CD&V is geen partner in de strijd tegen het asociale beleid van de regeringen Michel en Bourgeois

Twee jaar Michel en Bourgeois was geen reden om te feesten. We trokken dan ook met vele tienduizenden naar Brussel op 29 september om ons ongenoegen kenbaar te maken. We zijn het immers beu om steeds hogere facturen op ons bord te krijgen, minder sociale bescherming te genieten, meer en langer te moeten werken en steeds meer flexibiliteit aan de dag te moeten leggen voor een loon dat niet meestijgt. En dat allemaal terwijl de bedrijven en grote vermogens steeds meer cadeaus toegestopt krijgen. Hoe hebben we al die bagger over ons heen gekregen?

Gegokt…en verloren

In de aanloop naar de verkiezingen van 2014 werd er door ACV en ACW met grote ongerustheid uitgekeken naar de mogelijk eclatante overwinning van de N-VA. Het programma van die partij stond immers volledig haaks op de doelstellingen van de christelijke arbeidersbeweging.

Ondanks de grote overwinning van de N-VA behaalden de andere Vlaamse partijen voldoende zetels om zonder de N-VA, zowel op regionaal als op federaal vlak een regering te vormen. Maar desondanks koos de CD&V na de verkiezingen er voor om met de N-VA, zowel in Vlaanderen als federaal, in zee te gaan.

Het ACW gokte er op dat via de CD&V sociale programmapunten op de agenda konden worden gezet en als de N-VA het te gortig dreigde te maken, zou een alerte arbeidersbeweging daar wel een stokje voor steken. Pakte dat even anders uit!

Geen deuk in een pakje boter

De inkt van het eerste regeerakkoord was nog niet droog of Marc Leemans sprak al van een ‘horrorscenario’. En het zou er niet op beteren, zo blijkt vandaag. En dan moeten we de resultaten van de begroting voor 2017 nog over ons heen krijgen in de loop van deze maand. En wat deed de CD&V en meer bepaald het sociale gezicht van die partij, Kris Peeters? Die was voor de verkiezingen erg strijdlustig. Aan de index raken, wachtuitkeringen afschaffen? Over mijn lijf! “Niet met ons. Niet met de CD&V. Bij ons is mensen pijn doen geen programmapunt.”

Ok, mensen pijn doen zal dan wel geen programmapunt van de CD&V zijn, maar alle maatregelen van de regering hebben de grote meerderheid van de bevolking wel behoorlijk veel pijn bezorgd. Wat ook wil zeggen dat CD&V inhoudelijk amper gewogen heeft, dat de partij eigenlijk nooit echt in het spel voor kwam en zich enkel de borst kan nat maken voor wat bijsturingen ofte correcties hier en daar. Uiteraard verweren de christendemocraten zich door te stellen dat het allemaal nog veel erger zou zijn geweest als zij geen weerwerk hadden geboden. Maar na één jaar evalueerde Marc Leemans “wat CD&V in deze regering doet als heel, heel, heel onvoldoende”. Maar daar dacht Kris Peeters duidelijk anders over.

Kris Peeters bakt het bruin

In april van dit jaar, in de aanloop naar de begrotingsopmaak voor 2017 (voorzien voor juli maar nu doorgeschoven naar oktober) liet Peeters zich ontvallen : “We leven allemaal boven onze stand en in juli gaan we pas echt diep snijden.” Op deze ongemeen groffe en beledigende uitspraak repliceerde Marc Leemans dat er “velen al boven hun stand inleverden.” Maar Peeters is een volhouder. Net voor de zomer pakte hij uit met een voorstel van wet om de 38-urenwerkweek op de helling te zetten.

Onder de noemer ‘modernisering van het arbeidsrecht’ wordt dus de deur open gezet voor een werkweek van 45u en werkdagen van 9u, wordt het aantal overuren dat niet als overuren wordt beschouwd opgetrokken, en wordt er nog een kortere verwittigingstermijn bij deeltijdse arbeid ingevoerd. Dat leidt onvermijdelijk tot nog moeilijker werkomstandigheden, dus nog meer stress en burn-out.

Maar ook daar heeft Peeters een oplossing voor. Samen met minister De Block zal Peeters er voor zorgen dat langdurig zieken strenger zullen gecontroleerd en gesanctioneerd worden. En in volle vakantietijd pakte Peeters al weer uit met een wetsvoorstel. Hij wil de wet van 1996 over het concurrentievermogen aanpassen maar doet dat op zo’ manier dat zijn voorstel opnieuw de blokkering van de lonen vastlegt voor de komende jaren. Want zijn motto luidt: “De productie, omzet en winstmarge moeten omhoog, de kosten omlaag.” Dat is tenminste klare taal.

“CD&V weg ermee”

Wij zijn van oordeel dat de christelijke arbeidersbeweging niets meer te zoeken heeft in de CD&V. Hoe hoog is de prijs die het ACV en (ondertussen) beweging.net willen betalen voor het in stand houden van de relatie met de CD&V? Hoe lang blijf je nog geloofwaardig en wat doet dat met je mobilisatiekracht als je –bijna tegen beter weten in- blijft vertellen dat de CD&V toch het verschil kan maken? Laten we eerlijk zijn.

De CD&V biedt geen uitzicht op een ander politiek beleid. Laten we dan ook klaarheid scheppen. De christelijke arbeidersbeweging blijft de regeringen Michel en Bourgeois als asociaal afwijzen. Laat ons dan ook consequent zijn en er mee ophouden steun te blijven zoeken en geven aan een partij die dat asociale beleid blijft verdedigen. Vorig jaar stelde ACV-CSC Metea een motie van wantrouwen op aan het adres van de CD&V voor haar aandeel in het huidig regeringsbeleid.

En tijdens de Rerum Novarum viering dit jaar in Gent scandeerden boze militanten ‘CD&V weg ermee’. Wij geloven dat de tijd echt rijp is om de geprivilegieerde band van het ACV met de CD&V definitief door te knippen. Vervangen we de CD&V door een andere partij? Neen, maar we kunnen wel op zoek gaan naar partijen en politici die wel bereid zijn om de standpunten van de christelijke arbeidersbeweging eerlijk en voluit te steunen.