Nieuws, Cultuur, Recensie, Cultuur, Walrus, Deptford Goth, Palma Violets, Sir Yes Sir, Bleached -

LuisterPost: 5 fijne debuutplaten uit 2013

2013 is aardig op weg om een mooi muzikaal jaar te worden. Dat merken we onder meer aan een golf van fijne debuut-cd’s. Wij maakten een selectie van de albums die u zeker moet gehoord hebben. Ook van de Belgen.

zaterdag 13 juli 2013 11:37
Spread the love

“Waar komt dit nu weer vandaan? Daar heb ik nog nooit van gehoord.” Vaak horen we dit soort gemopper op het einde van het jaar als de eindlijstjes verschijnen. Het grappige daarbij is dat mensen debuten graag koppelen aan een hype. Alsof een debuut niet goed kan zijn en enkel maar uit de grote duim van de een of andere mediamogul komt. Waarom is die notie grappig? Omdat achter de meeste debuten jaren werk zit en we hier dus luisteren naar een selectie van het allerbeste van een nieuwe band/artiest. Bovendien evenaren veel artiesten hun debuten achteraf niet meer. De lijst is eindeloos, maar we denken pakweg aan de eerste LP’s van The Doors, The Velvet Underground, Television, Dire Straits, The Mothers of Invention, Ramones, Oasis, Portishead, Massive Attack, The Strokes, Franz Ferdinand, Arctic Monkeys, MGMT… Geef toe, allemaal platen waar gerust een hype over mocht opgestart worden. In het volgende lijstje zitten er vijf opmerkelijk mooie debuten, uit diverse genres uit 2013. Frappant: de Belgen laten zich niet onbetuigd!

1. Palma Violets180

Geheel onopgemerkt is het debuut van deze Britten zeker niet voorbijgegaan. De heren mochten trouwens al op Rock Werchter spelen en daar maakten ze een knappe indruk. 180 (genoemd naar het nummer van hun party-adres) drijft in een zeker lo-fi-retrogeluid. Door het orgeltje dat steeds op vinkenslag ligt, moet je aan The Animals, Teardrop Explodes en The Charlatans denken. Uiteindelijk tellen de songs en daar heeft Palma Violets zeker behoorlijk wat van op de plank liggen. We zijn bij voorbeeld zeldzaam te spreken over ‘Last Of The Summer Wine’ terwijl we toch bierdrinkers zijn. Breed, niet bombastisch en nu nog goed. Dat laatste is het enige waar we bij Palma Violets bang voor zijn: wat als ze dit geluid van kamerbreed naar stadionproporties opentrekken? Dan zijn ze ons kwijt, maar staan er weer miljoenen anderen klaar.

Palma Violets speelt op 3 november in de AB.

2. Sir Yes Sir – We Should Talk’

Tijs Delbeke is natuurlijk geen debutantje, zijn naam klonk en klinkt in de slipstream van onder meer dEUS, Dez Mona, Roosbeef, Ellen Schoenaerts Kwartet en Mauro Pawlowski. De Belgisch/Nederlandse groep die Delbeke rond zich verzamelde, kan zijn unieke ervaring duidelijk aan en maakt dat We Should Talk een plaat is die je graag opnieuw oplegt. Intelligente rock met passie en smaak. We Should Talk doet je ook snakken naar mee. Voor een debuut kan dat tellen.

Sir Yes Sir speelt onder meer op vrijdag 26/7 op Boomtown, Gent.

3. WalrusOp de Valreep

Achter elke frontman staat er wel een andere persoonlijkheid die de groep mee groot maakt (we denken maar aan The Pixies, al was dat een vrouw). In het geval van de Vlaamse band Yevgueni blijkt dat Geert Noppe te zijn. Walrus is het vehikel waarmee hij zijn eigen songs op de mensheid los laat. En we moeten zeggen dat het werkt, met een productie van Reinhard Vanbergen (Das Pop, producer van o.a. School is cool, Hickey Underworld…). Walrus is minder kleinkunst dan Yevgueni, maar levert wel hetzelfde soort van doortimmerde liedjes. De sound is lichtjes alternatief en ligt meer in het vaarwater van pakweg Spinvis. Een welgekomen aanvulling in het Belgisch landschap.

Op 28 juli staat Walrus op de dorpsfeesten in Melsele.

4. BleachedRide Your Heart

Popmuziek zoals we die wel kunnen dromen: zonnige punkpop gelardeerd met vrouwelijke vocalen, catchy hooks en voortreffelijke songs . Uit LA en met wortels in meisjespunkband Mika Miko en gecentreerd rond de zusjes Clavin. 12 songs die de emotionele achtbaan die de titel suggereert perfect illustreren.

Bleached komt op 15/8 naar Pukkelpop.

5. Deptford GothLife After Defo

Wie dit jaar in de elektronica iets te veel bleef hangen bij James Blake zijn tweede cd, heeft misschien deze gemist (en dat zou jammer zijn). Daniel Woolhouse weet op zijn debuutplaat namelijk de meest soulvolle elektronica (denk een beetje aan Paul Young met The XX als backing) te maken die we dit jaar al hoorden. Meer toegankelijk, maar minstens zo goed als Blake en The xx. Een beetje liefhebber weet genoeg.

Koen De Meester

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!