De
sleutel ligt bij het ACV

Op
6 november vorig jaar werd Brussel overspoeld door meer dan 120.000
strijdvaardige vakbondsmilitanten en verontruste verenigingen,
jongeren en gezinnen. Deze nationale betoging was het startschot voor
een reeks provinciale stakingsdagen en een nationale staking op 15
december, de grootste van de laatste decennia. België was in de
greep van een protestgolf met een tot dan toe ongezien draagvlak. Met
onbegrip, woede en frustratie werd er gereageerd op de talloze
besparingen die op de werkende bevolking, uitkeringsgerechtigden en
gezinnen werden losgelaten.

Sociale
vrede?

Op
zoveel protest had de regering niet gerekend en om nieuwe acties te
voorkomen, beloofde Michel I het sociaal overleg alle kansen te
geven. Dat overleg kwam in januari van dit jaar aarzelend op gang en
midden januari leken de kaarten geschud. Het leek erop dat vakbonden
en werkgevers elkaar gevonden hadden. Op 30 januari werd er, zonder
het ABVV, een sociaal akkoord (IPA) afgesloten. Er komt (in 2016)
ruimte voor loononderhandelingen (over een wel erg bescheiden 0.8%).
De sociale uitkeringen worden verhoogd. En er komt een verlenging
(eigenlijk al afgesproken in december) van enkele SWT-stelsels en
landingsbanen. De LBC en enkele andere verbonden en centrales vonden
dat allemaal wat minnetjes. De LBC verwierp het akkoord met een nipte
meerderheid. Op 10 februari keurde het ACV met een nipte meerderheid
(147 stemmen voor, 135 tegen en 17 onthoudingen) het ontwerpakkoord
goed. Dat was nog nooit vertoond. Nooit was het ja-kamp (52%) zo
klein. Zowel Ferre Wyckmans als Marc Leemans haastten zich om te
zeggen dat ze zich niet achter het sociaal akkoord (en de sociale
vrede) zouden verschuilen om dan maar meteen alle onrechtvaardige
regeringsbeslissingen buiten schot te laten.

Op
ons bord…

Want
wat er op ons afkomt is niet niks. We hebben al de maatregel moeten
slikken waarbij een 18.000 jongeren hun inschakelingsuitkering
verliezen. Vervolgens werden we om de oren geslagen met voorstellen
om werkloze mantelzorgers in de kou te zetten. 260 euro opstrijken en
niet voor de arbeidsmarkt beschikbaar zijn, kan niet door de beugel
volgens Michel I. Ondertussen is de indexsprong in een wettekst
gegoten, maar dat geldt dan weer niet voor de huurprijzen. De
maatregel om degenen die jonger dan 60 jaar en met brugpensioen zijn
terug te activeren, betekent zoveel als een contractbreuk en moet
onder de noemer ‘pesterijen’ gecatalogeerd worden. Ondanks een
akkoord van de sociale partners over de beschikbaarheid van
bruggepensioneerden en oudere werklozen, wil de regering met de
nieuwe term ‘aangepaste beschikbaarheid’ iedereen zo lang
mogelijk, liefst tot 65 jaar, beschikbaar houden voor de
arbeidsmarkt.

En
wat staat ons nog te wachten? Allicht nieuwe besparingen die uit de
begrotingscontrole van maart en april zullen volgen. Verder is er
aangekondigd om in april de discussie over de tax shift ten gronde te
voeren en het pensioen- en het einde loopbaandebat aan te pakken.
Zoals het er naar uit ziet zal die discussie uitmonden in een btw-verhoging (en enkele milieuheffingen). Nochtans is het zonneklaar
dat een dergelijke verhoging, gekoppeld aan een indexsprong, hoogst
onrechtvaardig (en contraproductief) is en het koopkrachtverlies nog
verder in de hand zal werken. Michel I zal te allen prijze het debat
rond de tax shift willen beslechten met een louter symbolische
speculatieve belasting. Als de vakbonden toch blijven aandringen op
een vermogensbelasting dan zetten ze zelf de deur open, zo klinkt het
in regeringskringen, om de jacht op de werklozen te openen. Als de
vakbonden op die nagel blijven kloppen, zal de regering het dossier
van de beperking in de duur van de werkloosheid terug op tafel
leggen. En dan moeten de gesprekken over de gemeenschapsdienst en de
minimale dienstverlening nog beginnen. Je kan al van op afstand raden
vanwaar de wind zal komen. Het activeren
van werklozen, de mantra van het langer werken, de opvatting dat de
rijken de dans moeten ontspringen en de overtuiging dat het
georganiseerde middenveld de spelbreker is van het beleid van een
gekozen meerderheid, het zit allemaal in de genen van deze regering.

‘De
middenstand regeert het land’

Deze
regering houdt er een eigen mens en maatschappijbeeld op na.
Werklozen en steuntrekkers allerhande worden voor de voeten geworpen
dat ze zelf in de fout zijn gegaan. Ze worden geculpabiliseerd en op
hun eigen verantwoordelijkheid terug geworpen. De ijver waarmee ze
voortdurend menen beroep te moeten doen op overheidstussenkomsten is
het duidelijk bewijs dat we hier te doen hebben met sjoemelaars en
karottentrekkers. Laten we dus ophouden met ze te pamperen. De
uitspraak van Zuhal Demir (N-VA) dat ‘ze hun best wel zullen doen
als ze de rekeningen niet langer kunnen betalen’, behoeft geen
verdere commentaar.

Hebben wij dan geen medestanders in de regering?
Is de CD&V niet het sociale gelaat van deze regering en is Kris
Peeters niet degene die de sociale vrede heeft mogelijk gemaakt?
Peeters, jarenlang voorzitter van ‘de middenstand’ in dit land,
speelt met verve stoorzender (van het regeerakkoord waaraan hij zelf
heeft meegewerkt), legt de N-VA waar het kan een pad in de korf en
loopt te pronken met het feit dat hij voor de broodnodige sociale
vrede heeft gezorgd. Dat is dan toch meegenomen? Helemaal niet. De
sociale vrede, bekomen met een mager IPA proberen te verkopen als een
akkoord, als een instemming met de overige regeringsmaatregelen en
plannen, was zelfs voor het ACV een brug te ver. Peeters beweegt zich
perfect in het carcan van de regeringsploeg. Er
zijn immers vier grote eisen waarover ook na de goedkeuring van het
sociaal akkoord absoluut geen overeenkomst is bereikt. Voor de
vakbonden is en blijft de indexsprong onverteerbaar. Het optrekken
van de pensioenleeftijd wordt niet herzien. Aan de afbraak van de
openbare diensten komt geen einde en van een vermogensbelasting is er
in de verste verte geen sprake.

‘Het
is gebeurd’

Jarenlang
hebben wij met Beweging gewezen op de heilloze band van de
christelijke arbeidersbeweging met de CVP en de CD&V. Vandaag
lijkt het erop dat de barsten die we al langer hebben vastgesteld
zijn uitgegroeid tot scheuren die niet meer te herstellen zijn. De
ideologische breuklijnen liggen open en bloot op tafel. Er is nu geen
weg meer terug. ‘Het is gebeurd’, zou Erik Van Looy zeggen. Het
ACV beseft dat het op eigen kracht moet varen en dat het nefaste
regeringsbeleid niet met de hulp van de CD&V kan bestreden
worden. In zijn reactie op het gekissebis in de regering en op de
aanvallen van N-VA tegen Kris Peeters, verwees Wouter Beke naar de
woorden van Confucius. “Terwijl de wijze met zijn vinger naar de
sterren wijst, kijken de idioten naar de vinger.” Hij haastte zich
om te zeggen dat hij met idioten niemand specifiek bedoelde. Het is
kwestie, zegde hij, dat we naar de resultaten kijken. En die liegen
niet. Er is een sociaal akkoord en die rel rond de mantelzorgers
hebben we toch maar mooi opgelost. Het zijn, met permissie, ‘idioten’
die dat geloven.

Het
is dus nu aan het ACV om op de ingeslagen weg verder te gaan en deze
regering met haar hoogst onrechtvaardige beslissingen te bekampen
en…op de knieën te krijgen. Het zal toch niet waar zijn, roepen
regering en ondernemers in koor. Toch weer geen nationale stakingen
en betogingen? En toch is dat dè weg om deze regering te counteren
en alle mensen in dit land weer het perspectief te geven op een
rechtvaardige, solidaire en warme samenleving waar de lasten en de
lusten eerlijk worden verdeeld. Bevrijd van het juk van de CD&V
kan de christelijke arbeidersbeweging dan het voortouw nemen in de
opbouw van een brede volksbeweging die kan uitmonden in een
volwaardig politiek alternatief. Wij zijn ervan overtuigd dat de
massale opkomst op zondag 29 maart te Brussel voor de Grote Parade
van Hart boven Hard en Tout Autre Chose zal aantonen dat een
dergelijke grote volksbeweging geen illusie is.

Anne
Dhooghe, Jef Mariën, Omer Mommaerts