitsluitend handelt in het belang van het volk en een volksrevolutie. Dit rechtvaardigt echter niet dat Maduro wordt beschuldigd van al het onrecht van Venezuela, ook van het onrecht dat veroorzaakt wordt door de sancties en de embargo’s van de VS en de EU. De economische en politieke problemen komen niet allemaal door hem en de accumulatie van al die factoren speelt in de handen van rechts en de VS.

Venezuela is met de revolutie van Chávez een natiestaat die soevereiniteit wil teruggeven aan de lokale gemeenschappen. De Chavismo-ideologie komt voort uit een anarchistische definitie, maar is nog steeds één van de zeldzame projecten van autonomie en soevereiniteit op lokaal en democratisch niveau.[10] De rechtsgrondslagen van dit model werden in de grondwet verankeerd en lokale germeenschappen begonnen te werken in verschillende provincies van het land.

Dit streven naar lokale gemeenschapsautonomie was en is begonnen in de wijken en de dorpen en is van bijzonder belang: zij proberen op legale manier op te komen temidden van een kapitalistische, gercentraliseerde en burgerlijke staat. Bovendien lijden deze gemeenschappen veel weerstanden en sabotage van zowel de rijke kapitalisten van het land als van het staatsapparaat zelf. Daarbovenop staan ??internationale sancties en dalende olieprijzen niet langer een overheidsfinanciering toe, zoals in het begin waardoor een belangrijk deel van deze initiatieven niet vooruit raken of ophouden.

Deze ervaringen laten de begrenzingen en zwakten zien van de ontwikkeling van lokale gemeenschappen in een burgerlijke, autoritaire en kapitalistische staat, ook al verdeelt die staat een deel van zijn inkomen als een ‘socialistisch’ geschenk. Een bron van reflectie en inspiratie die ongetwijfeld relevant is voor internationale anti-autoritaire socialistische bewegingen.

Daarom is het belangrijkst een standpunt in te nemen dat Guaidó en zijn kliek verloochent, om weerstand te bieden aan deze couppoging van de VS en zijn bondgenoten. Daarnaast moeten we steun geven aan de verdere ontwikkeling van de reeds bestaande lokale gemeenschappen en de socialistische transformatie van Venezuela in een volksfederatie van lokale gemeenschappen.

In deze nieuwe vorm kan Venezuela dan evolueren op een echt democratische manier, zonder een gecentraliseerd staatsapparaat. Hiertoe is het ook noodzakelijk zich te positioneren tegen westerse sancties en embargo’s die het hele sociale en materiële weefsel van de bevolking ondermijnen. Ironie van burgerlijke gerechtigheid: deze sanctiesz zijn illegaal volgens het nationaal én internationaal recht! De geglobaliseerde kapitalistische managers vinden het echt niet leuk om ook maar het kleinste deel van de ‘markt’ aan hun controle te zien ontsnappen.

[1] Het manicheïsme was een religieuze strekking binnen het christendom die in de 3de en 4de eeuw enig succes had, maar daarna volledig is uitgestorven. De basis was de ‘kennis’ dat er voor de schepping reeds twee principes bestonden: het goede en het kwade. Het wordt nu gebruikt om strekkingen en opinies aan te duiden die iedere mening, houding, actie die niet volledig met de eigen visie overeenkom als volledig slecht te beschouwen.

[2] Resolutie van het Europees Parlement van 31 januari 2019 over de situatie in Venezuela

[3] Venezuela: The symptoms of multipolarity

[4] Elliot Abrams, Trump’s pick to bring ‘democracy’ to Venezuelaz has spent his life crushing democracy

[5] Venezuela’s Guaido aims at control of PDVSA, Citgo as U.S. imposes sanctions

[6] Bank of England blocks Maduro’s $1.2B gold withdrawal – report

[7] Venezuela : ce qu’il faut savoir sur le coup d’État mené par les États-Unis

[8] Comprendre le blocus contre le Venezuela: 2e partie, les faits

[9] Venezuela makes six arrests in alleged Maduro assassination attempt

[10] On popular power in Venezuela: a statement by Uruguayan anarchists

take down
the paywall
steun ons nu!