Op 12 september is het al 15 jaar geleden dat het FBI in Miami een netwerk oprolde van enkele Cubaanse agenten. Niet raar zal je zeggen, met de gespannen relaties tussen de VS en Cuba kan je moeilijk verwachten dat de VS Cubaanse agenten ongemoeid laat opereren op zijn grondgebied.
Maar de zaak is iets ingewikkelder dan dat. De Cuban Five, zo werden die agenten later genoemd, werden namelijk al jaren gevolgd door het FBI. Dat had een goede reden. De vijf waren geïnfiltreerd in anticastristische terreurorganisaties van Cubaanse immigranten.
Als ze aan info geraakten over gevaarlijke operaties speelden ze die door aan de Cubaanse overheid en zo kon die aanslagen tegen haar burgers voorkomen. Maar ook het FBI profiteerde van deze informatie.
De Miami-terroristen maken namelijk ook die stad zelf onveilig. Zo werd op een gegeven moment een boot vol explosieven aangeslagen die rustig lag te dobberen op de Miami-rivier. Een voorval met die boot had een menselijke catastrofe betekend.
Maar in 1998 komt Hector Pesquera aan het hoofd van het FBI te Miami. Deze man is twee handen op een buik met de Cubaanse maffia en het FBI verandert het geweer van schouder. De terreurnetwerken krijgen volledige bewegingsvrijheid in hun ‘strijd’ tegen de ‘communistische dictatuur’ op het eiland. Dat ze dat doen via aanslagen en bommen leggen, zal Pesquera worst wezen.
De Vijf kregen na hun aanhouding een politiek proces en werden tot nooit geziene straffen veroordeeld voor aanklachten die de openbare aanklager niet eens bewezen had gekregen. Het maakte allemaal niet uit: het was een proces tegen Cubaanse agenten in Miami.
Dat de VS ondertussen de oorlog aan de terreur gedeclareerd had, veranderde geen barst aan de situatie van de Vijf, die nota bene terreurbestrijders waren.
Ondanks de wereldwijde steun van Nobelprijswinnaars, politieke en culturele personaliteiten, de Werkgroep tegen Arbitraire Detenties van de VN en Amnesty International, zitten vier van de Cuban Five nog steeds vast.
Eén onder hen, Gerardo Hernández, komt de gevangenis zelfs niet levend uit als deze zaak niet opgelost geraakt.
Daarom doet René González (*) woensdag een oproep, waarmee hij wil proberen het hart van de Amerikanen te raken, want dat zal nodig zijn om de zaak te doen keren.
In de VS bestaat een oude traditie om gele linten te gebruiken als symbool van het wachten op een geliefde. Het gebruik dateert al uit de Amerikaanse burgeroorlog, maar het werd pas echt populair in de jaren zeventig met het bekende liedje ‘Tie a yellow ribbon round the old oak tree…’
Het is het verhaal van een in vrijheid gestelde gevangene die niet weet of zijn geliefde nog op hem wacht. Hij vraagt haar een teken te geven met een geel lint rond een oude eik … en hij vindt de boom vol linten.
De oproep van González krijgt wereldwijde bijval. Ook in Brussel zullen de bomen tegenover de VS-ambassade voor de gelegenheid met massa’s gele linten omhangen worden. We willen dat de boodschap overkomt: alle Cuban Five worden thuis met vele liefde verwacht.
Actievoerders wereldwijd vragen Obama om na 15 jaar eindelijk een einde te maken aan deze schandalige situatie waardoor nog altijd vier mensen in Amerikaanse gevangenissen gehouden worden die er absoluut niet thuishoren. Het Belgische Free the Five-comité plant een actie op 12 september om 17 uur voor de ambassade van de VS in Brussel.
(*) René González kwam dit voorjaar als eerste van de Vijf vrij na het uitzitten van zijn volledige straf.
Katrien Demuynck
Katrien Demuynck is coördinator van Iniciativa Cuba Socialista (ICS) en kreeg voor haar journalistieke werk meerdere onderscheidingen in Cuba.
