De Argentijnse Kamer van Volksvertegenwoordigers keurde woensdag het memorandum van verstandhouding tussen Argentinië en Iran goed. Volgens dat akkoord mogen Iraniërs die van de aanslag in 1994 verdacht worden in hun eigen land ondervraagd worden door de Argentijnse justitie.

De Senaat keurde het akkoord vorige week donderdag al goed. Het Iraanse parlement moet het memorandum nog behandelen.

Deblokkeren

Bij de aanslag in 1994 kwamen 85 mensen om en vielen meer dan 300 gewonden. Hij was gericht tegen AMIA, een Joods cultureel centrum.

De oppositie moet niets van het akkoord weten. Ze heeft veel moeite met de oprichting van een internationale commissie van vijf juristen, die over de legitimiteit van de zaak moet oordelen, ook al zijn haar conclusies niet bindend.

De familieleden van de slachtoffers zijn verdeeld. De ene groep spreekt van een achteruitgang, de andere ziet een kans om het onderzoek te deblokkeren.

Minister van Defensie

In november 2007 vaardigde Interpol een internationaal aanhoudingsbevel uit tegen vijf Iraniërs: Ali Fallahijan, Mohsen Rezai, Ahmad Vahidi, Mohsen Rabbani en Ahmad Reza Asghari. Er stond ook een Libanees op de lijst, Imad Fayez Mughniyah, maar die werd in 2008 in Syrië vermoord.

Vahidi is momenteel minister van Defensie in Iran. Rezai is kandidaat bij de presidentsverkiezingen van juni.

Iran heeft zich altijd verzet tegen de uitlevering van de verdachten. Teheran vindt dat de bewijzen van Argentinië niet zwaar genoeg wegen omdat ze gebaseerd zouden zijn op rapporten van buitenlandse inlichtingendiensten en getuigenissen van vermeende spijtoptanten.

Impliciete alliantie met Iran

Het akkoord vergroot ook de kloof tussen Argentinië en de westerse landen die Iran onder druk zetten om zijn nucleaire programma stop te zetten. “Door dit akkoord bevindt Argentinië zich niet meer in een neutrale positie. Integendeel, in de ogen van het Westen houdt het memorandum een impliciete alliantie met Iran in”, zegt de Argentijnse politicoloog Andrés Malamud van het Instituut voor Sociale Wetenschappen van de Universiteit van Lissabon.

De Argentijnse president Fernández en haar voorganger (en man) Néstor Kirchner hadden tot nog toe hun buitenlandbeleid stilzwijgend afgestemd op de VS, zegt Malamud. “Maar vanaf nu zal het Argentijnse buitenlandbeleid als anti-westers worden gezien. Die houding is niet onomkeerbaar en de gevolgen zijn momenteel nog niet ernstig.”

De redenering van de Argentijnse regering is simpel, zegt Malamud: de zaak zit geblokkeerd, het akkoord is de enige manier om haar te deblokkeren. Door het akkoord lijkt Argentinië ook meer op één lijn te komen met andere Zuid-Amerikaanse landen als Venezuela, Ecuador en Brazilië.