We houden helemaal niet van vakjes, maar er zijn dit jaar al behoorlijk wat mooie platen van vrouwelijke artiesten verschenen. We genieten bij voorbeeld al meer dan een maand van Alela Diane’s meesterwerk Abour Farewell of Aoife O’Donovans Fossils. Nu komen er zomaar eventjes drie knappe werkstukken van eigenzinnige artiestes bij.
Julia Holter – Loud City Song
Meest bewierookt is de derde cd van Julia Holter die luistert naar de naam Loud City Song. Naar de plaat werd druk uitgekeken want Holters vorige Ekstasis brak flink wat potten vorig jaar. Loud City Song ontkiemde uit de bekende novelle ‘Gigi’ van de Franse schrijfster Colette. Die inspireerde de song ‘Maxim’s’ en dat nummer gaf weer de richting voor Loud City Song aan. Holter kiest hier voor een eigentijdse versie van de middernachtjazz. De luide stad dringt echter wel door tot de muziek. Dat horen we bij voorbeeld aan de sissende stoomgeluiden aan het begin van ‘Maxim’s’, net als de blazers die ‘Horns Surround Me’ mooi vorm geven. Een akoestische bas drijft dan weer ‘In The Green Wild’ aan, een song die op zeer aangename wijze aan Joni Mitchell herinnert. Maar Holter heeft zeker haar eigen stem op deze plaat gevonden, met prachtige, breekbare muziek die niet echt als easy listening kan bestempeld worden. Vanaf de eerste luisterbeurt besef je dat deze songs nog vele keren zullen passeren.
Julianna Barwick – Nepenthe
Julianna Barwick werd oorspronkelijk als eerder avant-gardistisch gezien. Zeven jaar terug debuteerde ze met een aantal op loops gebaseerde klankschetsen. In 2011 bleek die geheel eigen aanpak het prachtig album The Magic Place op te leveren. Barwick werd uit haar slaapkamer (waar ze de loops inzingt en monteert) gesleurd en onder meer door Radiohead om een remix verzocht. Haar woordloze songs worden vaak als ambient omschreven, maar er zitten wel weerhaakjes aan vast. Nu is er haar nieuwste cd, Nepenthe, die ze opnam samen met Alex Somers (Sigur Rós, Jónsi, Jónsi & Alex). Hij nodigde haar uit naar IJsland en combineerde haar engelachtige vocalen met piano, de strijkers van het Amiina-ensemble en Múm-gitarist Róbert Sturla Reynisson. Het resultaat komt soms sterk in de buurt van de meer etherische tracks van Sigur Rós. De fragiele sfeer doet anderen dan weer denken aan Enya en daar zal de toevoeging van een meisjeskoor wel voor iets tussen zitten. Barwick blijft ook met al die vreemde elementen echter geheel zichzelf. Nepenthe stond in het antieke Griekenland voor een middel tegen depressies. Missie geslaagd.
Zola Jesus – Versions
Eerlijk gezegd hebben we niet veel op met platen waarop artiesten hun cataloog opnieuw bezoeken. Maar toen hadden we ‘Avalanche (Slow)’, de opener van Zola Jesus vierde plaat nog niet gehoord. De song krijgt hier een subliem strijkersarrangement van J.G. Thirlwell (bekend als de industrial-artiest Foetus) mee en laat het origineel ver achter zich. Niki Danilova (zoals Zola Jesus in werkelijkheid heet) wordt gemakshalve bij de new gothics gerekend, ook al werkt ze voornamelijk met elektronica. Maar hier maken strijkers de hoofddienst uit en dat werkt wonderwel in combinatie met haar Siouxsie-achtige stem. Het is ook niet allemaal doem en kwel, want aan de strijkers voegt Thirlwell vaak elektronica en denderende drums toe. ‘Hikkomori’ herinnert dan weer aan de arrangementen van John Cales Paris 1919. In sommige stukken doet de plaats ook denken aan Bat For Lashes’ laatste plaat. Het lijkt een stap terug, maar hoe luidt het Franse spreekwoord ook weer? ‘Reculer pour mieux sauter*’. ‘Versions’ is daar een mooi voorbeeld van.
Koen De Meester
*Een stap terug doen om een beter resultaat te bereiken.
