Het volgende opiniestuk is theoretisch gebaseerd op het hoofdstuk “Political representation” van Sarah Childs en Joni Lovenduski geschreven voor het boek “The Oxford Handbook of Gender and Politics” (2012).
We moeten dringend eens praten over vrouwelijke representatie binnen de politiek. Iedereen kent wellicht nu al Theresa May als de toekomstige Britse premier (of is het première?). Het duurde bovendien niet lang vooraleer het allerbelangrijkste rond haar figuur werd besproken, haar schoenen. Een ander gegeven rond deze vrouw dat blijkbaar onze kranten niet haalde, is het feit dat ze vrouwen helpt om topposities binnen de Britse regering te verkrijgen. Dit is een zaak die ikzelf met gans mijn hart ondersteun.
Toch wil ik een kritische kanttekening plaatsen bij het promoten van vrouwen in hogere topposities en bij de media-aandacht dat zoiets krijgt. Net zoals er heel wat diverse mannelijke politici bestaan, verspreid over het links-rechts spectrum met elk hun eigenheid kwestie van aanpak, allures en persoonlijkheid, bestaat dit ook voor vrouwelijke politici. Toch krijg ik het gevoel dat de media en de mensen dit nog altijd niet vatten. Mijn vrees bestaat uit de hoge verwachtingen die mensen hebben van vrouwelijke politici rond het invullen van vrouwenrechten. Deze verwachtingen verwarren immers twee vormen van politieke vertegenwoordigingen met elkaar, de descriptieve (vrouw zijn) en de substantiële (vechten voor vrouwenrechten). Om te kunnen streven naar gendergelijkheid is het belangrijk dat we deze Gordiaanse knoop ontwarren. De descriptieve vertegenwoordiging van vrouwen is cruciaal binnen ons politiek landschap al is het maar om meer vrouwelijke rolmodellen te hebben. Daarnaast is de leefwereld van vrouwen nog altijd anders dan die van mannen en hoewel er heel wat vrouwelijke politici bestaan die zich niet feministisch noemen of niet actief strijden voor meer vrouwenrechten, kunnen ze de politiek op hun eigen manier beïnvloeden. Maar zoals al eerder werd vermeld, wilt een stijgend aantal vrouwen binnen politieke topposities niet aangeven dat de vrouwelijke bevolking het automatisch beter zal hebben, want er bestaat nog altijd iets als substantiële vertegenwoordiging waarbij de inhoud en de acties van politici boekdelen spreken.
Het kan dus zijn dat de UK vanaf gisteren sinds lange tijd opnieuw een vrouwelijke premier heeft die heel wat vrouwelijke ministers naar voren schuift. Toch moeten we voorzichtig afwachten wat dit kan betekenen voor de vrouwenrechten binnen de UK. Zoals Eve Livingston ook al aanhaalde in The Guardian: verwar de populariteit van de vrouwelijke leider van de conservatieve partij in de UK niet met feminisme. Volgens haar zou Theresa May tot nu toe bezuinigingen gesteund hebben die voornamelijk vrouwen treffen, seksueel misbruik van vrouwen binnen gevangenissen gesust hebben en geholpen hebben met de deportatie van talloze vrouwelijke migranten, waaronder ook lesbische vrouwen. Zoals heel wat politici in ons land zichzelf feminist noemen, maar het structureel seksisme niet willen (of durven) aanpakken, zo vrezen Britse feministen dat het zal varen met Theresa May.
Ik juich de beslissing van Theresa May toe, maar we moeten niet vergeten dat vrouwen ook een diverse groep zijn in onze samenleving. Als we een echte feministische visie willen verkrijgen binnen onze politiek, dan moeten we een gelijkere genderverdeling hanteren binnen onze regeringen en durven werken met kritische actoren (Krook & Childs, 2009), mensen die snel tot politieke actie overgaan en vrouwvriendelijke politieke hervormingen uitvoeren.
