Duizenden jaren lang was het devies dat er geen zaad verloren mocht gaan: de groep moest immers zo talrijk mogelijk worden, want door ziekte en oorlog zouden we voortdurend zonen en dochters verliezen. Dat verklaart het taboe op bijvoorbeeld sodomie, homoseksualiteit en masturbatie.

Sinds een paar tientallen jaren is die strategische basis radicaal veranderd. Van belang voor de groep is nu om de bevolkingsgroei in toom te houden. Seks zonder voortplanting geldt vandaag als een belangrijke strategie voor de overleving van de soort.

Culturen die zich verzetten tegen seks zonder voortplanting lopen in die zin achter op culturen die dat niet doen. Ze zitten vast in een historische reflex. In een moderne samenleving moeten we die aangepaste seksuele moraal voortdurend benadrukken. Hoe meer zaad er wordt verspild, hoe beter het is voor de overleving van de mensheid als geheel.

Voorlopig zie ik bij de vrijzinnige humanisten wel vrij veel begrip en verdraagzaamheid tegenover holebi’s, maar men zou veel verder kunnen gaan. Homoseksualiteit zou kunnen worden gehonoreerd als een seksuele moraal die meewerkt aan de indamming van het geboortecijfer.

Op termijn zou zo’n positieve benadering een versoepeling tot gevolg kunnen hebben in deelthema’s zoals adoptie bij homoseksuele ouderparen.

Ook andere vormen van seks die niet op voortplanting gericht is zouden de taboesfeer kunnen verlaten: masturbatie, pornografie, prostitutie, … De nieuwe seksuele moraal zou zich dan niet langer in dienst stellen van fictief nageslacht, maar van wie al werkelijk bestaat.

Anne Provoost

Anne Provoost schrijft romans, essays en korte verhalen. Ze is lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Zij won met haar werk de Gouden Uil, de LIBRIS Woutertje Pieterseprijs, De Zilveren Griffel, de Gouden Zoen. Voor ‘In de zon kijken’ kreeg ze driejaarlijkse Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap, dat is de voormalige Staatsprijs voor Literatuur.