Je bent jong en je wilt kritisch zijn… Hoe komt het toch dat bepaalde mensen aandacht blijven krijgen in onze media, terwijl ze dit in feite niet verdienen? Ja, Willem Elias is opnieuw in de media gekomen en ja, er werd opnieuw verwezen naar zijn uitspraak van twee jaar geleden. En opnieuw moet ik mijn kritische bek opendoen om iets duidelijk te maken dat ik als een basiswaarde acht.
Willem,
Opnieuw ben je het in mijn ogen niet waard om op een beleefde wijze aangesproken te worden. Mensen zonder respect voor de anderen verdienen dit niet. Jij verdient dit niet. Een kleine fait divers noem je je uitspraak? Blijkbaar heb je na 2 jaar tijd, een periode waarin je oneindig zou kunnen gefilosofeerd hebben over die ene FB-status en tot het besef zou kunnen gekomen zijn dat die uitspraak in feite een mens onwaardig is, nog altijd niets geleerd. Je uitspraak was geen fait divers en dat is het de dag van vandaag nog altijd niet. Het is makkelijk praten als persoon met jouw privileges. Opgroeien in een wereld waarin je eigen sekse/gender niet continu bekritiseerd wordt, waarin je amper tot niet te maken krijgt met catcalling of seksuele intimidatie, waarin je expertise moeiteloos geloofd wordt en niet continu in vraag gesteld (een eerste tegenslag pas op je 65ste, chapeau, ik heb er al een aantal achter de kiezen), waarin je niet moet strijden om je eigen seksualiteit te kunnen beleven en erkend te zien worden. Het is makkelijk om in de keuken te zitten, een tekst te schrijven en niet onderbroken te worden door de audio van een film die in de kamer naast je afspeelt omdat de geluiden van een vrouwelijk personage dat brutaal wordt verkracht een fight-or-flight response bij je oproepen wanneer je zelf nooit een verkrachting hebt meegemaakt. Deze laatste specifieke gebeurtenis is wel moeilijk voor mij als slachtoffer en is een ‘fait divers’ dat zich voordeed terwijl ik deze tekst aan het schrijven was.
Triggers en PTSD
Triggers en PTSD, ze zijn vaak met z’n twee. Momenteel ervaar ik symptomen van PTSD (Post-Traumatic Stress Disorder) zoals een verhoogde hartslag, spierpijn rond mijn hartregio, rug- en nekpijn, trillende handen, een lichaam dat schokkerig beweegt en ik maar met moeite kan kalmeren. Ik moet mezelf dwingen niet in tranen uit te barsten, mezelf klein te maken en in een hoekje te zitten schommelen met mijn armen rond mijn knieën. Als slachtoffer van verkrachting is het enorm moeilijk om te leven in deze wereld. Je moet elke dag waakzaam zijn dat bepaalde, voor andere mensen doodgewone en dagdagelijkse, dingen je niet triggeren omdat ze je doen denken aan hetgeen je hebt meegemaakt. En net daar bevindt zich het addertje onder het gras. Deze triggers (= zaken die PTSD symptomen kunnen losmaken bij jezelf wanneer je lichaam erdoor overprikkeld raakt) worden niet altijd bewust geactiveerd, kunnen op bepaalde dagen niets van last veroorzaken en op andere dagen bij een minimum aanraking je ergste PTSD symptomen uitlokken. Ze zijn soms moeilijk op voorhand te herkennen, waardoor je ze niet kunt ontwijken en soms herkent enkel je fysieke lichaam de trigger, terwijl je je mentaal in een andere sfeer bevindt. Tegen de tijd dat ik deze zin getypt heb, zijn mijn symptomen al heel wat minder geworden. Ik heb mezelf kunnen kalmeren. Correctie: ik heb mezelf leren kalmeren en soms lukt dit, soms niet en ik denk dat het nu gelukt is. De tijd die nodig is om je lichaam opnieuw tot rust te brengen is afhankelijk van de intensiteit van de symptomen en/of triggers, van de omgeving rondom je, van je eigen gemoedstoestand en ga zo maar door. Na twee jaar begin je zo al wat de verschillende vormen en combinaties van triggers en symptomen te herkennen. Het lukt al beter om aan andere mensen die er getuige van zijn uit te leggen wat er aan de hand is. Bij de ene persoon gaat dat al wat vlotter dan bij de andere. Het hangt een beetje af van de mate aan empathie die de andere in zich heeft, denk ik zo.
“Voor mijn tweede verkrachting ging ik onmiddellijk bij de politie, niet de dag nadien. Deze keer heb ik geen drie jaar gewacht.”
Daarnaast moet ik ook nog eventjes meedelen dat ik vorig jaar, op 5 mei 2016, voor een tweede keer ben verkracht geweest. Opnieuw ’s nachts, opnieuw door een man die ik dacht te kennen en opnieuw in bed toen ik lag te slapen. Naast het feit dat ik deze keer effectief lag te slapen (ik werd zelfs niet wakker gemaakt door de man in kwestie die het blijkbaar nodig achtte iets, zijn vinger of zijn penis daar ben ik de dag van vandaag nog altijd niet aan uit, in mijn vagina te steken), is het tweede grote verschil dat ik deze keer wel direct naar de spoedafdeling ben gegaan. Iets in mij zei me dat ik deze keer niet opnieuw dezelfde fout mocht maken. Als ik wou dat de zaak niet geseponeerd zou worden zoals bij mijn eerste verkrachtingsaangifte is gebeurd, dan moest ik stante pede naar het ziekenhuis gaan. En dat deed ik, samen met een vriendin, waarvoor ik blij was gezien mijn mentale toestand het niet toeliet me 100% te kunnen concentreren op wat de sociale werkster/verpleging/politie me vertelde en ik dus haar hulp nodig had om alles goed te begrijpen. Zij was mijn getuige. Wat betreft de sociale werkster en de politiemannen, voor hen heb ik niets anders dan goede woorden. De twee politiemannen waren blijkbaar recent nog opgeleid in dit onderwerp en in mijn ogen hadden ze goed opgelet tijdens de lessen. Het parket en de gynaecologe daarentegen, dat waren een ander paar mouwen.
Ik zeg gewoon dit: als een vrouw naar het spoed gaat na een verkrachting tijdens haar slaap en zich enkel maar herinnert dat ze heeft gevoeld dat er iets in haar vagina werd gestoken, maar dat ze niet 100% zeker is of het nu een vinger of een penis was, gezien ze sliep en dus versuft wakker schoot wanneer de gebeurtenis zich voordeed, dan moet je voor de zekerheid je voorbereiden op het ergste. Het parket wou geen SAS-kit afnemen bij mij omdat ik niet zeker was of ik nu verkracht werd door een penis of niet en omdat ik uren op voorhand seks met toestemming heb gehad met die man en dus eventuele sporen van geweld op mijn lichaam ook afkomstig konden zijn van die consensuele seks. Hierop zeg ik dat dit je reinste onzin is. Toen ik aankwam in het ziekenhuis en uren moest wachten tot er eindelijk politie kwam opdagen en na het lange wachten eindelijk naar toilet durfde te gaan omdat ik dacht dat ik anders per ongeluk bewijsmateriaal zou vernietigen, merkte ik vers bloed op afkomstig van ergens in of rond mijn vagina. Veroorzaakt door mijn verkrachting, niet door de consensuele seks die ik uren ervoor heb gehad met de dader. Maar dit gegeven was dus niet voldoende voor het parket om de SAS-kit af te nemen. Integendeel, de politieman in kwestie die naar het parket belde om toestemming te vragen (hoe patriarchaal is me dat!), vroeg me plots naar mijn eerste verkrachting, wat er toen gebeurd was, hoe de zaak toen verlopen was. Ik denk dat ik toen misschien een verwijt of twee heb geuit, gezien dat soort vragen niet deze zijn die je als net verkrachtte vrouw wilt horen. Ze klonken me ook enorm verwijtend, alsof ik in een verhoor zat waarin ik werd verweten de verkrachting a) uitgelokt of b) verzonnen te hebben. De SAS-kit werd me dus niet toegewezen ook al heb ik alles volgens het boekje gedaan. Ik ben immers, zoals Willem van het slachtoffer van Stevaert eiste in zijn victimblamende FB-status, direct naar het ziekenhuis gegaan en heb er onmiddellijk de politie bij betrokken. Weet je, Willem, wat er gebeurt als het parket beveelt om geen SAS-kit uit te voeren? Je wordt in de steek gelaten. Plots ben je niet belangrijk genoeg meer. Als je twijfelt, zoals in mijn geval, of je misschien een SOA hebt opgelopen of bezwangerd werd, dan moet je je plan maar kunnen trekken. Niet zo leuk om te beseffen een paar uur nadat je een trauma hebt opgelopen, maar daar weet jij natuurlijk niet veel van. Gelukkig had ik een zeer vriendelijke en begane sociale werkster die de doodsangst van mijn gezicht kon aflezen en die zich om mij bekommerde. Dankzij haar heb ik alle tests kunnen doorlopen die standaard in de SAS-kit zitten en die dienen om mijn gezondheid te garanderen. Iets waarin het parket blijkbaar niet geïnteresseerd was. De gynaecologe van dienst, die was niet om over naar huis te schrijven. Mijn vriendin moest haar overtuigen dat ze me moest testen, want zelf vond de gediplomeerde arts het niet noodzakelijk om testen uit te voeren wanneer een verkrachtingsslachtoffer niet zeker was of ze nu door een vinger of door een penis werd gepenetreerd. Soms vraag ik me de dag van vandaag nog altijd af wat het parket en deze gynaecologe zouden gedaan hebben, moest ik gedrogeerd zijn geweest en daardoor geen volledige herinnering hebben aan mijn verkrachting. Zou men op dezelfde manier gereageerd hebben of niet? Voor mij was het alvast dezelfde twijfel.
Studeer maar wat in je ivoren toren
Ik schetste je zo kort mogelijk mijn ervaringen met de hulpdiensten en het parket na mijn tweede verkrachting (die ook geseponeerd is geworden) om aan te tonen dat het niet altijd een beter resultaat oplevert om als slachtoffer direct naar het ziekenhuis of de politie te gaan. Hiermee beweer ik niet dat je als slachtoffer niet naar de bevoegde instanties moet gaan, het is immers nog altijd beter dat men naar de politie gaat opdat men statistieken kan bijhouden. Ik blijf wel nog altijd bij mijn standpunt dat ieder slachtoffer voor zichzelf moet beslissen. De keuze om al dan niet te gaan ligt bij de persoon in kwestie, ook het tijdstip waarop er eventueel naar de politie wordt gegaan. België is één van de weinige landen die de cijfers over verkrachting amper op een professionele manier bijhoudt. Tot nu toe wordt dit enkel gedaan door onze justitie en dan enkel als het gaat over rechtszaken, veroordelingen en veroordeelde personen[1]. Heel wat verkrachtingen schoppen het nog niet eens tot een rechtszaak, hoe belachelijk is dit niet? Ons land is een regelrechte schande. Niet enkel is er geen deftige seksuele en relationele vorming voor elk schoolgaand kind waarbinnen de onderwerpen verkrachting en wederzijdse toestemming op een professionele manier worden besproken. We bestendigen ook een verkrachtingscultuur door seksuele intimidatie, stalking[2],[3], catcalling enzovoort niet au sérieux te nemen. Door een man met een ego van hier tot ginder twee jaar later op de radio zijn verhaal te laten doen over hoe hem onrecht is aangedaan omdat wij hem terechtgewezen hebben hoe victimblamend zijn FB-status wel niet was. “Ik heb er spijt van omdat het natuurlijk een klein fait divers is die grote gevolgen heeft.”, “Filosofisch gezien is dat formidabel: zo eens een pak slaag krijgen kan in feite geen kwaad”. Voor jou als theoreticus in je ivoren toren zijn deze quotes gerechtvaardigd, voor mij als activiste en verkrachtingsslachtoffer zijn ze opnieuw het bewijs (na je uitgebreid interview in de Knack van vorig jaar, waar je voor de eerste keer gans deze hetze gebruikte uit eigenbelang waardoor ik dit artikel ook niet wil citeren) dat je geen spijt hebt van je uitspraak en dat je nog altijd niet snapt wat er verkeerd aan was. Ik spel het nog één keertje voor je uit:
D E S T A T U S V A N E E N M A N I S N I E T B E L A N G R I J K E R D A N H E T M I S B R U I K D A T D I E M A N H E E F T G E P L E E G D.
Maar ik moet toegeven dat jouw uitspraken, naast de frustratie die ze uitlokken, me goed doen. Ze laaien mijn activistisch hart terug op in vuur en vlam, ze zijn een bron van inspiratie voor mijn schrijven en ze doen me beseffen hoe hard ons Belgenland nood heeft aan een meer radicaal feministische stem die mannen zoals u durft tegen te spreken. Ik sluit graag af met een studietip. Willem, als je het ernstig meent met je filosofisch denken en je persoonlijk of publiek engagement in onze maatschappij, dan raad ik je aan om het vak Overzicht van het Feministisch Denken te volgen binnen de master Gender en Diversiteit. Of de ganse master wat mij betreft. Men is nooit te oud om die kritische kracht opnieuw te voeden.
Gegroet,
Ashley
[1] http://www.zij-kant.be/belgie-houdt-weinig-gegevens-over-geweld-tegen-vrouwen-bij/
[2] http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20170726_02989395
[3] http://www.standaard.be/cnt/dmf20170821_03027458
