Beste Yasmine,
Dinsdag 26 maart 2013. Een dag om in de geschiedenisboeken te verzilveren, denkt u niet? Een welgemeende proficiat voor de ‘flinke politieke ommezwaai’ (Knack, 26/03) die de SP.A maakte. Dit keer zwart op wit te vinden in de nieuwe SP.A-beginselverklaring.
Hoewel De Standaard het anders formuleerde : ‘Voor SP.A mag de hoofddoek’ (De Standaard, 26/03). Die titelkeuze geeft meer weer hoe de vork in de steel zit. Hoe paternalistisch het verbod op levensbeschouwelijke kentekens is. Alsof politieke partijen of individuen zomaar beslissingen mogen nemen over individuele levensbeschouwelijke voorkeuren en keuzes van burgers.
Mag ik eerlijk zijn? Velen zitten namelijk met gemengde gevoelens. Enerzijds willen velen de moed van SP.A toejuichen om de knoop door te hakken en te kiezen voor een rechtvaardigere manier om om te gaan met de aanwezige diversiteit in onze samenleving. Kortom om internationale verdragen en mensenrechten te respecteren. Maar in werkelijkheid is het triestig dat we juist daarom blij moeten zijn. Het respecteren van mensenrechten bleek afgelopen jaren eerder een luxe te zijn getuige de verschillende rapporten van Amnesty, ENAR en Open Society Foundation.
Vele vrouwen verloren hun job en daarmee ook hun financiële onafhankelijkheid. Meer nog, ze verloren hun integriteit en vertrouwen in een stad waar ze zich al jaren voor ingezet hebben. Ze hadden zelfs het idee deel uit te maken van ‘t stad. Hoe valt dit ooit goed te maken? Of denkt u dat de nieuwe SP.A-beginselverklaring een schone lei met zich meebrengt? Pijnlijk om te zien hoe SP.A enkel tot menselijkheid komt wanneer ze quasi overal in de oppositie zit. Laten we dan ook hopen dat dit nieuw begin, werkelijk een nieuw begin is en niet slechts het startsein van een charmeoffensief naar aanloop van de verkiezingen in 2014 .
Ook Groen liet van zich horen en noemde jullie standpunt ‘een goede zaak voor de Vlaamse samenleving’ (De Standaard, 26/03). Ik ben het volledig eens met Wouter Van Besien wanneer hij stelt dat loketbedienden enkel beoordeeld zouden moeten worden op het werk dat ze leveren. Dat geldt naar mijns inziens voor alle werknemers. Dat ze bij Groen ook niet alle neuzen in dezelfde richting hebben is duidelijk. Onlangs stelde Meyrem Almaci (Dewereldmorgen, 27/02) hetvolgende :
‘Dit betekent niet dat de hoofddoek en andere religieuze of morele symbolen overal moeten kunnen. Ook ik vind dat overheidsambtenaren die morele beslissingen moeten nemen, zoals rechters, volledig neutraal gekleed moeten gaan, om geen enkele schijn van partijdigheid te kunnen wekken.’
Bruno De Lille (Groen) deed er een schepje bovenop. Hij prees het open, Angelsaksisch model waar levensbeschouwelijke kentekens als hoofddoeken en tulbanden voor werknemers toegestaan zijn maar maakt om één of andere reden een uitzondering voor leraars in het officiële net, voor brandweermannen, agenten en dokters (Brusselnieuws.be , 21/03). Volge wie volgen kan.
Misschien is het de moeite om – aangezien jullie nu op een vreemde golf surfen – te overleggen hoe de dresscode op Gents niveau ingetrokken kan worden. Ondanks de meerderheidspositie die jullie daar bekleden liet Daniël Termont (SP.A burgemeester Gent) weten dat er ‘belangrijkere dingen’ zijn. Of zijn Gentse kiezers dat zullen appreciëren nadat hij in 2008 zich fel verzette tegen het verbod is nog maar de vraag.
Mocht je ondertussen ook Pascal Smet aan de lijn krijgen om ook binnen het onderwijs een manier te zoeken ‘om te leren omgaan met verschillen in plaats van deze te verstoppen’ denk ik dat jullie geloofwaardig enkel in stijgende lijn zal verlopen. Maar laten we eerlijk zijn, het dieptepunt hadden jullie reeds lang bereikt.
Neutraliteit
De reactie van ‘ex-edelachtbare’ Walter De Smedt (DS, 27/03) geeft de stand van zaken weer met betrekking tot neutraliteit. Deze ‘zogenaamde’ neutraliteit legt de waarden op van een areligieuze levensbeschouwing – noem het beestje hoe je het wil (atheïsme, vrijzinnig, vrijmetselarij , niet-gelovig, …) . Met het verbod op levensbeschouwelijke kentekens doen we niets anders dan gelovigen onderwerpen aan de ‘dogma’s ‘van niet-gelovigen. Laat dat nu juist zijn wat men gelovigen verwijt. Of zoals De Smedt schrijft ‘Opleggen wat sommigen willen, dat is pas dwang’ (DS, 27/3).
Verschillende minderheidsgroepen zoals moslims, Sikhs, holebi’s, joden, leden van vredesbewegingen, en zovele anderen zijn het slachtoffer geworden van mensen die een traumatisch verleden hebben overgehouden aan hun strijd met de Katholieke Kerk. Allen slachtoffers van vrijzinnige fundamentalisten. Is dat ‘het Vlaanderen van morgen?’
Al bij al komt het erop neer dat burgers, zelfs als ze moslim zijn, in armoede verkeren, laaggeschoold of niet-geschoold zijn, … weinig vertrouwen hebben in politici. Blijkbaar meer dan terecht. Het vergt moed om vandaag als politieke partij , tegen de rechtse islamofobe stroom in te gaan en een duidelijke visie te hebben die recht doet aan de werkelijkheid vandaag. De vraag is echter : wie heeft vandaag nog het lef om op te komen voor rechtvaardigheid en menselijkheid, los van de stemmen?
Samira Azabar
Samira Azabar is een Antwerpse activiste en sociologe.
