Of deze cijfers mij als Brussels huisarts met 15 jaar praktijkervaring verbazen?

Uiteraard! Wie zich in onze Europese hoofdstad met een van de hoogst technologisch ontwikkelde gezondheidszorg ter wereld ter beschikking niet door dergelijke cijfers laat shockeren moet zichzelf in vraag stellen. Ik hou nog steeds moedwillig de illusie hoog dat technisch hoogstaande diagnostische en therapeutische ontwikkelingen om fragiel leven te beschermen een verhoging van de perinatale levensverwachting als gevolg moeten hebben.

“Wie zich in onze Europese hoofdstad met een van de hoogst technologisch ontwikkelde gezondheidszorg ter wereld ter beschikking niet door dergelijke cijfers laat shockeren moet zichzelf in vraag stellen”

Terug naar de realiteit van elke dag. Fatima wordt in volle arbeid van haar zesde kind met vijf centimer ontsluiting op de spoed terug naar huis gestuurd. Alle bevallingskamers liggen vol en de argumentatie dat haar weeën nog te zwak zijn moet een opnameweigering goedpraten. Wanhoop en stress op de terugweg naar huis doen haar bijna in de auto bevallen.

Na drie dagen materniteit zie ik pasgeboren baby Ali op mijn spreekuur. Hij heeft een abnormale ademhaling. De jonge, onwetende mama is niet ongerust want niemand op de materniteit sprak haar hierover aan. Een dringende oppuntstelling op mijn aandringen toont een ernstige luchtwegafwijking met groot risico op wiegedood.

Of de cijfers mij verbazen? Mijn dagelijkse ervaringen moeten jammer genoeg mijn verbazing temperen! Dergelijke medische tekortkomingen behoren niet meer tot de uitzonderingen.

Wie durft te beweren dat de toegang tot de gezondheidszorg ontoereikend is krijgt steevast als dooddoend antwoord dat men overal in Brussel binnen de 5 minuten een spoeddienst kan bereiken en dat patiënten nergens acute zorgen geweigerd worden. Er wordt niet bijgezegd dat mensen zonder geld of papieren soms al wat meer moeten aandringen op de dringendheid van hun probleem of met een onterechte medische geruststelling terug de laan ingestuurd worden.

Dit los van het feit dat bij de 25% armste gezinnen meer dan 1 op 4 (27%) reeds zelf medische zorgen uitstellen.

Ons goed geplande gezondheidszorgsysteem slibt dicht met geplande oppuntstellings- en opvolgconsulten. Urgenties zijn voor de overvolle spoed. Noodzakelijke consulten moeten plaats maken voor internationale congressen. Als patiënt moet je tevreden zijn met een nieuwe afspraak 1,5 maand verder. De optie voor een snellere bediening op het toenemend aantal privé-praktijken met bijpassend prijskaartje wordt meer en meer aangeboden.

Als huisarts moet ik mij regelmatig kwaad maken om dringende afspraken alsnog te kunnen regelen. Je moet als Brusselaar verdomd mondig en bij de pinken zijn om buiten de spoeddienst een dokter te vinden die jouw probleem dringend ernstig neemt.

Je moet niet per sé aan de rand van de maatschappij staan om geen toegang meer te vinden tot de juiste zorg op het juiste moment. Maar het helpt wel: wie in Brussel niet de juiste taal spreekt, niet de juiste papieren heeft, of niet over de juiste informatie beschikt wordt nog makkelijker van het kastje naar de muur gestuurd.

Heeft perinatale sterfte ook niet alles te maken met sociale oorzaken? Slechte woonomstandigheden, precariteit en kansarmoede verhogen het risico op zwangerschapscomplicaties en problemen na de bevalling. Studies tonen dit al jaren aan. Statistieken zeggen ons dat meer dan de helft van de kinderen in Brusselse probleemwijken in armoede geboren worden.

“Gezondheidszorg is een consumptiewaar geworden op een vrije markt waar je als consument toegang toe hebt naar eigen vermogen”

Een makkelijk bereikbare en gratis preventieve zorg dicht bij de mensen kan gezondheidsproblemen tijdig opsporen en ernstige gevolgen voorkomen. Niemand spreekt mij tegen, alleen stel ik vast dat dit aanbod absoluut niet voldoet aan de noden, en er geen structurele initiatieven genomen worden om hieraan tegemoet te komen. Integendeel, ook bij de OCMW’s wordt de buikriem aangespannen en verliezen meer en meer gezinnen hun recht op verhoogde medische terugbetaling met als argument dat hun kosten niet hoog genoeg zijn.

Gezondheidszorg is een consumptiewaar geworden op een vrije markt waar je als consument toegang toe hebt naar eigen vermogen.

Ik betwijfel of men met onze gezondheidszorg nog de intentie koestert om de gezondheid van onze inwoners ter harte te nemen.

Zouden we niet wat meer bezorgd moeten zijn, in plaats van ons te beperken tot het organiseren van “zorg” in een anonieme consultatie-agenda?

Leen Vermeulen

Leen Vermeulen is Brussels huisarts met 15 jaar praktijkervaring in Brussel.