Onwetendheid in tijden van informatie
In een recente opiniepeiling vroeg men aan de Britten hoeveel Irakezen er waren omgekomen als gevolg van de invasie van Irak in 2003. De antwoorden die ze gaven waren schokkend. De meerderheid zei dat minder dan 10.000 Irakezen omkwamen.
Wetenschappelijke studies spreken van één miljoen doden in het inferno dat de Britse regering en haar bondgenoot in Washington hebben ontketend in Irak. Dat is het equivalent van de genocide in Rwanda. Die slachting blijft maar doorgaan. Onophoudelijk. Wat dit aantoont is hoe wij in Groot-Brittannië misleid zijn geworden door zij wiens taak het is ons over de juiste feiten te informeren.
Waardige en onwaardige slachtoffers
De Amerikaanse schrijver en academicus Edward Herman noemt dit de ‘normalisering van het ondenkbare’. Hij omschrijft twee soorten slachtoffers in de wereld van het nieuws: ‘waardige slachtoffers’ en ‘onwaardige slachtoffers’. ‘Waardige slachtoffers’ zijn zij die lijden onder het juk van onze vijanden: tirannen zoas Assad, Khaddafi en Saddam Hoessein.
‘Waardige slachtoffers’ komen in aanmerking voor wat wij ‘humanitaire interventie’ noemen.’Onwaardige slachtoffers’ zijn zij die in de weg staan van onze bestraffende macht en van de ‘goede dictators’ die we tewerkstellen. Saddam Hoessein was ooit een ‘goede dictator’, maar hij kreeg kuren, werd ongehoorzaam en werd een ‘slechte dictator’.
In Indonesië was generaal Soeharto een ‘goede dictator’, hoewel hij verantwoordelijk is voor de afslachting van waarschijnlijk een miljoen mensen, met de hulp van de Britse en Amerikaanse regeringen. Hij roeide ook één derde van de bevolking van Oost-Timor uit met behulp van Britse gevechtsvliegtuigen en Britse machinegeweren.
Soeharto werd ooit in Londen ontvangen door de koningin. Toen hij vreedzaam in zijn bed overleed werd hij geloofd als een verlichte leider, een moderne heerser, iemand zoals wij. In tegenstelling tot Saddam Hoessein heeft hij nooit ‘kuren’ gehad.
Toen ik naar Irak reisde in de jaren 1990 hadden de twee voornaamste moslimgroeperingen hun onenigheden, maar ze leefden wel naast elkaar, er werd onderling gehuwd en ze zagen zichzelf vooral als fiere Irakezen. Er was geen al Qaïda, er waren geen jihadisten. Dat hebben wij allemaal opgeblazen in 2003 met onze invasie. Vandaag bestrijden sjiïeten en soennieten elkaar over het hele Midden-Oosten.
Massamoord gefinancierd door ‘onze’ bondgenoten
Deze massamoord wordt gefinancierd door het regime in Saoedi-Arabië, waar mensen worden onthoofd en vrouwen worden gediscrimineerd. De meeste terroristen van 9/11 kwamen uit Saoedi-Arabië. In 2010 bracht WikiLeaks een telex uit van de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Hillary Clinton naar de ambassades.
Daarin schreef ze dit: “Saoedi-Arabië blijft essentiële financiële steun geven aan al Qaïda, de Taliban, al Nusra en andere terroristische groeperingen over heel de wereld.” Toch zijn de Saoedi’s onze gewaardeerde bondgenoten. Zij zijn ‘goede dictators’. De Britse koninklijke familie gaat er regelmatig op bezoek. We verkopen hun alle wapens aan die ze wensen.
Ik gebruik hier de eerste persoon meervoud ‘wij’ en ‘onze’ zoals ‘onze’ nieuwslezers en commentatoren doen wanneer ze regelmatig spreken over ‘wij’, omdat ze liever geen onderscheid maken tussen de criminale macht van onze regeringen en onszelf, de bevolking. ‘Wij’ worden verondersteld deel uit te maken van een consensus: conservatieven en Labour, met het Witte Huis van Obama erbij.
Van Robbeneiland tot Guantánamo
Toen Nelson Mandela stierf ging de BBC onmiddellijk naar David Cameron, daarna naar Obama. Cameron bezocht Zuid-Afrika in 1988 tijdens het 25ste jaar van Mandela’s gevangenschap, wat toen neerkwam op steun voor het apartheidsregime. Obama plengde onlangs een traan bij het bezoek aan de cel van Mandela op Robbeneiland. Hij is de man die toeziet op de kooien van Guantánamo.
Waar rouwden ze dan echt over voor Mandela? Zeker niet over zijn buitengewone bereidwilligheid om te weerstaan aan een repressief systeem dat in al zijn verdorvenheid de steun had van de Britse en de Amerikaanse regering, jaar na jaar. Ze waren vooral dankbaar dat Mandela een cruciale rol had gespeeld in het onderdrukken van een opstand van zwart Zuid-Afrika tegen het onrecht van blanke politieke en economische macht.
Dat was zonder twijfel ook de enige reden waarom hij werd vrijgelaten. Vandaag is dezelfde meedogenloze economische macht apartheid in een andere vorm, die van Zuid-Afrika één van de meest ongelijke landen ter wereld maakt. Sommigen noemen dat verzoening.
Vrijwillige sociale controle
We leven in het tijdperk van de informatie – dat zeggen we toch tegen elkaar terwijl we onze smartphones koesteren als rozenkransen, met het hoofd voorovergebogen aan het sms-en en tweeten … We zijn aangesloten op het internet, het overheersende thema van onze boodschap is onszelf. Identiteit is de zeitgeist.
Een generatie terug beschreef Aldous Huxley dit in zijn boek Brave New World als de ultieme methode van sociale controle, omdat ze vrijwillig is, verslavend en verborgen onder illusies van persoonlijke vrijheid. De waarheid is dat we niet in een tijdperk leven van informatie maar in een tijdperk van media. Net als de herinnering aan Mandela werd de wonderbaarlijke technologie van de media gekaapt.
Niet in de media? Dan is het niet gebeurd
Van de BBC tot CNN is alles één grote echokamer geworden. In zijn aanvaardingsspeech voor de Nobelprijs Literatuur van 2005 sprak Harold Pinter van “wereldwijde manipulatie van macht, die zich vermomt als een kracht voor het universele goed, een briljante, zelfs grappige en zeer succesvolle hypnose-act.”
Maar, aldus Pinter, “dat is nooit gebeurd, niets is ooit gebeurd, zelfs terwijl het gebeurt, gebeurt het niet. Het heeft geen belang.” Pinter had het over de systematische misdaden van de VS en de onuitgespreken censuur die cruciale informatie verzwijgt die ons juist zou moeten helpen de wereld te begrijpen.
Vandaag werd de liberale democratie vervangen door een systeem waarin de mensen verantwoording moeten afleggen tegen een staat gerund door de grote bedrijven en niet omgekeerd zoals het hoort te zijn. In Groot-Brittannië zijn beide partijen even toegewijde aanhangers van de doctrine van zorg voor de rijken en strijd tegen de armen.
Deze ontkenning van echte democratie is een historische ommekeer. Daarom is de moed van Edward Snowden, Chelsea Manning en Julian Assange zo een grote bedreiging voor de machtigen en onverantwoordelijken der aarde. Dit is een duidelijke les voor zij onder ons wiens taak het is de mensen te informeren over de waarheid. De grote journalist Claude Cockburn zei dat ooit mooi: “Geloof nooit iets tot het officieel werd ontkend”.
Tracht je in te beelden wat er had kunnen gebeuren als de leugens van onze regeringen al waren ontmaskerd toen ze in het geheim de invasie van Irak aan het voorbereiden waren – een miljoen mensen zou vandaag nog leven.
John Pilger
Je kan het programma Today van BBC Radio 4 van 2 januari 2013 hier opnieuw beluisteren. De toespraak van Pilger loopt van 1:40 tot 1:48. Na zijn lezing vond de commentator van de BBC het nodig een korte mededeling te geven. ‘Morgen zal u een andere mening horen over de dodentol in Irak”. Vreemd genoeg vindt de BBC dat niet nodig wanneer conservatieve opinies aan bod komen.
Vertaling Lode Vanoost
