Toen hij in 1950 voor het eerst verkozen werd, was hij het jongste parlermentslid op dat moment. Omdat hij een adelijke titel van zijn vader erfde, moest hij na het overlijden van zijn vader het parlement verlaten. Hij verzette zich daartegen en lag daarmee aan de basis van een wet die het mogelijk maakte om te verzaken aan adelijke titels.

In de jaren ’60 en ’70 was hij minister in de regeringen van Harold Wilson en James Callaghan, de laatste twee premiers van Labour voor de neoliberale revolutie van Margareth Thatcher. Als minister kwam hij meermaals in botsing met zijn regeringsleiders.

In 2001 verliet hij het parlement om “wat meer tijd te kunnen besteden aan politiek”. Hij werd één van de drijvende krachten achter de campagne tegen de Irak-oorlog. Benn bleef al die jaren progressieve zaken steunen. Links in Groot-Brittannië blijft daardoor wat verweesd achter vandaag.

De krant The Sun noemde hem ooit de gevaarlijkste man van Groot-Brittannië. Hij stond aan de kant van de stakende mijnwerkers in de ultieme slag van Margareth Thatcher tegen de vakbonden. Arthur Scargill, de door de pers en het establishment uitgespuwde leider van de mijnwerkersvakbond was een persoonlijke vriend van Tony Benn. Benn vond dat er een algemene staking moest komen om de mijnwerkers te steunen. Na de nederlaag van de mijnwerkers diende hij een wetsvoorstel in dat gearresteerde mijnwerkers immuniteit gaf.

Thatcher

Toen Argentinië de Falkland-eilanden bezette, pleitte hij voor een onderhandelde oplossing onder de vlag van de VN. Thatcher legde die raad naast zich neer en trok triomfantelijk en met veel machtsvertoon ten oorlog. “Benn zou nooit op zo’n excellente manier gebruik kunnen maken van het recht op vrije meningsuiting, mochten mensen niet bereid zijn geweest om er voor te vechten”, sneerde Thatcher.

Ze wist niet dat Benn net als zijn vader en zijn broer tijdens de Tweede Wereldoorlog gevechtspiloot was. Zijn broer kwam om in een vliegtuigcrash.

Tony Benn hield zijn hele politieke leven een dagboek bij. Het werd gepubliceerd in acht afleveringen. In één van die dagboeken legt hij uit waarom hij als lid van de regering radicaler werd. Naast de soms frustrerende rol van de ambtenarij en de dictatoriale trekjes van de premier, wijst hij de macht van de bedrijfswereld en de media met de vinger.

“Vergeleken met de druk van bankiers en industriëlen is de macht van de vakbonden minuscuul”, schrijft Benn. “Het Verenigd Koninkrijk wordt slechts oppervlakkig geleid door parlementsleden en de kiezers die op hen stemmen. De parlementaire democratie is weinig meer dan een middel om een periodieke wissel van het management team te verzekeren, dat dan mag regeren over een systeem dat in essentie intact blijft.”

Mocht het Britse publiek dat beseffen, mochten de media die waarheid niet verhullen, dan zou er al lang een nieuwe democratische revolutie uitgebroken zijn, meende Benn.