Zaterdag 21 juni 2014, 6.12u

Maar gisteren (vrijdag 20 juni 2014) begon al
meteen in mineur. De verantwoordelijke van het Ministerie van Werk met wie we om
9 uur een afspraak hadden meldde zich ziek. En niemand anders kon noch wilde deze
persoon vervangen. Het gevoel dat we in feite niet echt welkom waren werd
daardoor bevestigd. Weg afspraak Ministerie van Werk. Weg gesprek over Falcon
en andere problemen. Weg signaal over Colombia en de Normencommissie.

Huis gezocht

Het was dan ook wachten geblazen op het busje
dat ons naar Facatativa zou brengen, de hoofdstad van de bloemenindustrie waar
ook de casa van onze bloemenvakbond is. Rond 10 uur konden we ons dan in de
ellenlange files van deze stad begeven. In Facatativa hebben we deze keer
enkele huizen gezien conform (min of meer toch) het prijsplafond dat we deze
keer zelf hadden gezet.

In het eerste liep water langs de muur (het
regende) omdat er een geïmproviseerd dak over de gang lag. Het tweede stond ons
meteen aan, maar onze coördinatrice Betty niet. Omdat het in het centrum van Facatativa
lag, vlak bij de grote kerk, en niet in de wijk waar de trabajadoras y
trabajadores van de bloemen wonen. Maar daar ligt de huidige casa evenmin, dus
dat is bezwaarlijk een argument.

Een stevig oud huis op de hoek met een oude
fietsenmaker erin. Stevige muren, beveiligd dak en een mooie rode (!) gevel in
goede staat. En de juiste prijs. Er “boenk op”, zoals wij dan zeggen.

De andere huizen lagen dan wel in de
“bloemenwijk”, maar waren allemaal kleiner, in slechte staat of veel
te duur voor wat het was. In één huis was de eerste verdieping niet afgewerkt
en hield men kemphanen, enkele in kooien en anderen met een poot aan een
touwtje vastgebonden aan de muur…

In totaal hebben we dus, de Casa zelf
inbegrepen, een twaalftal huizen gezien en dat geeft ons een beter idee over
onze fundraising en wat er nodig is. We kunnen niet te lang wachten natuurlijk,
de prijzen gaan hier voortdurend de hoogte in en de ene nieuwbouwwijk komt
naast de andere. En ondanks onze vraag kregen we uiteindelijk geen enkel
contact met een advocaat om ons in de verdere aanpak (andere kosten?
regelgeving?) te laten adviseren.

Ontmoedigd worden, of boos?

Vervolgens een snelle lunch in Facatativa zelf,
dan de meeting met de werknemers uit de sector, waar we ook enkele vakbondskameraden
van ONOF terug zagen (deelnemers aan het driedaags seminarie), advocaat Arturo
die eenmaal per week gratis advies komt geven en voor de rechtbank pleit, en
een aantal werknemers en werkneemsters die binnen druppelden en elk hun verhaal
deden.

Dezelfde verhalen als in Popayàn… niet-erkende
beroepsziekten, huid- en rugklachten, tijdelijke contracten, geen recht van
vereniging, repressie…

Hier kan je maar op twee manieren op reageren.
Ontmoedigd geraken omdat het gevoel er sterk is dat het er alleen maar slechter
op wordt… of bozer worden en dus met meer energie en overtuiging dit project
verderzetten. Ook Jo Vervecken van FOS was opnieuw aanwezig. Goed samenwerken
met FOS in de regio is dan ook de meest evidente weg om ons wederzijds te
versterken. Want de werknemers in de bloemensector in Ecuador, waar Jo woont en
werkt, varen al niet veel beter. En deze internationale solidariteit is dan ook
broodnodig voor deze mensen.

Vakbond met bodyguards

Rond 17 uur de bus op richting Bogotà. Een
vinnige en assertieve chauffeur die ons op minder dan anderhalf uur aan het
hotel afzette. Vergis je niet, de afstand is slechts 15 km… maar de files
zijn hier één grote chaotische spaghettiknoop, waar het mij als toch ervaren
chauffeur niet duidelijk is of er überhaupt verkeersregels bestaan, laat staan voorrangsregels
zijn, tenzij “wie durft is eerst”…

Gisterenavond gaan dineren met uiteindelijk één
van de drie verwachtte USO-kameraden, Freddy Pulecio, een oude vriend die 15
jaar in Brussel in ballingschap was en nu werkt voor de petroleumvakbond USO.
Hij had Violetta mee, zijn inmiddels 12-jarige dochter die zeker een van de
volgende presidenten van Colombia zal worden… Een intelligent en ad rem
meisje dat meteen de ganse tafel om haar vinger wond. Pacho komt ons vandaag
dag zeggen bij het vertrek aan het hotel…. na een operatie aan een tand was
hij niet in vorm om te gaan eten met ons.

Prettig weerzien dus en fijn om bij te praten.
Ook Freddy, bij ons vertrek, is vandaag een syndicalist die bescherming heeft,
zoals we dat hier bij o.a. de USO-verantwoordelijken kennen: een stevige wagen
en bodyguards …. Je wordt elke keer opnieuw met de neus op de feiten geduwd.
Dit is geen fun, dit is de harde realiteit.

Drooglegging

Nog een laatste glas in wat inmiddels een
beetje de stamkroeg van de delegatie werd: de BB … op het terras uiteraard,
onder de grote parasols en met vuurtjes in de buurt, het is hier tenslotte
winter… met voortdurend leuke muziek uit de jaren ’80 en ’90 en altijd vol
met jonge mensen.

Misschien nog dit: naar aanleiding van de
presidentsverkiezingen vorige zondag (15 juni 2014) trad de Ley Seca in voege,
de drooglegging. Geen verkoop van alcohol noch in horeca noch in winkelzaken.
Donderdagavond, op het einde van het seminarie was het weer hetzelfde: alleen
fruitsap of water in de BBC. Stefan De Groote en ik wilden aan het einde van
onze zware dag een glas wijn gaan drinken maar dat werd noppes. Omdat er een
aantal hooligans amok hadden gemaakt na de overwinning van Colombia tegen
Ivoorkust…. We vonden dat eerlijk gezegd “in strijd met de
mensenrechten”… zo’n collectieve straf voor het wangedrag van enkelen.

Jo vertelde ons gisteren echter dat er in
Bogotà negen (9!) doden gevallen waren na de voetbalmatch… Tja .

Straks gaan we wat sightseeing doen en tegen 14
uur pikt het busje ons voor een laatste keer op… richting luchthaven. In
principe, als alles vlot loopt, landen we om 15u30 zondagmiddag in Brussel, vanuit
Madrid.

Conclusie: positieve energie

Het is te kort
dag om al veel conclusies te trekken. De indrukken van deze volgestouwde week
zijn overweldigend, ook al is het mijn derde bezoek aan het project en de
mensen.

Maar twee dingen zijn toch al duidelijk: hier
een aantal dagen werken zet meteen heel je professioneel kader waarin je
normaal werkt in perspectief… En ten tweede, hoe contradictorisch dit ook mag
klinken, want we hebben geen minuut stilgezeten: deze missie geeft veel
positieve energie om er ook in eigen land terug volop tegenaan te gaan.

Want als je je realiseert op welke wijze deze
Colombianen de moed opbrengen om zich te verenigen en voor hun rechten op te
komen. Dan is daar is maar één woord voor: Respect !

Caroline Copers, algemeen secretaris van het Vlaams ABVV, blogde een
heel week vanuit Colombia. Dit is haar slotstuk.

Info over het solidariteitsproject op www.bakstenenvoorbloemen.be