Nieuws, Cultuur, België, Recensie, Daan, Le franc belge -

LuisterPost: Daan ‘Le Franc Belge’

We leven in vreemde tijden als in België een plaat in het Frans maken reeds als een politiek statement wordt gezien. Daan Stuyven kreeg dat soort opmerking toen hij zijn nieuwste ‘Le Franc Belge’ presenteerde. Statement? Oké. Maar veel meer nog een caleidoscopische liefdesbrief naar verre geluiden uit de kinderjaren.

dinsdag 14 mei 2013 22:22
Spread the love

Jaren terug vertelde Stuyven dat hij een absolute fan was van Bertrand Burgalat. Het verwonderde ons dan ook dat we in zijn werk tot nu toe maar weinig sporen van de excentrieke Franse muzikant (die onder meer samenwerkte met Michel Houellebecq) en Stuyvens fascinatie met het chanson française ontwaarden. Tot nu.

Les seventies

Op Le Franc Belge presenteert Daan voor het merendeel Franstalige nummers die qua sound vaak verwijzen naar het einde van de jaren ’70 en begin van de jaren ’80.

Zo horen we in de stem van Daan evengoed echo’s van Claude François als Charlélie Couture. Ook de muziek herinnert aan producers als Jean-Claude Vannier en Michel Colombier. Toch is dit geen pure nostalgietrip, want de arrangementen (in een productie van Daan en Jeroen Swinnen) zorgen ervoor dat het brein van de luisteraar geen seconde rust krijgt. Referenties naar zowel hedendaagse als stokoude zaken vechten als steenmarters met elkaar.

Orkestraal

De rijke, vaak orkestrale sound doemt op uit de instrumenten van een brede cast waarin we namen als Isolde Lasoen, Geoffrey Burton, Jean-François Assy, Michel Hatzigeorgiou, Carlo Mertens, Jef Neve, Jo Hermans, Kris Defoort, Radu Seu en Kiu Jérôme ontmoeten.

Wie een beetje de Belgische scène kent, ontdekt niet alleen vast volk uit de Daan-entourage, maar ook jazz- en wereldmuzikanten. Dat levert fraaie contrasten op zoals de French Balkan Hop van ‘La Crise’, een song die we trouwens maar niet uit ons hoofd kunnen krijgen. Andere hoogtepunten vormen de rijpe opener ‘Mes Etats Unis’, het schemerige ‘Parfaits mensonges’ en ‘Conducteurs Fantômes’.

La vraie décadence

De Franstalige teksten werden geschreven door Stuyven en cinéast Thierry Dory en dat levert zinnen op als ‘La vraie décadence c’est de ne pas dire ce qu’on pense’.  Bij de Engelstalige nummers worden we herinnerd aan U2 in ‘The Kid’, terwijl ook hier één van de onmisbare songs (‘Irrelevant’) weer te vinden is. Een Belgische plaat waar we maar eens een Franstalige (artistieke) waardering aan willen meegeven: éclatant.

Koen De Meester

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!