Beste mevrouw Homans,

Ik heb het geluk om je te benaderen als een gelukkig en geslaagd iemand en niet vanuit de ervaring van persoonlijke mislukking.

De eerlijkheid gebiedt me om je mee te geven dat alles waarin ik tot nu toe ben gelukt en geslaagd, vooral met de mensen en de samenleving rondom mij heeft te maken.

Uiteraard heb ik tot nu toe heel wat persoonlijke inspanningen geleverd, maar de meeste van mijn successen heb ik te danken aan anderen: aan de ouders die het geluk hadden van gezond te zijn en te kunnen werken, aan goede leerkrachten die mij van kwaliteitsonderwijs deden genieten en mij ook door mijn adolescentie gidsten, van leiders in de jeugdbeweging die mij leerden spelen en dromen met anderen, aan de uitstekende en betaalbare dokter die mij op de valreep wist te redden van een zware longontsteking, aan m’n collega’s die mij zowel vroeger als nu door hun inzet, werkkracht en engagement deden inzien dat het niet langer over ‘mijn’, maar over ‘ons’ geluk en succes gaat.

Als burger kies ik uitdrukkelijk om de samenleving en de mensen rondom mij dankbaar te zijn. Ik ben met hen verbonden en elke vorm van geluk en succes is voornamelijk het gevolg van de voorwaarden en kansen die mij werden en worden geboden om mezelf te realiseren.

Dit verwacht ik van elke politicus en politica, mevrouw Homans: dat jullie de voorwaarden creëren opdat elke burger recht en toegang krijgt tot ditgeen wat tot een succesvol leven kan leiden: recht op kwaliteitsvol onderwijs, op toegankelijke en uitstekende gezondheidszorg, op bewegingen en verenigingen die mensen insluiten in plaats van uitsluiten, op jobs waar mensen voldoening en een inkomen uit kunnen halen.

Mij valt op hoe je in je meeste interviews en uitspraken vaak een voorstelling geeft alsof jouw geluk en succes vooral is verbonden met de inspanningen die jijzelf (en niet door de overheid die kansen en mogelijkheden creëert) hebt geleverd en hoe de mislukking van Anderen vooral door hen zelf werd en wordt veroorzaakt (en niet door de samenleving die soms te kort schiet en mensen gewild of ongewild de nodige kansen onthoudt).

Je ondertussen gekende retoriek en benadering (die ook door andere partijgenoten wordt gehanteerd) zal je/jullie ongetwijfeld electorale successen opleveren, maar zal ons als samenleving doen verliezen.

Mensen die het maatschappelijk niet halen of maken, moet je niet nog meer kwetsen, demoniseren en uitsluiten Liesbeth. Ten aanzien van wie het lastig en moeilijk heeft, moeten we zorg dragen en op zoek gaan naar nieuwe kansen. Er staan ondertussen boeken volgeschreven van hoe uitsluiting en racisme tot een sterke regressie en recessie van onze beschaving leidt.

Wanneer mensen het niet maken, niet slagen of lukken in het leven, heeft dit altijd voor een groot deel te maken met de manier waarop onze samenleving is georganiseerd.

Ik ken tientallen feitelijke verhalen over hoe mensen door maatschappelijke instituties worden uitgesloten en gediscrimineerd. Het verbaast me telkens hoe waardig en veerkrachtig deze mensen blijven reageren op de chronische vormen van uitsluiting die hen te beurt vallen.

De enorme waardigheid die veel mensen de ene na de andere mislukking en afwijzing blijven hanteren, siert hen mevrouw Homans.

Jouw uitspraak dat heel wat mensen racisme als een excuus voor persoonlijke mislukking hanteren is een nieuw dieptepunt in de manier waarop jij als Schepen van Sociale Zaken zorg zou moeten dragen voor jouw gemeenschap.

Solidaire groet,

Dominique Willaert