Gevolg: ook de (bijna) 10.000 Belgen die klaarstonden om met Climate Express onder de Eiffeltoren te marcheren voor een sterk klimaatakkoord, moesten hun plannen veranderen. Zo werden wij, de fietsers, de voorhoede van de klimaattrein, plots de officiële postduiven van de hele Climate Express. Wij steken de boodschap van de Belgische klimaatbeweging in onze fietstassen en leveren die gezwind af aan de delegatie van ons land die deelneemt aan de onderhandelingen in Parijs.

Dat was de theorie. Maar helaas, die klimaatverandering laat het altijd afweten als je haar nodig hebt: toen we in Halle uit de startblokken schoten (in Brussel waren we niet langer welkom), sloeg de eerste smeltsneeuw van het jaar ons in het gezicht. En gezwind werd vooral vechten tegen veel tegenwind. We ploegden langs het kanaal, kropen het hellend vlak van Ronquières op, joegen langs de bootlift van Strépy-Thieu verder naar Bergen, het eindpunt van de eerste dag.

Het nut van al dat afzien? Iets doen, fysiek tonen dat we het menen, een duidelijk signaal geven aan onze bewindmakers. Aangekomen in Bergen wreven we onze bedampte brillenglazen schoon. We wasten de kou uit ons vel in de douches van het voetbalstadion van eersteklasser Mons. Met een haardroger bliezen we onze sokken een beetje minder nat en in de sportzaal waar we overnachtten veranderden goals, basketbalringen en klimrekken in kleerhangers.

Met z’n 250, van twintig tot meer dan 65 jaar oud, schoven we aan voor ons veganistische avondmaal. Applaus voor de deskundige organisatie, applaus ook voor de kerel die een verkeerde afslag nam en op dag één al meteen 100 kilometer in de benen had. Het avondprogramma is goedgevuld: ook ‘How to change the world’, de Greenpeace-docu, staat op het programma. Een mooie handleiding voor de resterende 300 kilometer. Want hoe zwaarder het stormweer, hoe sterker ons signaal, niet? Pas maar op klimaatverandering – we zijn op komst.

Julie Reniers