Het was alsof er nooit een Tax Justice Day was georganiseerd en dat de honderden (vooral vakbonds)militanten die zich ervoor hadden ingezet geen tienduizenden flyers hadden verdeeld aan treinreizigers of tienduizenden onderleggers hadden verspreid in bedrijfsrestaurants.

Het was alsof die honderden strijdbare militanten nooit bestaan hadden. Misschien was de derde Tax Justice Day gewoon een droom en geen werkelijkheid?

Want je weet wat mensen zeggen: wanneer het niet in de krant staat, is het niet gebeurd

Misschien bent u een van de tienduizenden treinreizigers die toch een flyer heeft ontvangen vrijdagmorgen in uw station. Dan hebt u geluk en bent u tenminste op de hoogte van de strijd voor een rechtvaardige fiscaliteit die het FAN (Financieel Actie Netwerk) nu al 14 jaar onafgebroken voert.

Maar u had natuurlijk verwacht om daar ’s anderendaags ook nog iets over te lezen in uw favoriete krant. U vond er vreemdgenoeg niets over Tax Justice Day. Misschien dacht u zelfs achteraf “het zal wel niet zeer belangrijk geweest zijn, want het staat niet in de krant!”

We waren duidelijk geen news fit to print

Indien u behoort tot de honderdduizenden die geen flyer ontvangen hebben in een treinstation of onderlegger in een bedrijfsrestaurant dan hebt u natuurlijk pech: bijna niets te kunnen vernemen over de inzet van Tax Justice Day. U kon het achteraf alleen vernemen via DeWereldMorgen.be online.

Omdat er de volgende dag in uw weekendkrant niets over te lezen stond, hebt u het niet gemist, want u wist het toch niet.

Het was dus geen nieuws, want niet belangrijk genoeg om u als lezer mee te confronteren in de papieren krant. Maar u hebt het ook niet kunnen vernemen via uw televisienieuws. Dat valt natuurlijk wel te begrijpen, want die moet toch ruimte vrij houden voor allerlei trivialiteiten. Een mens leeft tenslotte niet van nieuws alleen.

Het wordt dan toch interessant om ons af te vragen waarom de media, uitgezonderd DeWereldMorgen.be, geen enkele aandacht hebben besteed aan Tax Justice Day en de fiscale strijd van FAN, een netwerk waarin de drie vakbonden vertegenwoordigd zijn, een netwerk dat dus miljoenen leden vertegenwoordigd.

Ik ben op zoek gegaan naar mogelijke argumenten waarom de media de dag voor rechtvaardige fiscaliteit onbelangrijk vinden. Ik kon uiteindelijk slechts drie mogelijkheden vinden.

1. Ofwel is een aantal journalisten idioot

Maar ik verwerp direct deze gedachte omdat journalisten helemaal geen idioten zijn, maar sociaal betrokken en geëngageerde nieuwsgaarders, mensen met een missie. De missie om het nieuws en zeker alle nieuws dat belangrijk is voor de levens van mensen, zo dicht mogelijk bij de mensen te brengen.

De roep om een eerlijke fiscaliteit, een fiscale herverdeling tussen arbeid en vermogen, een verschuiving van fiscale druk van arbeid naar kapitaal, waardoor meer mensen bij de sociale verzorgingsstaat kunnen worden betrokken, lijkt ons niet onbelangrijk voor de meerderheid van de werkende mensen. Zij zijn immers ook de belastingbetalers.

Journalisten zijn niet idioot en rechtvaardige fiscaliteit wordt gedragen door de meerderheid van de werkende mensen (waarbij 80 procent van de mensen ook nog eens een vermogensbelasting wil): dat kan dus niet het argument zijn waarom het toch niet in uw krant te lezen stond of op uw televisiescherm te zien was, toch? Conclusie: de Tax Justice Day was totaal onbelangrijk.

2. Ofwel is de meerderheid van de werkende mensen, kortom de werknemers, die ook het merendeel van de krantenlezers en televisiekijkers uitmaken, niet zo belangrijk voor de traditionele (en commerciële) media

Ook dat lijkt me totaal onmogelijk, want de commerciële media worden steeds populistischer vanuit het idee ‘geef de mensen wat ze willen’. Maar hoe weten de media wat de mensen willen?

Dat lijkt me geen gemakkelijke opdracht, maar wat ik zeker weet, is dat een groot aantal mensen geïnformeerd wenst te worden over hetgeen hun leven, hun werk, hun pensioen, hun toekomst en de toekomst van hun kinderen en kleinkinderen bepaalt.

Fiscale onrechtvaardigheid wegens ongelijke belastingdruk lijkt ons toch een redelijk belangrijk feit om een grote groep mensen over te informeren. Maar misschien geven de media helemaal niet ‘wat de mensen willen’, misschien geven ze ‘aan de mensen wat ze zelf willen geven’.

Misschien is dat de betekenis van meer populisme in de media. Ik kan het natuurlijk niet echt geloven, want kwaliteitsmedia zoals De Standaard en De Morgen onderscheiden zich toch van de rest. Of zouden zich toch moeten onderscheiden. Of niet soms?

3. Blijft er een mogelijke derde optie

De verantwoordelijke journalisten (of hun hoofdredacties) in de traditionele media vinden de strijd voor fiscale rechtvaardigheid helemaal niet belangrijk en dus geen ‘nieuws’ waardig. Ze vinden de strijd van tienduizenden vakbondsmilitanten / belastingbetalers / gewone mensen niet noemenswaardig genoeg om er over te berichten.

Ik laat me toch niet wijsmaken dat ze in feite neerkijken op al die gewone mensen en krantenlezers / televisiekijkers, want via de popularisering van het nieuws willen ze meer mensen bereiken, toch niet minder? Er is misschien iets anders aan de hand.

Eigenlijk kijkt een belangrijk deel van de journalisten, hoofdredacties en opiniemakers neer op de sociale strijd. Voor hen is de strijd om de sociale verhoudingen te veranderen een relict uit een andere tijd. Voor hen is ‘links’ en ‘rechts’ uit de tijd. Merkwaardig dat ze dan toch voortdurend verwijzen naar de gevaren van extreemrechts en extreemlinks.

“Eigenlijk kijkt een belangrijk deel van de journalisten, hoofdredacties en opiniemakers neer op de sociale strijd. Voor hen is de strijd om de sociale verhoudingen te veranderen een relict uit een andere tijd”

Ze maken meer deel uit van het heersende establishment dan ze zelf denken. En laat ze nu niet afkomen met argumenten zoals ‘neutraliteit’ en ‘objectiviteit’.

Indien men aan de lezers een verslag onthoudt van Tax Justice Day en vooral van de fiscale inzet ervan, dan is men helemaal niet neutraal.

Dan staat men niet zomaar aan de kant, maar wel aan de kant van diegenen die de fiscale (machts)verhoudingen niet willen wijzigen, en dat zijn niet de vakbonden, maar de werkgeversorganisaties, banken, multinationale ondernemingen, bepaalde politieke partijen, de rechtse en de liberale vooral. Dat is een duidelijke keuze. De keuze van het fiscale status-quo: een reactionaire keuze dus.

“Wie men doodzwijgt, verdwijnt”, is een ideologische strategie, goedkoop en efficiënt. En mag ik intussen ook nog het idee van ‘objectiviteit’ op de schroothoop gooien?

Binnen enkele dagen zal het grootste fiscaal accountantsbureau ter wereld, PwC, een persbericht de wereld insturen waarin het meldt – voor de zoveelste keer – dat België ongeveer de hoogste belastingdruk ter wereld heeft en dat de ‘Belg’ opnieuw tot begin juli zal moeten ‘werken voor de overheid’ en pas daarna voor zichzelf.

Allemaal misleidingen en leugens, maar dat hebben we al meer dan honderd keer uitgelegd. Maar niet iedereen heeft dat kunnen lezen, want de traditionele kranten vonden dat geen ‘nieuws’.

“Allemaal misleidingen en leugens, maar dat hebben we al meer dan honderd keer uitgelegd. Maar niet iedereen heeft dat kunnen lezen, want de traditionele kranten vonden dat geen ‘nieuws'”

Het persbericht van PwC, een fiscaal adviesbureau dat allerlei gefortuneerden en grote bedrijven helpt om de belastingen ‘legaal’ te ontwijken (hetzelfde als belastingen ‘ontduiken’, maar wie maalt erom?) en dus de publieke schatkisten van overheden helpt plunderen, zal binnenkort echter wel nieuws zijn.

Hoe zou dat toch komen?

Eric Goeman

Eric Goeman is woordvoerder van Attac Vlaanderen.