De accordeon is een fascinerend instrument
Het wordt ook vaak het armemensenorkest genoemd door de veelheid aan klanken die er tegelijk aan kan ontlokt worden. Eerlijk gezegd hadden we er vroeger niet zoveel mee op. Dat kwam door de overheersende connotatie met diverse Vlaamse en Hollandse smartlappen. Later ontdekten we – onder meer dankzij de Zydecomuziek en de folk – dat het instrument niet alleen een weerzinwekkende maar ook een begeesterende functie kan innemen.
Nog wat later merkten we dat de accordeon in de hedendaagse (kunst-)muziek beslist hoge toppen kan scheren. We denken daarbij natuurlijk aan de ongeëvenaarde Ástor Piazzolla die de tangomuziek naar ongekende hoogten stuwde met zijn op en top moderne (zelfs avant-garde) composities. Ook het werk van Teodoro Anzellotti imponeerde sterk. Hij vertolkte onder meer John Cage, Bach en Satie op de accordeon.
Vrijheid
In eigen land hebben we eveneens accordeonspelers van formaat. Tuur Florizoone is er één van. Van de man kent iedereen natuurlijk zijn soundtrack voor de film ‘Aanrijding in Moscou’. Zijn werk ademt een fervente vrijheid uit die wereldmuziekklanken combineert met jazz en avant-garde. Door de eigenzinnige synthese is zijn werk minstens boeiend, soms beklemmend en dan weer vederlicht.
Didier Laloy
Ook buiten het soundtrackwereldje is Florizoone uiterst actief. Getuige de twee instrumentale platen die we hier voorstellen. De eerste is een titelloze samenwerking met ’s mans Waalse tegenhanger Didier Laloy. Het is bovenal een ontmoeting tussen de chromatische accordeon van Florizoone en de diatonische van Laloy.
Beiden wisselen hier composities af die luisteren naar namen als ‘Disco Tuur’ en ‘Tragédie Légo’. Een prachtplaat voor wie graag muzikaal reist, wat tevens het handelsmerk van de beide grootheden is.
Trioplaat
Recent voegde Florizoone een prima trioplaat toe aan zijn blazoen. Balades Ephémères werd samen met blazer Michel Masson en celliste Marine Horbaczewski opgenomen. De plaat is een vervolg op Cinema Novo uit 2007. Ze bevat 15 vrije composities, ballades, maar even goed walsjes, abstracte klanklandschappen en koortsige rondelen.
De dynamiek van de toch wel erg diverse instrumenten zorgt ervoor dat de luisteraar op het puntje van de stoel blijft zitten. Ook hier zijn er een stel hoogtepunten aan te stippen zoals ‘Propiae’, ‘Wekka’ en ‘Laura’. Folk meets jazz meets klassiek, het resultaat is alvast niet efemeer.
Beide cd’s zijn nu uit op Aventura Musica.